ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ... ΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ... ΤΟΝ ΦΙΛΟ Διονύση Μάνεση

  
      
    Το  σχολείο  μας σε  μια  εκδήλωση  που  διοργάνωσε τίμησε  έναν  εκπαιδευτικό  που με  την  αγάπη  του για τους μαθητές  και το  σχολείο ,με  τη γενναιοδωρία  της  ψυχής  του μεταμόρφωσε το  άψυχο  κτίριο  ,στο  οποίο  στεγάστηκε  το  6ο Λύκειο πριν  είκοσι  περίπου  χρόνια, σε  έναν  χώρο  αλληλεπιδράσεων,σε έναν  χώρο  ζωντανό ,δημιουργικό ,ζεστό.Ο Μάνεσης Διονύσης ένας  δάσκαλος με  όραμα  και  πάθος ,με τόλμη και  πίστη άφησε το  αποτύπωμά του για  να μπορέσουμε  και  εμείς  σήμερα να προσπαθήσουμε  να  ακολουθήσουμε τη διαδρομή  του .Η βιβλιοθήκη ,το  ιστολόγιο του σχολείου μας "Η Σχεδία" είναι ουσιαστικά  δικά του  δημιουργήματα.Γι  αυτό ως μια  μικρή  ένδειξη ευγνωμοσύνης αποφασίσαμε  να δώσουμε  το  όνομά του στη  βιβλιοθήκη  του  σχολείου



       Οι  εκπαιδευτικοί του  σχολείου μίλησαν  για το  έργο του  με αγάπη,εκτίμηση  ,σεβασμό αλλά  και οι μαθητές του, που  τώρα ανοίγουν τα  φτερά  τους και  παρευρέθηκαν στη μικρή  γιορτή  μας,αναφέρθηκαν στη  γενναιοδωρία της  ψυχής του και  στο  φωτεινό του  πνεύμα που  τους  έδωσε  "φώτα  πορείας " στη  ζωή  τους.
         
Απόσπασμα  από  το  λόγο  της  καθηγήτριας Τρεμούλη Μαρίας:
"  Το 6ο λύκειο μετακόμισε σ’ αυτόν το χώρο το 2001, ένα σαββατοκύριακο πριν τις πανελλήνιες και στήθηκε κυριολεκτικά από τους καθηγητές του. Ο Δ/ντής μας τότε Α. Μιχαηλίδης έδειξε παράτολμη επιμονή και πίστη και πίεσε πολύ γι’ αυτήν την γρήγορη εγκατάσταση. Φαινόταν ανέφικτο, ήταν πολύ μεγάλο το σχολείο τότε, αλλά έγινε.



  
    Μέσα σ’ αυτό το καινούριο κτίριο, ο Διονύσης Μάνεσης ανακάλυψε έναν χώρο στο κέντρο του ισογείου κι είχε την έμπνευση:  Μήπως να γίνει ο χώρος αυτός βιβλιοθήκη;
Και έγινε! Δηλαδή, με τον μαγικό τρόπο του Διονύση, που δούλεψε με τα χέρια, το μυαλό και την ψυχή του, που αφιέρωσε ώρες και ώρες γι’ αυτό. Κινητοποίησε καθηγητές, μαθητές και γονείς και έστησε την βιβλιοθήκη, με μεράκι και αγάπη, χωρίς ν’ αφήνει να φαίνεται, ούτε στο ελάχιστο, ο προσωπικός του μόχθος. Ακάματος, μαζί με πολλούς άλλους πρόσφερε και βιβλία, που ο ίδιος τοποθέτησε, κατά θέματα και δεν ξέχασε τις καλαίσθητες ενδεικτικές ετικέτες στα ράφια. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;  
  Η ιδέα του εξαρχής, ήταν να δημιουργηθεί ένας ζωντανός χώρος για τα παιδιά, που να τα εμπνέει και να είναι δικός τους. Όχι απλά μια δανειστική βιβλιοθήκη. Μερίμνησε να υπάρχουν επιτραπέζια παιχνίδια, το πρώτο σκάκι ( που τώρα έχει αναπτύξει καλλίνικη ομάδα )  και εμπνευσμένα μουσικά αφιερώματα κάθε εβδομάδα.
    Η ζωντανή, ζεστή ατμόσφαιρα αυτής της χειροποίητης βιβλιοθήκης και τα βιβλία στα ράφια, ήταν το πρώτο κίνητρο για την περιπέτεια της φιλαναγνωσίας. Έτσι γεννήθηκε η Λέσχη ανάγνωσης, η Βαβέλ, όπως την ονόμασε ο Διονύσης. Μ’ αφορμή την λογοτεχνία, αναζητήθηκε ένας άλλος τρόπος προσέγγισης του βιβλίου : με ελευθερία, μέσα στην συντροφιά, γιατί όπως μας είπε και η Ιωάννα Καρυστιάνη : « Στην τέχνη βαθαίνει η σκέψη μαθαίνεις τους μηχανισμούς τις ζωής …η λογοτεχνία είναι ένα πασαπόρτι για τα ενδότερα».
 ....................................................................................................................................
    Με τον καιρό οι αναγνώσεις ζωντάνεψαν κι η βιβλιοθήκη ζωντάνεψε και περπάτησε, μέχρι το θέατρο, μέχρι το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού για την έκθεση Νίκος Καζαντζάκης, μέχρι τον Ιανό, μέχρι γωνιές και δρόμους της Αθήνας που βγήκαν από τις σελίδες των βιβλίων. Υποδέχτηκε φιλόξενα την ομάδα φιλαναγνωσίας του γυμνασίου της Κω, που εξελίχθηκε σε γιορτή με πολλά τραγούδια από τους μεν στους δε και όλους μαζί, που γίναμε μια μεγάλη παρέα και υποσχεθήκαμε θερμά, πως οπωσδήποτε θα ξαναβρεθούμε.   

