ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
Όπου κι αν γυρίσω το κεφάλι μου είναι εκεί.
Με ακολουθούν αδιάκοπα. Δεν κουράζονται άραγε;
Στοιχειώνουν το μυαλό μου και τις σκέψεις μου σα φαντάσματα.
Δε με αφήνουν; Δεν τις αφήνω; Ίσως και τα δύο.
Παίρνω ζωή μέσα απ΄αυτές.
Έρχονται ξανά οι εικόνες από στιγμές όμορφες.
Λίγη προσωρινή ευτυχία πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Ένα δειλό χαμόγελο σχηματίζεται.
Όμως σιγά σιγά όλα γίνονται θολά.
Δεν υπάρχει πια τίποτα χαρούμενο.
Μόνο εγώ να 'μαι εδώ. Μόνη μου.
Παρέα με τις αναμνήσεις.
Είναι ότι έχει απομείνει από 'σένα και είναι τόσες πολλές.
Στο δρόμο, στην πλατεία, στο καφέ που πηγαίναμε.
Παντού αναμνήσεις.
Δε με αφήνουν...
Με στοιχειώνουν...
Σαν τα φαντάσματα...!!
Δεν θέλω στη ζωή μου φαντάσματα. Ούτε να είμαι εγώ το φάντασμα άλλων.'Ισως γιατί με τρομάζει η λέξη αυτή,η τόσο διαφορετική από την ομόρριζή της, την ονειροπόλα "φαντασία". Στη φαντασία μου έρχεται η φαντασμαγορική φωνή του Ξυλούρη και τραγουδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εικόνα σου σεβάστηκα και κράτησα,και τα χέρια μου θα ενώσω πριν στη ζητιανιά τη δώσω.
Χρώματα, χρώματα,χρώματα κι αρώματα!!!
"Θέλω το χρώμα σου και το άρωμα σου. Όποιο και να είναι. Αυτά δεν θα στοιχειώσουν ποτέ"
Εδώ σε θέλω, λοιπόν, ελίτσα. Τι γίνεται με τις αναμνήσεις των ωραίων στιγμών που πέρασαν ανεπιστρεπτί; Είναι γλυκές, πικρές, τι; Βάλσαμο στην ψυχή ή υπογραμμίσεις ενός στερημένου παρόντος;Μήπως όλα; Μήπως η διττή φύση τους μας υπενθυμίζει διαρκώς αυτό που είναι η ζωή και που τα συμπεριλαμβάνει όλα αξεδιάλυτα, ευχάριστα και μη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, δες, το καφέ, ας πούμε, που αναφέρεις, έχει πια νοηματοδοτηθεί για σένα, έχει "ζωντανέψει", σημαίνει κάτι, έχει γίνει κομμάτι του κόσμου σου. Δεν είναι όμορφο αυτό;
( Τώρα, γιατί κάθε φορά που γράφω κάτι αισθάνομαι να παρασύρομαι σε έναν ακατάσχετο διδακτισμό, αυτό μάλλον ο ψυχίατρός μου θα μου το εξηγήσει..)
Αχ βρε Ελίτσα δε προλαβαίνω να κάτσω και δε μπορώ να σου γράψω και πολλά!!:/
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν ένα πράγμα θα σου πω και αν θες άκου με!Μάθε να ζεις με το παρελθόν γιατί αλλιώς την έβαψες!
Μη σου πω κάθε φορά που ερχονται τα φαντάσματα να τα φιλεύεις!!:Ρ
Καληνυχτώ και τις καλύτερες ευχές μου στο σχολείο!:)
Αχ...η μνήμη.Δε μ'έχει απασχολήσει και λίγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω καταλήξει σε φοβερά συμπεράσματα, αλλά μου φαίνεται ένας καλός τρόπος να μιλάς με τον εαυτό σου.
Τείνω να παραδεχτώ το αναπόφευκτο του συσχετισμού παρελθόντος-παρόντος ειδικά όταν σκέφτομαι ότι κάθε στιγμή το παρόν μετατρέπεται σε παρελθόν και φαντάζομαι τη μνήμη να παίρνει τη θέση της παύλας (-) στη φράση παρελθόν-παρόν.
Μια γέφυρα που ενώνει τα δύο σημεία και μας δείχνει κάθε φορά πού βρισκόμαστε σε σχέση με τον εαυτό μας και τη ζωή.
Όσο για τα φαντάσματα με τη μορφή των ωραίων ανμνήσεων που λες,δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νιώσει κάτι αντίστοιχο.Ίσως είναι ένας μηχανισμός για να μας πει ο εαυτός μας ότι κάτι δεν πάει καλά στο τώρα. Ταυτόχρονα όμως μας επιβεβαιώνει ότι υπήρξαμε καλά,ευτυχισμένοι,άρα ότι ευτυχία υπάρχει και μπορεί να υπάρξει ξανά.Ίσως πάλι να δείχνει και τι σημαίνει τελικά για μας ευτυχία.
Τώρα το πώς θα δράσουμε εμείς για να την ξαναβρούμε είναι άλλη ιστορία...
Δε ξέρω αν είναι σχετικό,αλλά όταν έμπαινε στη σελίδα των σχολιων και είχε ψιλοκολλήσει το σύστημα,κλασικά,διάβασα λίγο από το σχόλιο αυτό και χωρίς να δω είπα,αυτό είναι της Ισμήνης!!:Ρ:Ρ
ΔιαγραφήΚαλό ή κακό είναι;:Ρ
Αυτός ο μηχανισμός, Ισμήνη, που μας λέει ότι κάτι δεν πάει καλά στο τώρα, φαίνεται να κάνει μιαν αντίστροφη δουλειά σχετικά με το παρελθόν και το παρόν: συνεχής εξωραϊσμός του μέλλοντος ( που πιθανόν είναι η έκφραση των επιθυμιών μας) αλλά και του παρελθόντος, επίσης, (που εκεί μάλλον το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πρέπει να λειτουργεί)
ΔιαγραφήΗ κουβέντα μου θύμισε ένα απόσπασμα από το "Προς Εμμαούς", του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο. Εκεί ένας ενήλικος συζητάει με ένα δεκαοκτάρη. Και κοίτα το σχόλιο που κάνει μέσα του ο δεκαοκτάρης για τον ενήλικο, όταν αυτός του λέει για το παρελθόν του: "« Έτσι έπιασε να διηγείται τον πρώτο καιρό, ως παντρεμένοι, και το πόσο είχαν γελάσει εκείνα τα χρόνια. Δεν τον πολυπρόσεχα πια. Γενικά είναι πάντα οι ίδιες ιστορίες, όλοι οι γονείς μας, ως νέοι, υπήρξαν ευτυχισμένοι. Πιο πολύ περίμενα ν’ ακούσω πώς είχαν έρθει όλα αυτά τα πάνω κάτω, και από πού είχε ξεκινήσει η καθωσπρέπει δυστυχία που αντίθετα γνωρίζαμε εμείς. Θα ήθελα να μάθαινα ενδεχομένως γιατί κάποια στιγμή είχαν αρρωστήσει. Όμως εκείνος δεν είπε τίποτα γι’ αυτό.» ( σελ. 132)
( Φοβερό θάψιμο ο μικρός, ε;)
Μπορεί να μην είναι άκρως εύστοχο για τον τρόπο που εξωραΐζουμε το παρελθόν, αλλά ... ευκαιρία βρήκα να το παραθέσω:-)
Μα είναι εξοραισμός που κάνουμε στο παρελθόν ή η απαραίτητη εκείνη διαδικασία που κάνει ο νους για να επιβιωσει;;Τι εννοώ.Όταν το μυαλό κάθε μέρα βομβαρδίζεται από πληροφορίες είναι λογικό να διαγράφει πολλές και πρώτες προς διαγραφή είναι αυτές που πονάν,εξού και ο χρόνος που όλα τα γιατρεύει.Έτσι μένουν ο καλες αναμνήσεις και προκύπτει αυτός ο εξωραισμος,ενώ για το μέλλον ο φόβος του θανάτου μας κάνε να το βλέπουμε πιο μελαχγολικά!Ρωτώ μήπως τελικά δεν ειναι κάτι που αφορά την επιβιωση αλλά την ίδια τη λειτουργία του εγκεφάλου και της ψυχής;
ΔιαγραφήΤο βαθαίνεις, Νίκο, κι αν μπω σ' αυτά τα λημέρια θα γελάνε και οι πρωτοετείς της Παντείου..
ΔιαγραφήΔε λέμε κάτι διαφορετικό. Εσύ περιγράφεις το πώς και γιατί (πιθανόν) προκύπτει αυτή η λειτουργία. Εγώ απλώς την ανέφερα.
Αλλά πάρε υπόψη σου κι αυτό που έλεγε η Ισμήνη περί "γκρίνιας" των μεγαλύτερων για τα παρελθόντα δεινά τους.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν έχει μονόδρομους..
Καλό βράδυ, καλά διαβάσματα.
Δε νομίζω να γελάσει η μελλοντική ψυχολόγα,αν εννοείς αυτήν,αλλά και πάλι νομίζω ότι η χρεια που περιέργραψα υπερκαλύπτει το γεγονός της λησμονιάς και του "εξωραισμού".
ΔιαγραφήΔε νομίζω να είναι γκρίνια αυτό που αναφέρει η Ισμήνη.Νομίζω ότι απλά εκφράζει με το καλύτερο τρόπο την λησμονιά ως διαδικασία που απλά εκφράζεται ως γκρίνια!!
Καλό βράδυ και όσο για τα διαβάσματα δεν νομίζω να εννοείται για το πανεπιστήμιο!:Ρ
Δεν ξέρω, αλλά με το που διάβασα το απόσπασμα μού ήρθαν στο μυαλό εικόνες ανθρώπων που, μιλώντας για το παρελθόν, λένε:εγώ δεν γνώρισα ευτυχία,βασανίστηκα κλπ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το πάω κάπου,(ψιλοβαριέμαι και να σκεφτώ:Ρ)απλά μου ήρθε η εικόνα στο μυαλό και σαν να μου ακύρωσε κάπως το σκεπτικό του συγγραφέα.
Αλλά ότι αναγνωρίζω την τάση εξωραϊσμού του παρελθόντος για λόγους αυτοσυντήρησης, ναι,σίγουρα.
Τώρα, πόσο αποτελεσματική και ποιτική (;) αυτοσυντήρηση είναι αυτή, είναι συζητήσιμο.Θέλω να πω, πόσο εύκολα και κυρίως πόσο βαθιά πείθουμε τον εαυτό μας να αποδεχτεί την διαχείριση που κάναμε στο παρελθόν μας ως αντικειμενική αλήθεια...;
Νίκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιον ρωτάς;:Ρ
Μάλλον ουδέτερο πάντως.
Α,είδα (πάνω δεξιά) ότι ξεκινάτε σιγά σιγά την Κυριακή.
Άντε, με το καλό:)
Τι θα πει "ξεκινάτε"; Πάει το α΄πληθυντικό; Το κόκκινο χαλί της υποδοχής πάντως είναι στρωμένο για όποιον θέλει-χρειάζεται να το πούμε;
ΔιαγραφήΕσένα ρωτώ μικρή που θα μα κάνεις δωρεάν συνεδρίες!!:Ρ:Ρ
ΔιαγραφήΔημοσίως τα συγχαρητήρια μου για το ότι μαζί με το Διονύση(αλλάγηη ουυυυυυυυυ)
κρατάτε ζωντανό το ιστολόγιο γιατί εδώ πάνω έχουμε πήξει!:Ρ
Χαιρετίσματα από το υγρό νησάκι μας,από όλη τη παροικία του 6ου!!:)
Θα συμφωνήσω μαζί σας όταν λέτε ότι οι όμορφες αναμνήσεις είναι κάτι ευχάριστο και ναι! ακόμα και βάλσαμο και σαφώς πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το παρελθόν. Άλλωστε το παρελθόν μας είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος στη ζωή μας. Αυτό είναι που υπάρχει πάντα εκεί να μας θυμίζει ό,τι έχουμε κάνει, σωστό ή λάθος, ώστε να το επαναλάβουμε ή όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν όμως οι αναμνήσεις είναι νωπές ακόμα στο μυαλό,δεν είναι τόσο εύκολο να τις σκέφτεσαι με μια ευτυχία και με μια γλύκα. Τις σκέφτεσαι με μια νοσταλγία και με μια μελαγχολία και που και που μια θλίψη,γιατί ξέρεις ότι οι στιγμές αυτές δε θα επιστρέψουν.
Η μόνη λύση σε τέτοιες καταστάσεις;; Ο χρόνος!!! Αυτός μόνο μπορεί να βοηθήσει και να απαλύνει τον πόνο της απουσίας, όπως κι αν έχει προκληθεί αυτή.
Επομένως υπομονή και επιμονή....
Όντως Ελίτσα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό που χρειάζεται είναι υπομονή και επιμονή.
