επίσκεψη στην "πόλη με τους τεράστιους σωλήνες"
Η μαθήτρια της Β τάξης του λυκείου μας, Βανέσα Μελικόκη, μας αφήνει να δούμε μέσα από τη δική της ματιά , το χώρο των διυλιστηρίων της εταιρείας «Ελληνικά Πετρέλαια» στον Ασπρόπυργο.
Ήταν Τρίτη 7 Απριλίου, 40 μαθητές και δυο καθηγητές, επιχειρήσαμε να ερευνήσουμε όψεις χημείας….
«Με ευχάριστη διάθεση και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της βιντεοκάμερας του κυρίου Λάη, ξεκινήσαμε οι μαθητές της θετικής τόσο της δευτέρας όσο και της τρίτης λυκείου με προορισμό τα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου.
Μόλις φτάσαμε μας υποδέχτηκαν θερμά οι υπεύθυνοι των διυλιστηρίων με αποτέλεσμα να νιώσουμε άνετα και πολύ ευχάριστα.
Αρχικά, οι υπεύθυνοι μας εξήγησαν τη διαδικασία μετατροπής του αργού πετρελαίου σε διάφορα προϊόντα προβάλλοντας μας αντίστοιχα φωτογραφικό υλικό, στην αίθουσα εκδηλώσεων..
Και μετά η σημαντικότερη στιγμή της εκδρομής ήταν …το φαγητό!
(πλάκα).
Αφού ανακτήσαμε τις χαμένες μας δυνάμεις ήρθαμε σε οπτική επαφή με όσα ξέραμε θεωρητικά. Η επίσκεψη στο χώρο των διυλιστηρίων ήταν η κορύφωση της εκδρομής.
Ήταν σαν μια μεγάλη αυτάρκης πόλη με τεράστιους «σωλήνες» .Οι «σωλήνες» αυτοί ενώνονται με πολύπλοκο τρόπο ώστε να θεωρώ ήρωες όσους εργάζονται εκεί.
Η επίσκεψη αυτή τέλειωσε με επιτυχία δίνοντας μας την ευκαιρία να δούμε να παίρνουν μορφή όσα μαθαίνουμε μονάχα από τα βιβλία.»
Μπράβο, Βανέσα για την ανταπόκριση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ... επειδή πολλά είναι ΚΑΙ Τέχνη , μήπως αυτές οι πολύ ωραίες φωτογραφίες φέρνουν λίγο και σε Leger;!
Καλημέρα, Λίλα
ΑπάντησηΔιαγραφήεπειδή είχα τη χαρά να συνοδεύω και εγώ τα παιδιά μας εκεί,
θάθελα να μεταφέρω εδώ και κάποιες δικές μου σκέψεις και εικόνες, λίγότερο δροσερές-φοβάμαι- από το κείμενο της Βανέσας.
Φωτογραφίες δεν μας επέτρεψαν να τραβήξουμε. Τα μέτρα ασφάλειας ήταν ιδιαίτερα, κυρίως γιατί ο χώρος έχει να κάνει με ιδιαίτερα επικίνδυνα υλικά.Έτσι διαλέξαμε κάποιες που να δίνουν την ατμόσφαιρα, η οποία, πραγματικά θύμιζε σκηνικό από ταινία ή πίνακες μοντέρνας τέχνης...
Αυτό γινόταν πιο έντονο, καθώς δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι άνθρωποι γύρω. Μας εξήγησαν ότι τα πάντα είναι αυτοματοποιημένα!
Τα παιδιά έλεγαν μετά ότι η επίσκεψη τα βοήθησε να βάλουν σε μια ρεαλιστική διάσταση αυτά που είχαν φανταστεί για ένα εργοστασιακό χώρο και για τα επαγγέλματα που σχετίζονται με αυτό.
Και αυτός ήταν ένας από τους στόχους!
Τα διυλιστήρια είναι ένα μνημείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μνημείο αφιερωμένο στην ανθρώπινη ιδιοφυία και ικανότητα να εξελίσσεται...
Γράψτε λάθος. Αυτό ίσχυε έναν αιώνα πριν.
Πλέον τα διυλιστήρια είναι ένα μνημείο στον ανθρώπινο εγωισμό και σκοταδισμό, στην παράλογη ανάγκη διατήρησης της εξουσίας και της μηχανής που έχει στήσει με μόνο γνώμοντα το κέρδος- κέρδος σε τι; Μα σε αέρα φυσικά, τι άλλο είναι τα χρήματα;
Έχουμε φτάσει στον 21ο αιώνα μια δεκαετία τώρα και κάθε προσπάθεια ανεύρεσης νέων πηγών ενέργειας, κατά πολύ ανώτερων και κυρίως καθαρότερων, καταπνίγεται με ένα μένος που κάνει τις χριστιανικές αλληγορίες για τις σφαγές νηπίων να μοιάζουν με παραμυθάκια της γιαγιάς. Κι όλα αυτά γιατί οι πετρελαϊκές εταιρείες δεν θέλουν να εξαφανιστούν, ενώ κανονικά θα έπρεπε να το κάνουν σα γνήσιοι δεινόσαυροι που είναι.
Αυτά τα λίγα-πολλά για να μην ξεχνιόμαστε.
Οδυσσέα,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ απόλυτα μαζίσου.
Πραγματικά καλύπτομαι πλήρως από όσα γράφεις και , επειδή με φοβίζει η τάση κάποιων -και περιβαλλοντολόγων!!- να υποστηρίξουν τη "λύση" των εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας,
θα επανέλθω σύντομα στο θέμα, με σχετική ανάρτηση.
Ωραία ιδέα είχατε να επισκεφθείτε τα διυλιστήρια. Η Λίλα με την αναφορά της στην τέχνη, μου θύμισε ένα κτήριο πολιτισμού στο Παρίσι, το κέντρο Ζορζ Πομπιντού γνωστό ως κέντρο Μπομπούρ. Ο μεταλλικός σκελετός και οι έγχρωμοι σωλήνες που το περιβάλλουν ( μπλε χρώμα για τους αγωγούς αέρος, πράσινο για σωλήνες νερού και κίτρινο για τις γραμμές ηλεκτρισμού) θυμίζουν διυλιστήριο στο κέντρο του Παρισιού. Αξίζει να δει κανείς φωτογραφίες για να καταλάβει ότι συχνά η αρχιτεκτονική της δεκαετίας του ΄70 δανείζετε πολλά βιομηχανικά στοιχεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ στα αγαπημένα μας παιδιά μας και στους αγαπημένους μας καθηγητές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώντας με τη Λίλα, πως όλα είναι ΚΑΙ τέχνη, να προσθέσω και τις αόρατες πόλεις, του Καλβίνο, που μου έρχονται στο μυαλό συνειρμικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒανέσα, η σωληνούπολη, βλέπω, δε σας έκοψε την όρεξη! Ωστόσο, ο προβληματισμός που βάζει η Οδυσσέας, περί νέων μορφών παραγωγής ενέργειας, σας γεννήθηκε, άραγε αντικρύζοντας τις "τρομερές" εγκαταστάσεις;
Ναι Στέλλα, πράγματι έκανα λάθος ως προς την ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο όλα τα αμβλύνουμε μέσω της τέχνης: Συμφωνώ κι εγώ ότι η ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι απο μοντερνισμό. Οι αόρατες πόλεις που μνημονευσες Διονύση μου θύμισαν δυο στίχους του Εμπειρίκου: Η πόλις εδραιώθηκε και στέκει/ Μέσα στη δόξα της καθώς καθρέφτης του καιρού της (Ράμφος ή Νίκη του Υπερρεαλισμού).
Πέρα απ' αυτά, όντως το εργοστάσιο είναι καθρέφτης πραγματικότητας: διαδικασία παραγωγής, συνθήκες εργασίας.
Τα πυρηνικά εργοστάσια είναι ασφαλέστατα, αν πάρουμε τα ορθά μέτρα... αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβεντα για άλλη ώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι εγκαταστάσεις, προσωπικά, δεν μου προκαλούν το ελάχιστο ίχνος δέους. Μονάχα αποστροφή και μια γνήσια αίσθηση προσβολής της αισθητικής μου.
Δέος, επί παραδείγματι, προκαλούν μνημεία όπως οι πυραμίδες (για να μην πιάνουμε όλο τα δικά μας), έργα φτιαγμένα με ζεστή πέτρα και όχι κρύο ατσάλι...