   
  Με αφορμή τα βιβλία της, προσκάλεσε και συζήτησε με την Άλκη Ζέη, για την ιστορία, την τυχιότητα, την σύμπτωση κάθε ζωής, την αποτίμηση, την αποτύπωσή της και το πώς αυτό γίνεται λόγος. Τον συγγραφέα Θόδωρο Γρηγοριάδη τον υποδέχτηκε με μια φωτογραφική έκθεση ( έργο του Διονύση και ομάδας μαθητών) με τίτλο «Τα τοπία της Έλλης», που αναπαριστούσε τον τόπο όπου εκτυλίσσεται η ιστορία του αντίστοιχου βιβλίου. Για τον Βασίλη Παπαθεοδώρου ετοιμάστηκε και προβλήθηκε βιογραφικό και παρουσίαση των βιβλίων του. Άναψε ζωηρή συζήτηση, αφού οι μαθητές  έθεσαν ριζικά ερωτήματα, όπως : γιατί γράφω; Γράφει ο συγγραφέας έχοντας στο νου του τον αναγνώστη; Πόσες υποχωρήσεις κάνει γι’ αυτόν; κ.λ.π. Υποδέχτηκε την Selma  Ancira, μεταφράστρια στα ισπανικά και βαθιά θαυμάστρια του Ν. Καζαντζάκη που διατηρούσε φιλία με τον Διονύση και μας τίμησε με την παρουσία της και μύησε τους μαθητές στο δύσκολο δρόμο την μετάφρασης, στο να αποδώσεις και να μην προδώσεις τον λόγο του δημιουργού. Ευγνώμονες της αφιερώσαμε την εκδήλωση για τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο. Το 2017 ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας η Ιωάννα Καρυστιάνη, χειμαρρώδης σε λόγο και νοήματα, συναρπαστική και παραινετική στους μαθητές: ν’ αφουγκράζονται, να γνωρίζουν , να αναπλάθουν, να δημιουργούν μέσα από την τέχνη του λόγου και την τέχνη γενικά, αληθινή ζωή. Όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα που ο κάθε ένας μας γνωρίζει, έγινε γιατί οραματίστηκε ο Διονύσης αυτήν την βιβλιοθήκη μ’ αυτό το ύφος και μ’ αυτή την λειτουργία. Την οργάνωσε και την στήριξε με όλες του τις δυνάμεις, διακριτικά πάντα, με λίγα ή σχεδόν χωρίς λόγια, ντροπαλά. Όταν αναλογιστεί κανείς το κέρδος αυτής της γενναιοδωρίας, καταλήγει στο παλιό συμπέρασμα: εάν υπάρχουν δάσκαλοι, υπάρχουν και μαθητές. Ο Διονύσης έχει σίγουρα μαθητές.
    
    Η βιβλιοθήκη είναι εδώ. Είμαστε ευγνώμονες Διονύση, για όσα ωραία ζήσαμε σ’ αυτήν και μ’ αφορμή αυτήν. Δεν τελείωσε το ταξίδι της, θα βρεί το καινούριο της μονοπάτι και θα συνεχίσει. Διονύση σ’ ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας."      
                                         
           Γράφει η καθηγήτρια Ζωγάκη Ιωάννα :


          «Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι...» 


                                                                                                 -Για τον Διονύση

 Ήταν ζεστά κι όμορφα εκείνη τη μέρα στο σχολειό μας. Έτσι νιώθουμε οι άνθρωποι σαν είμαστε μαζί, δεν είναι; Ήταν ο λόγος, ήταν ο σκοπός, ήταν και η αφορμή για την οποία βρεθήκαμε εκείνη την Τρίτη του Δεκέμβρη μαθητές παλιοί και τωρινοί, δάσκαλοι πρώην και νυν, φίλοι αγαπημένοι στο σχολείο. Κι έχει πρόσωπο και όνομα: Διονύσης Μάνεσης, ο δάσκαλος, ο συνάδελφος, ο φίλος.


 Να δώσουμε το όνομά του στη βιβλιοθήκη του σχολείου θέλαμε, που την εμπνεύστηκε και την έφτιαξε κυριολεκτικά με τα χέρια του και το μεράκι του ο Διονύσης. Τη χειροποίητη βιβλιοθήκη μας, τον πιο ζωντανό χώρο στο σχολείο μας. Να πούμε έτσι ένα μικρό μικρό ευχαριστώ στον Διονύση που μας έμαθε με χίλιους τρόπους "να λέμε ουρανός κι ας μην είναι".


Ναι. Ξέρουμε πόσο αμήχανα νιώθει ο ίδιος με όλα αυτά, πως θα επιστρατεύσει το γνωστό τόσο δικό του χιούμορ της αιδημοσύνης, της διακριτικότητας, της σεμνότητας, χαμογελώντας... Αυτός είναι...
Γι' αυτό είναι καλύτερα να... οχυρωθούμε πίσω από τους στίχους του αγαπημένου μας Γιάννη Ρίτσου. (Πώς αλλιώς να μιλήσεις για τον Διονύση παρά με ποίηση;)


Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·
αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.




Σε ευχαριστούμε Διονύση...




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις