Να λες: ουρανός· κι ας μην είναι


Πέμπτη, 14-11-13, ώρα 14:10
Σχολάμε.
Βγαίνοντας από το σχολείο βλέπω το στολισμό της αίθουσας εκδηλώσεων για την αυριανή γιορτή της 17 Νοέμβρη.
Όμως κάτι έχει αλλάξει.
Δε βλέπουμε τα μικρά ελληνικά σημαιάκια, ούτε κόκκινα γαρύφαλλα, ούτε φωτογραφίες, ούτε χαρτόνια με συνθήματα...για την ακρίβεια, δε βλέπουμε τίποτα ίδιο.
Αντί αυτών βλέπουμε μεγάλα χαρτιά με ποιήματα του Ρίτσου.

Έρχεται και η μέρα της εκδήλωσης, Παρασκευή, 15-11-13, ώρα 9:00.
(πιθανώς πρώτη φορά στην ιστορία του σχολείου μας που η γιορτή ξεκινάει μόνο ένα τέταρτο μετά την καθορισμένη ώρα.)


Κάτι καινούριο. Μιλάνε δύο κοπέλες, διαβάζουν ένα κείμενο και λένε ότι το "συνυπογράφουν οι συντελεστές". 
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εκδήλωσης το υπέροχο αυτό κείμενο, ο πρωτότυπος στολισμός της αίθουσας, ακόμα και τα μικρά πολύχρωμα χαρτάκια που βρίσκονται στην είσοδο της αίθουσας καταρρίπτουν όλα τα στερεότυπα των εορτών του σχολείου.
Αρχίζει.
Τραγούδια, ποιήματα.
Τραγούδια και ποιήματα που δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε στις γιορτές του σχολείου μας.
Τίποτα δεν είναι ίδιο.
-Ευτυχώς-
Ακόμα και η χορωδία είναι πιο ζωντανή από ποτέ. 
Τους επηρέασε μήπως η αλλαγή;

Τα τραγούδια που ακούστηκαν:













( και να άλλη μια πολύ, πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι. Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν; Bob Dylan. Από πότε έχουμε να ακούσουμε ένα ξένο τραγούδι σε σχολική γιορτή; )













"Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε

για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε

για να σμίξουμε τον κόσμο."

Δε ξέρω πόσα από τα παιδιά που το τραγούδησαν το ένιωθαν, ελπίζω όλα.
Ξέρω πως ο άνθρωπος που επέλεξε τα τραγούδια το νιώθει.
Μαζί, το κατάφεραν πάντως. 
Ίσως εν μέρει, αλλά το κατάφεραν.

Πιάνω τον εαυτό μου σε ολόκληρη την εκδήλωση μνήμης του Πολυτεχνείου να χαμογελάει και να σιγοτραγουδάει μαζί με τη χορωδία. 
Πόσο μετάνιωσα που δεν ήμουν μέρος αυτής της προσπάθειας.

Το φως από τη μία. Οι άνθρωποι που έφτιαξαν κάτι τόσο όμορφο..
Το σκοτάδι από την άλλη. Παιδιά στο κοινό που δεν την εκτίμησαν καθόλου..
Είναι μέρα του Ρίτσου σήμερα απ' όσο κατάλαβα αλλά μου έρχονται στίχοι του Ελύτη στο μυαλό:


"Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς 

Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς"

Σήμερα όμως έγινε μια πάρα πολύ καλή αρχή.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που μας έδειξε και μας δείχνει καθημερινά κάτι διαφορετικό, στον άνθρωπο που στα 12 χρόνια σχολείου έκανε μια εκδήλωση για τη 17 Νοέμβρη η οποία θα μας μείνει αξέχαστη, στον άνθρωπο που κατάφερε να μας συγκινήσει, στον άνθρωπο που είναι ήλιος και μας χαρίζει φως...

Συγχαρητήρια βέβαια σε όλους όσους συμμετείχαν και σε όσους βοήθησαν στην προσπάθεια.
Χαίρομαι που πρόλαβα την τελευταία σχολική μου χρονιά να παρευρεθώ στην εκδήλωση αυτή.
Μακάρι να υπάρξουν κι άλλες.
Μακάρι να αλλάξει ο κόσμος.
Φεύγω με ελπίδα.



Σχόλια

  1. Να κάτι τέτοια μας μάθαινετε ολοι την ώρα και καταντάμε να τα θεωρούμε αυτονόητα εξω!Ντροπή στους καθηγητές μας που μας μαθαινουν να δημιουργούμε!!Παπαπα!!:p :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί δεν είναι αυτονόητα; Απλώς οι έξω δεν τα θεωρούν αυτονόητα διότι είναι αδαείς ;)

      Διαγραφή
  2. Πόσο λυπάμαι που έχασα αυτήν την '''διαφορετική'' προβολή αναμνήσεων του γένους μας.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παρακαλώ όποιον έχει video από την γιορτή να κάνει μια ανάρτηση για να σας χαρούμε και εμείς λίγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωραια τα λες μαρια...συμφωνω ! σιγουρα η πιο ξεχωριστη γιορτη που εχουμε δει...συγχαριτιρια στον κ. μανεση κ οποιον βοηθησε:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ταυτίστηκα απόλυτα με όσα γράφεις, Μαρία. Διαρκώς συγκινημένη, μοιράστηκα ποιήματα , εικόνες, μουσική, συναίσθημα και μνήμη, νομίζω με τους περισσότερους. Μια μικρή διαφωνία, η αίσθηση ότι η πλειοψηφία των παιδιών, χωρίς παρατηρήσεις από καθηγητές, ήταν εκεί με την ψυχή και το μυαλό. Ας εστιάσουμε σ΄ αυτούς και όχι "στο σκοτάδι". Τεράστιο "μπράβο" και "ευχαριστώ" στο Διονύση, για μια ακόμη κατάθεση ψυχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το "να σμίξουμε", στην ασπρόμαυρη αφίσα με τους στίχους του Ρίτσου ( " εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδερφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο") το είχαμε χρωματίσει κόκκινο, Μαρία. Και χαίρομαι πάρα πολύ που αυτή η φωνή, αυτή η πρόσκληση ( για να μην πω κραυγή αγωνίας) έφτασε -έστω και όχι σε όλα- τα παιδιά.

    Γιατί και η ανακοίνωση - πρόταση που διαβάστηκε στην αρχή και συνυπογράφαμε όλοι στο σμίξιμο αναφερόταν. Και ζητούσε έμπρακτες, χειροπιαστές ενέργειες.

    Στα πολύ καλά σου λόγια, Μαρία, να σου πω μόνο ότι με τη συγκίνηση συναντηθήκαμε πρώτοι εμείς στις πρόβες. Όχι μόνο από τη δύναμη του λόγου του Ρίτσου, αλλά και απ' αυτό που συνέβη μεταξύ μας. Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι μαθητές μου. Και παρόλο που παρουσιάστηκα απαιτητικός και μάλλον ..στριμμένος, με εντυπωσίασαν με την προθυμία τους, την ομαδικότητα που δούλεψαν, τη συνέπεια, την κατανόηση, την αυτοπειθαρχία, με εξέπληξαν με τις ικανότητές τους αλλά και με τη ζεστασιά που αγκάλιασαν τη μικρή παράσταση που στήσαμε, μου επιβεβαίωσαν τη σταθερή άποψη πως υπάρχουν θησαυροί στον καθένα και πως αμετακίνητος στόχος του εκπαιδευτικού είναι να τους βγάζει στο φως.
    Ένα φως που βγαίνει κι απ' το δικό σου γράψιμο, απ' τα όσα καταθέτεις κι απ' τον τρόπο που αναφέρεσαι σ' αυτά.
    Δεν ντρέπομαι να δηλώνω ευτυχής που σας συναντάω, που αντλώ από σας.
    Μ' αυτό τον τρόπο, την ίδια ελπίδα μοιραζόμαστε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις