Συνάντηση με ένα αληθινό Κένταυρο της Σενεγάλης

Εξάρχεια,καθημερινή,βράδυ.

Έχω βγει για να συναντήσω κάποιους-ες φίλους-ες αλλά και να περπατήσω σε μία ζωντανή, αυθεντική και θα συμπλήρωνα ελπιδοφόρα γειτονιά της Αθήνας.

Αργά πια, αποχωρίζομαι την παρέα που επιστρέφει στην κανονικότητα.

Ευκαιρία λοιπόν για μία περιπλάνηση στα δρομάκια, στα πάρκα και φυσικά στους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους-απελευθερωμένους χώρους.

Στέκομαι στην είσοδο του Nosotros, 

έναν από τους χώρους αυτούς, δίπλα στην πλατεία Εξαρχείων.

Διαβάζω και χαζεύω αφίσες και έντυπα.

Ξεκολλώ από έναν πίνακα το αφισάκι
που είχα βάλει πριν κανά μήνα
για την αντιρατσιστική συναυλία στην Καλλιθέα.

Κάποια στιγμή ακούω "Φίλε, φίλε!"

Γυρνάω.

Βλέπω έναν σκουρόχρωμο με κοντό τζιβάτο να κατεβαίνει τις σκάλες του Nosotros.

-Όλα καλά; ρωτάει.

-Μια χαρά.

Προσπαθεί απλά να μου διαχωρίσει το όλα καλά από το μια χαρά.

Μπερδευόμαστε λίγο αλλά τελικά το βρίσκουμε.

Τον ρωτώ και εγώ αν "όλα καλά".-"Καθόλου, για κανέναν"

Συλλογίζομαι την απάντησή μου "Μια χαρά-όλα καλά".

Μου εξηγεί λίγο.

Τον ρωτάω: -Πώς σε λένε;

-Κένταυρος.

Εκπλήσσομαι. -Κένταυρος;;

-Ναι, Κένταυρος. Εσένα;

-Στέλιο.

-Χάρηκα

-Και εγώ πολύ.

Δίνουμε τα χέρια.

Μου λέει πως τον αφήνουν να πίνει ελεύθερα στο Nosotros.

Έχει γνωρίσει και έναν από εκεί."Μπαίνω. Ρωτάω αν μπορώ να πιω λίγο και μου απαντάει: Άσε με να πάω στην κοπέλα μου, που ρωτάς κιόλας!"

Μου ζητάει κατιτίς άμα έχω.

Ψάχνω. Κάτι βρίσκω τελικά και του δίνω.

Δε θέλω να φύγει. Χαίρομαι πολύ την παρέα του.

Δε φεύγει. Αρχίζει να μου μιλάει,
με αρκετά καλά ελληνικά,
για την ηθική ενός απόρου.

"...Ζητάς εδώ, εκεί και άμα έχουν σου δίνουν.
Δεν σκοτώνεις, δεν κλέβεις,
δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει ο άλλος από πίσω.
Οικογένεια, υποχρεώσεις, προβλήματα..."
(Κάποια από τα λόγια του)
Τώρα μιλάει πότε ελληνικά πότε αγγλικά.

Τον βολεύουν τα αγγλικά και δείχνω να καταλαβαίνω οπότε συνεχίζει στα αγγλικά.

Αφαιρούμαι κάπως και δεν προσέχω ακριβώς

τι μου λέει.

Αφαιρούμαι γιατί προσέχω αυτόν τον Κένταυρο που στέκεται αντίκρυ μου.

Απορροφιέμαι στη ζωή του, στη στιγμή
αλλά και σε αυτά τα τόσο απλά και συνάμα αυθεντικά λόγια του...

"We are all family"

Αυτά  που όταν ειπώνονται, μπαίνουν κατ'ευθείαν στην καρδιά 

δημιουργώντας μία αίσθηση πραγματικής ανθρωπιάς.

Τώρα είμαι άνθρωπος, πριν ήμουν κάτι άλλο....

Μου λέει στα αγγλικά πως πρέπει να είμαστε ένας για όλους και όλοι για έναν, ο καθένας δίπλα στον άλλον.

Ακούω τη φράση: "World Revolution"

Δίκιο έχει. Είναι τόσο απλό. Μονάχα η αλληλεγγύη χρειάζεται και τα πάντα είναι εφικτά...

Αρκτετή ώρα τον ακούω με δάκρυα στα μάτια.

Θα με πάρουν κυριολεκτικά τα κλάματα.

Κοιτιόμαστε στα μάτια.

Σταματά.

Ανοίγω τα χέρια μου.

Αγκαλιαζόμαστε.

Μένουμε έτσι για λίγο.

Τι αίσθηση.

Είναι κάτι μαγικό;

Ή τόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί οι άνθρωποι ;

-Από πού είσαι; τον ρωτάω.

-Σενεγάλη

Μιλάει για τη Σενεγάλη, τον τόπο που μεγάλωσε.

Μιλάει ακόμα για τον υπόλοιπο κόσμο

που νομίζει πως η Σενεγάλη είναι μόνο η ομάδα ποδοσφαίρου...

(Από αιματηρές διαδηλώσεις ενάντια στις συνθήκες ζωής-φτώχειας στη Σενεγάλη)

Τον νιώθω όμως πως βιάζεται.

Ξαναδίνουμε τα χέρια. Αποχαιρετιζόμαστε.

-Χάρηκα πολύ! μου λέει.

-Και εγώ πάρα πολύ!

-Θα τα ξαναπούμε. 

(Και εγώ το ελπίζω Κένταυρε. Εις το επανιδείν)