Μαζεύοντας κοχύλια και δυνάμεις. Καλό καλοκαίρι.

Κάπως ενοχικά ξεκινάνε οι διακοπές φέτος. Πώς αλλιώς, όταν αφήνεις πίσω σου, εκτός των τόσων άλλων γενικών, τόσα προβλήματα στο χώρο της εκπαίδευσης, τόσα θέματα επί δικαίων και αδίκων, ένα τοπίο θολό που δεν αισθάνεσαι ότι προχωράει στο καλό, ότι εκείνοι που το διαμορφώνουν δε φαίνεται να έχουν στην έγνοια τους την πραγματική του βελτίωση, δεν το πονάνε.

Κάπως μελαγχολικά μου κλείνει το μάτι το κτίριο, καθώς φεύγω. Μέσα ακόμα, μέχρι και την επόμενη βδομάδα, κάποια όμορφα παιδιά, ήρωες που προχωρούν στα σκοτεινά, κατά Σεφέρη, που διδάσκουν τους μαθητές μας στα θερινά μαθήματα, μαθήματα που οργάνωσαν και πραγματοποιούν με την ελάχιστη δική μας βοήθεια σε εθελοντική βάση. Όλα αυτά τα πρωινά του Ιουλίου, από τις 08.00΄μέχρι τις 15.00΄ διδάσκουν μαθήματα κατευθύνσεων και ταυτόχρονα προσφορά. Δεν τα είδα όλα, δεν τα χαιρέτησα, δεν είχα την ευκαιρία να τους μεταφέρω την εκτίμησή μου και την αίσθηση πως κρατάνε την ελπίδα ψηλά.

Στον κήπο η συνάδελφος, σε θέση άτυπου φύλακα πια – πού θα δίνει στο εξής από το υστέρημά του ο καλός μας κύριος Μάρκος; - κρατάει το σχολείο ανοιχτό, για να γίνονται τα μαθήματα, ποτίζει τα λουλούδια και τα φυτά που ο Δήμος έχει ξεχάσει, κρατάει το σχολείο ζωντανό και λειτουργικό, στωικά και παράλληλα δυναμικά και ουσιαστικά αντιμετωπίζει την πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Κάτι τέτοια με κάνουν να φεύγω με τις αποσκευές γεμάτες κονσέρβες, για να ταΐζω, όλο το καλοκαίρι, την ψευδαίσθηση. Ή και το πείσμα. Πως από Σεπτέμβρη, ναι, θα ξαναδοκιμαστούμε, αλλά θα κρατάμε ψηλά το αγωνιστικό φρόνημα, το όνειρο για ένα καλύτερο σχολείο. Και τότε, μακάρι να είμαστε πολλοί και μαζί.

Καλό καλοκαίρι σε όλους, μαθητές, συνεργάτες, συναδέλφους, γονείς, φίλους.