ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ...
Τι είναι η αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ...
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το βιβλίο της η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη με τίτλο: "Αγαπώ θα πει χάνομαι" από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Τρεις αδερφές που μεγαλώνουν μέσα σ' ένα σπίτι που η αγάπη είναι ανύπαρκτη. Ο πατέρας θέλει ένα γιο να κληρονομήσει τη βιομηχανία του. Η μητέρα ζει μια ζωή που δεν επέλεξε νοιώθοντας φυλακισμένη στο ίδιο της το σπίτι. Η Αλεξάνδρα, η μεγαλύτερη κόρη, συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο, εναντιώνεται στα όνειρα του πατέρα της για το δικό της μέλλον και αδιαφορεί για οποιονδήποτε βρίσκεται μέσα στο σπίτι . Η Μαρίνα, η μεσαία, έχει ως πρότυπο τη μητέρα της και φαίνεται να ακολουθεί τα βήματά της. Η Ελίνα, η μικρότερη της οικογένειας, βρίσκει μοναδικό καταφύγιο τον κήπο με τα λουλούδια και τα βότανα. Πώς αυτά τα κορίτσια θα καταφέρουν να χαράξουν τη δική τους πορεία και να ξεφύγουν επιτέλους από ένα περιβάλλον που οι συναισθηματισμοί και οι τρυφερές κουβέντες δεν υπήρχαν;
Θα μπορέσουν να δώσουν στη ζωή και στην αγάπη μια δεύτερη ευκαιρία, αφού όταν είχαν ανάγκη τη δεύτερη, η πρώτη τους την στέρησε με το χειρότερο τρόπο;
Η ζωή όμως θα τις φέρει αντιμέτωπες με σκληρές αλήθειες.
Τι σχέση μπορεί να έχει η οικονόμος του σπιτιού τους με τα περίεργα μαύρα γυαλιά; Ή ένας νεός από την επαρχία, που μέσα από έναν τσακωμό των γονιών του ακούει άθελά του ότι όλη η μέχρι τώρα ζωή του είναι ένα ψέμα, καθώς δεν ανήκε εκεί που βρισκόταν; Όλοι οι ήρωες έχουν πληγωθεί από κάποιον που αγάπησαν πολύ. Έχουν πονέσει κι όμως επιμένουν να αναζητούν την αληθινή αγάπη και έναν άνθρωπο να σταθεί δίπλα τους που θα αξίζει το
"Σ' αγαπώ". (Αλήθεια ξέρουν τί σημαίνει ακριβώς;)
Όμως...
Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για κάποιον που αγαπάμε; Έχει τελικά όρια η αγάπη;
Καλή σας ανάγνωση!!!
( Αυτή η .. υπεραστική ανάρτηση ήταν αλήθεια μία έκπληξη!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω, Ελίτσα, συνεχίζουμε φανατικά το διάβασμα, ε;
Δεν ήξερα ότι είχε αξιοποιηθεί συγγραφικά αυτή η φράση του Καζαντζάκη.
Στέκομαι, πάντως, κυρίως στην πρώτη σου σειρά. Εκεί που αναφέρεις ότι οι τρεις αδερφές ζουν σ' ένα σπίτι που η αγάπη είναι ανύπαρκτη. Και αναρωτιέμαι πόσο κομμάτι βίας πληρώνει η σημερινή κοινωνία από ανθρώπους που μεγαλώνουν σε περιβάλλον συναισθηματικής στέρησης. Και, από τη θέση μου, προβληματίζομαι για τους τρόπους οι οποίοι θα οδηγήσουν ένα σχολείο στην κατάκτηση ενός συναισθηματικού υπόβαθρου που θα βοηθάει σ' αυτή την κατεύθυνση.
Όσο για το τελευταίο σου ερώτημα, τι να σου πω. Πολύ μακριά. Αλλά, φοβάμαι, όχι μόνο για καλό:-)
Ελίτσα: Μεγάλη χαρά για την ανάρτηση, για το ότι και φέτος συμπορευόμαστε. Να είσαι καλά και όπου να είναι να είσαι έτοιμη για ενημέρωση περί της λέσχης ανάγνωασης. Παραργήσαμε φέτος!
Ελπίζω η έκπληξη για την ανάρτηση μου να ήταν ευχάριστη!!
ΔιαγραφήΕδώ και πολύ καιρό ήθελα γράψω κάτι στο blog και είχα διάφορες ιδέες στο μυαλό μου. Όμως καθώς διάβαζα το βιβλιό ήμουν πλέον σίγουρη ποιο θα ήταν το θέμα με το οποίο θα ξεκινούσε για μένα η νέα σχολική χρονιά στην παρέα του 6ου (έστω κι αν δεν ανήκω επίσημα πια).
Όσον αφορά τώρα τους προβληματισμούς σας, θεωρώ πως αν ένα παιδί δεν δέχεται από την πρώτη κιολας στιγμή αγάπη από το περιβάλλον του, τότε μεγαλώνοντας θα είναι πολύ επιφυλακτικό απέναντι σε ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να του τη δώσουν, όπως οι δάσκαλοι ή οι καθηγητές. Φυσικά θα πρέπει το σχολικό περιβάλλον να καλύψει, όσο γίνεται από την πλευρά του, το κενό αυτό που έχει δημιουργήσει η οικογένεια.
Παρ' όλα αυτά, έχει πολύ ενδιαφέρον οι επιλογές που κάνουν άτομα όπως τα κορίτσια του βιβλίου μεγαλώνοντας και ποιες ανάγκες τους προσπαθούν να ικανοποιήσουν μέσα από τις σχέσεις που δημιουργούν στην προσωπική τους ζωή.
Προς ενημέρωση σας μπαίνω συχνά να δω αν ορίστηκε συνάντηση της λέχσης και πολύ περισσότερο βιβλίο για τη λέσχη. Ακόμα και γνωρίζοντας πως οι επισκέψεις μου στη λέσχη πλέον θα είναι από ελάχιστες έως καθόλου, η ανυπομονησία για την κάθε συνάντηση είναι η ίδια. Άλλωστε αν έχετε συνάντηση και βρίσκομαι εκεί κοντά η παρουσία μου θα είναι βέβαιη!! :)
Με χαρά σε συναντούμε ξανά, Ελίτσα! Και τι θέματα μας βάζεις;;;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογώ ότι αφήνομαι να βιώσω την αγάπη και δεν έχω θεωρητικό υπόβαθρο σχετικά, όμως το πρώτο που σκέφτομαι έιναι ότι όριο είναι πάντα ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου και, φυσικά, ο αυτοσεβασμός!