Ο χρόνος παρόλα αυτά από μόνος του δε θα φέρει τη λύτρωση,ούτε θα απαλύνει τον πόνο που ενδεχομένως νοιώθει κανείς,Απλώς θα σε κάνει να λησμονήσεις όλα αυτά που σε κάνουν να πονάς,αλλά θα συνεχίσουν να εμφανίζονται μπροστά σου σαν τα φαντάσματα.Τα "φαντάσματα",ωστόσο,αυτά δεν είναι απαραίτητα κακά. Αντίθετα,αν προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς μαζί τους ίσως να αισθανθείς πιο δυνατή και σίγουρη για σένα. Άλλωστε, οι εμπειρίες μας μάς αναδημιουργούν,μας αλλάζουν άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο-ανάλογα ποιο από τα δυο θα επιτρέψουμε εμείς να συμβεί-.Βέβαια,το ταξίδι προς τη συμφιλίωση είναι δύσκολο,αφού ουσιαστικά είναι ένα ταξίδι γνωριμίας και αυτοκριτικής. Ίσως για αυτό να θεωρούμε τον χρόνο ως πανάκεια έναντι των "φαντασμάτων".Επειδή είναι πιο εύκολο να κρύβουμε βαθιά μέσα μας ό,τι μας πονά και με την πάροδο του χρόνου να το λησμονούμε και να το εξωραίζουμε από το να το αντιμετωπίσουμε και να συμφιλιωθούμε με αυτό και να συνυπάρξουμε μαζί του.Έτσι τα φαντάσματα καταφέρνουν και μας στοιχειώνουν.
Ελπίζω να μην σας ζάλισα...
Καλό βράδυ!
(Και κάτι λίγο άσχετο,καθώς το διάβασα θυμήθηκα τα "Κεριά" του Καβάφη.)
Αλκμήνη
( με συγχωρείτε που φυτρώνω σε όλες τις απαντήσεις - κάποιος να βρεθεί να με βάλει στη θέση μου. Αλλά):
ΔιαγραφήΤο στοιχείο που προσθέτεις στην κουβέντα, Αλκμήνη, βασικό, νομίζω. Ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, αλλά κι εμείς -αυτό νομίζω ότι λες - δεν πρέπει να κάνουμε τη δική μας; Η διαχείριση δεν είναι δική μας; Η στάση απέναντι στα πράγματα δεν ( πρέπει να) καθορίζεται και από τη δική μας βούληση και προσπάθεια; Η πορεία προς την ευτυχία/δυστυχία έτσι γίνεται και ευθύνη δική μας, για την οποία έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Και συμφωνώ απόλυτα ότι μπορεί να είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι, το ταξίδι της γνωριμίας και της αυτοκριτικής. Αλλά γι' αυτό αξίζει και πολύ..
Υστερόγραφο εγκωμιαστικό: Σας διαβάζω και χαίρομαι τόσο που είχαμε/ έχουμε τέτοιους ανθρώπους/μαθητές κοντά μας.
Έχε χάρη που οι παρεμβάσεις σας δεν είναι άσχετες αλλιωωως!!
ΔιαγραφήΥΓ:Αλκμήνη άκου και αυτό αφού διάβασες το ποιημα!:)
http://www.youtube.com/watch?v=VBQD70HnxLc
Θα συμφωνήσω μαζί σου Αλκμήνη μου!! Ο χρόνος, εκτός απ' αυτά που πολύ σωστά είπες, βοηθάει και στο να καταλαγιάσει μέσα μας ο πόνος της απούσιας, έτσι ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα όποια φαντάσματα και μέσα από αυτήν την διαδικασία μαθαίνουμε κι εμείς καλύτερα τον εαυτό μας. Άλλωστε σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αρχίσουμε και κάνουμε τα πρώτα βήματα της αυτοκριτκής μας.
ΔιαγραφήΕίχα λίγες μέρες να επισκεφτώ το blog και έπεσα σε ένα ....ποίημα! Είδα και τα σχόλια, που ήταν πολλά και ενδιαφέροντα, όμως έχω να πω ότι εγώ κυρίως "ένιωσα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια συγκίνηση, μια θλίψη αδιόρατη, μια ταύτιση με την Ελίτσα.
Πιστεύω ότι ο καθένας από μας σε διάφορες φάσεις της ζωής του το χειρίζεται αλλιώς το θέμα των "φαντασμάτων" του, άλλοτε απωθώντας το και άλλοτε επιστρέφοντας σ΄αυτό για να το εκλογικεύσεικαι να βρει παρηγοριά...
Νάμαστε καλά να ψαχνόμαστε, πάντως!