Καθαρότατος ήλιος, καθαρότατη ημέρα, μια Καθαρά Δευτέρα...

από ταμπλώ του σχολείου μας, φωτο dk

Το να είσαι δάσκαλος είναι μια συνεχής πρόσκληση. 
Και δεν είναι μόνο το γνωστικό οπλοστάσιο που πρέπει να έχει συνεχώς σε ετοιμότητα ο καθηγητής. Αυτό ίσως είναι το λιγότερο. Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον δάσκαλο είναι τα ίδια τα παιδιά. 
Γιατί δάσκαλος σημαίνει να είσαι εκεί, να είσαι πάντα εκεί για τα παιδιά. Όχι απέναντι στα παιδιά, αλλά ανάμεσα στα παιδιά. 
Γιατί ο δάσκαλος οφείλει πρώτα από όλα να δημιουργεί κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, το οποίο χτίζεται μόνο όταν οι σχέσεις των παιδιών με τον δάσκαλο χαρακτηρίζονται από ειλικρίνεια και απροϋπόθετο σεβασμό στο πρόσωπο του άλλου. 
Γιατί ο δάσκαλος οφείλει να δαπανά τεράστια ενέργεια κάθε μέρα για να μπορεί να αντικρύζει τους μαθητές τους και να είναι σε θέση να προσφέρει στον καθένα χρόνο. 
Γιατί ο δάσκαλος δοκιμάζεται καθημερινά. Και κάθε μέρα οφείλει να αντιστέκεται στην φθοροποιό δύναμη της εξουσίας που έχει λόγω θέσης, αλλά και στον πειρασμό της υπεροψίας που σιγά σιγά παγιδεύει τον δάσκαλο σε μια ναρκισιστική κενοδοξία. 
Γιατί ο δάσκαλος οφείλει να επιδεικνύει διάκριση και να προσφέρει κάθε φορά εκείνο που χρειάζεται είτε μια γνώμη, είτε μια συμβουλή, είτε ακόμη και να σιωπά. 
Γιατί ο δάσκαλος οφείλει πρωτίστως να καλλιεργεί την απορία και να στέκεται με διάθεση κριτική απέναντι στις βεβαιότητες, κυρίως τις δικές του. 
Γιατί ο δάσκαλος οφείλει να δώσει χώρο, να δημιουργήσει χώρο μέσα στον οποίο κάθε παιδί θα αναπτύξει την προσωπικότητά του. 
Γιατί ο δάσκαλος λειτουργεί παραδειγματικά, γίνεται παράδειγμα. Κυρίως όμως γιατί ο δάσκαλος οφείλει να είναι αγάπη και αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όλων. dk, 17.10.2015