Οι ουτοπίες μας είναι η πραγματικότητα του αύριο
Και η ελπίδα συνεχίζει να ανθίζει και να καρποφορεί στον κήπο του σχολείου μας για πέμπτη χρονιά.
Η Ελένη, η Μαργαρίτα ,η Χριστίνα, η Ηλιάνα,
οι Μαρίες (!), η άλλη Ελένη, ο Βαγγέλης , ο Γιάννης , άλλοι που δεν μπορούν να έρχονται πάντα, αλλά βοηθούν και συμπαραστέκονται με διάφορους τρόπους, κάναμε και πάλι μια παρέα με στόχους πολλούς και ...... φιλόδοξους!
Να μάθουμε τα μυστικά της βιολογικής καλλιέργειας, να γνωρίσουμε τα βότανα (πολλά από αυτά υπάρχουν στον κήπο του σχολείου),
να συνηθίσουμε στη φιλική για το περιβάλλον διαχείριση των σκουπιδιών (κομποστοποίηση φυτικών υπολειμμάτων γίνεται σε μια γωνιά του κήπου), να γίνουμε μια ομάδα πραγματική ανθρώπων που δουλεύουν μαζί, συζητάνε, συνεργάζονται με σεβασμό και αγαπάνε!
Αγαπούν τη φύση και τους ανθρώπους και ονειρεύονται και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο!
Ξέρω ότι το τελευταίο ίσως σκεφτείτε πως αποτελεί πια κλισέ, σας καλούμε όμως να βρεθείτε μαζί μας και να χαρείτε αυτή τη μικρή κολλεκτίβα που αρχίζει να γεννιέται:
παιδιά που φροντίζουν το κομμάτι του κήπου τους ,
μοιράζονται τα εργαλεία και τα ....γλυκά που φέρνουν, συζητάνε, επικοινωνούν, ακούνε μουσική, κάνουν καλή παρέα!
Τα ευχαριστούμε που μας συνοδεύουν
και φέτος σ΄αυτό το ταξίδι.
Ax γιατί να μην μπορώ να είμαι εκεί. Ζηλεύωωωω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να σου πω πόσο μας λείπεις!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου τυχαίο που ο κήπος καρποφορεί ελπίδα. Υπάρχει πίσω από τα τυχερά και αξιέπαινα φετινά παιδιά ένα πάθος, μια οργάνωση, μια συνέχεια, σταθερότητα, στοχοθεσία, γνώση και μεράκι και ταυτόχρονα παράγοντες τόσο απαραίτητοι για την παιδαγωγική σχέση-ενδιαφέρον και κατανόηση, χαμόγελο, τρυφερότητα, συμπαράσταση, ενθάρρυνση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην πρώτη χρονιά είχαμε μείνει έκπληκτοι με τα αποτελέσματα. Φυτεύαμε, σπέρναμε και ... δρέπαμε καρπούς από παρτέρια που πριν μόνο αγριόχορτα είχαν.
Και τις επόμενες η έκταση απλώθηκε, οι ομάδες χωρίστηκαν και ανέλαβαν πρωτοβουλίες, η εκάστοτε περιβαλλοντική ομάδα ανοιγόταν και σε θέματα άλλα, παρέες, εκδρομές, επισκέψεις, bazaar, και σταδιακά συναντιόνταν με την ομαδικότητα, τη συνεργατικότητα, την ατομική και συλλογική ευθύνη.
Και να που φτάσαμε μετά από πέντε χρόνια δραστηριότητες εντελώς σπάνιες στη στείρα επικράτεια της λυκειακής εκπαίδευσης να τις θεωρούμε περίπου δεδομένες στο σχολείο.
( έτσι που να λέμε "τέτοια ποιήματα σου γράφουμε εκατό την ώρα", που λέει κι ο Ρίτσος. )
Δηλώνω ευτυχής που με βοηθάτε να το ζω από κοντά και ομολογώ πως σας εκμεταλλεύομαι, όταν έρχονται οι στιγμές ( και δεν είναι λίγες) για να κάνω ενέσεις αισιοδοξίας στο σχολικό εαυτό μου.
Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφή