Κακοποίηση ανηλίκων
Η Φωτεινή Σκοτίδα, της Γ΄Λυκείου, με δική της πρωτοβουλία, έκανε μια εκτεταμένη εργασία, που συνοδεύεται κι από μια παρουσίαση με power point, για την παιδική κακοποίηση. Θα ήταν ενδιαφέρον να τη διαβάσει κανείς όλη. ( Μπορείτε να τη βρείτε στη βιβλιοθήκη του σχολείου )
Η σημερινή ανάρτηση είναι ένα μικρό σημείωμα γραμμένο από την ίδια, μια στοιχειώδης εισαγωγή στο θέμα, λίγα λόγια που ζητούν την προσοχή μας και ελπίζουν στην ευαισθητοποίηση:
Η σημερινή ανάρτηση είναι ένα μικρό σημείωμα γραμμένο από την ίδια, μια στοιχειώδης εισαγωγή στο θέμα, λίγα λόγια που ζητούν την προσοχή μας και ελπίζουν στην ευαισθητοποίηση:
Όταν ένα παιδικό χαμόγελο σβήνει, ο κόσμος σκοτεινιάζει
" Το έγκλημα της κακοποίησης των παιδιών είναι "δημοκρατικό". Δε γνωρίζει οικονομικούς, κοινωνικούς, θρησκευτικούς, φυλετικούς ή γεωγραφικούς περιορισμούς. Συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη και βέβαια στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά δεδομένα για την έκταση του προβλήματος στην Ελλάδα. Ειδικότερα για το έτος 2006 οι καταγγελίες αφορούσαν στο σύνολό τους 1017 παιδιά.
( διαχωρισμός παιδιών ανά ηλικιακή ομάδα)Παρά τις αντίθετες δηλώσεις του υπουργού δημόσιας τάξης, το φαινόμενο στην Ελλάδα ΕΙΝΑΙ ανησυχητικό. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στις αρμόδιες αστυνομικές αρχές και κοινωνικές υπηρεσίες της χώρας είναι ο βασικότερος λόγος για την αδιαφορία απέναντι στην κακοποίηση των παιδιών, όπως τουλάχιστον αποκαλύπτουν τα πρώτα αποτελέσματα υπό εξέλιξη έρευνας του Παντείου Πανεπιστημίου. Επιπλέον, το νομικό καθεστώς μοιάζει ανήμπορο να προστατεύσει τους ανήλικους. Όμως χρειάζεται βλέποντας το πρόβλημα κατάματα να το καταπολεμήσουμε ως κοινωνία.
Τα κακοποιημένα παιδιά μπορεί να παρουσιάσουν: χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσπιστία σε οποιαδήποτε σχέση με ενήλικο, άγχος, ανασφάλεια, ανικανότητα να αγαπήσουν και να εμπιστευτούν, επιθετική και μερικές φορές παραπτωματική συμπεριφορά, θυμό και οργή, αυτοτραυματισμό, φόβο να δημιουργήσουν νέες σχέσεις, διαταραχές ύπνου, σχολική αποτυχία. Συχνά η σοβαρή συναισθηματική ζημιά στα κακοποιημένα παιδιά δεν έρχεται στην επιφάνεια παρά στην εφηβεία ή και αργότερα, όταν πολλά κακοποιημένα παιδιά γίνονται γονείς που κακοποιούν
Τα κακοποιημένα παιδιά μπορεί να παρουσιάσουν: χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσπιστία σε οποιαδήποτε σχέση με ενήλικο, άγχος, ανασφάλεια, ανικανότητα να αγαπήσουν και να εμπιστευτούν, επιθετική και μερικές φορές παραπτωματική συμπεριφορά, θυμό και οργή, αυτοτραυματισμό, φόβο να δημιουργήσουν νέες σχέσεις, διαταραχές ύπνου, σχολική αποτυχία. Συχνά η σοβαρή συναισθηματική ζημιά στα κακοποιημένα παιδιά δεν έρχεται στην επιφάνεια παρά στην εφηβεία ή και αργότερα, όταν πολλά κακοποιημένα παιδιά γίνονται γονείς που κακοποιούν
Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως πρόκειται για ένα μείζον ζήτημα που ίσως θα έπρεπε να απασχολεί περισσότερο τις κοινωνίες που ζούμε, καθώς υγιή σωματικά και ηθικά παιδιά θα αποτελέσουν και υγιείς ενήλικες που θα είναι χρήσιμοι στον τόπο και τις μέλλουσες οικογένειές τους."
Φωτεινή Σκοτίδα, μαθήτρια Γ΄Λυκείου
Ένα παμμέγιστο θέμα / πρόβλημα, πάνω από το οποίο άπαντες, απ' το πόστο του ο καθείς, είναι ανάγκη να σκύψουμε... Προσεκτικά όμως, σα να βρισκόμαστε ενώπιον πληγής αιμορραγούσης...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ δύσκολο το θέμα και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. δεν ξέρω αν είσαι σημεία των καιρών ή αν γίνονται γνωστά λόγω μμε. το θέμα είναι ότι το πρόβλημα υπάρχει και είναι ξεπεσμός για τον σημερινό πολιτισμό. πολύ καλή κίνηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρτυρίες για κακομεταχείριση ακόμα και θανάτωση παιδιών από τους γονείς τους έχουμε από την αρχαιότητα. H ΠΣΚ /παιδική σωματική κακοποίηση/(σε διάκριση από την παραμέληση, τη σεξουαλική κακοποίηση και τη συναισθηματική κακοποίηση παιδιού) αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως πρόβλημα ("σύνδρομο κακοποιημένου παιδιού") στις αρχές της δεκαετίας του 60, από τον Αμερικανό γιατρό C. Kempe και τους συνεργάτες του, μετά από παρατηρήσεις ακτινογραφιών παιδικών καταγμάτων και τραυμάτων που φαίνονταν ανεξήγητα και δεν αιτιολογούνταν επαρκώς από τους γονείς των παιδιών.
Δεν υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά δεδομένα για την έκταση του προβλήματος στην Ελλάδα. Ενδεικτικές μελέτες όμως μαρτυρούν πως στο 0,60% παιδιών που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία" διαπιστώνεται ΠΣΚ ή/και παραμέληση. Υπολογίζεται επίσης ότι 68% περίπου των κρανιοεγκεφαλικών τραυμάτων σε παιδιά κάτω των 2 ετών, όπως και οι περισσότεροι θάνατοι σ΄ αυτή την ηλικία, οφείλονται σε κακοποίηση από τους γονείς. Σε άλλες χώρες τα ποσοστά ΠΣΚ παρουσιάζονται κάπως υψηλότερα, πράγμα που πιθανότατα οφείλεται στις αποτελεσματικότερες μεθόδους εντοπισμού και καταγραφής του προβλήματος. Στην Αγγλία συγκεκριμένα εκτιμάται ότι 1 στα 1000 παιδιά όλων των ηλικιών κακοποιείται σοβαρά, ενώ μόνο το 1985 στις Η.Π.Α. καταγράφθηκαν πάνω από 6,5 εκατομμύρια περιπτώσεις σοβαρής ΠΣΚ.
Το πρόβλημα της ΠΣΚ είναι δύσκολο να οριστεί με σαφήνεια λόγω των διαφορών που υπάρχουν στις συνήθειες και στις στάσεις των ανθρώπων όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών στις διάφορες χώρες. Η σωματική τιμωρία (το ?ξύλο?) στα παιδιά, λόγου χάριν, αποτελεί συνηθισμένη και αποδεκτή πρακτική για την πειθαρχία των παιδιών σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ενώ σε άλλες (π.χ. Η.Π.Α., Σουηδία, Ολλανδία) θεωρείται ΠΣΚ και απαγορεύεται δια νόμου.
Μπράβο στη Φωτεινή
Μπράβο και σε Σένα Διονύση μου!
Φιλιά σε όλους σας!
Ξεκινώ και εγώ με ένα μεγάλο "μπράβο" στη Φωτεινή -και στο Διονύση- για την ανάρτηση αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχόλιο στο σχόλιο της Mareld σχετικά με τη συναισθηματική μορφή κακοποίησης, που φαίνεται τόσο δύσκολο να οριοθετηθεί.
Πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο μοντέλο συμπεριφοράς, που μετα-
φέρει το μήνυμα στο παιδί ότι δεν αξίζει νατο αγαπούν,ότι είναι
πητο, ανεπιθύμητο, ότι διαρκώς σφάλλει ή ότι
ο μόνος του ρόλος είναι να ικανοποιεί τις ανάγκες άλλων. Ο διαρκής υποβιβασμός του παιδιού,
η δημόσια ταπείνωσή του, η διαρκής επικριτικότητα,
η τρομοκράτησή του για επαπειλούμενες τιμωρίες ή εγκατάλειψη, ο περιορισμός της ελευθερίας των κινήσεών του, η
επιβολή παράλογων αξιώ-
σεων και τόσες άλλες συμπεριφορές θεωρούνται αρκετές φορές ως μέσον "σωφρονισμού", όχι πάντα με κακή πρόθεση, συχνά εξ αιτίας άγνοιας των ενηλίκων.
Μήπως τραυματίζουν όμως την ψυχή του παιδιού;
Μήπως θα έπρεπε να υπάρχουν και "σχολεία" για γονείς-και για δασκάλους-, μια που το ένστικτο και τα συναισθήματα δεν επαρκούν;
Πολύ σοβαρό θέμα-πρόβλημα. Μπράβο που το παρουσιάσατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άσκηση σωματικής και συνοδευτικά ψυχικής βίας του σωματικά δυνατού (ενήλικα) στον αδύναμο (παιδί) μπορεί μαζί με όλα τα άλλα φρικτά που επισημάνατε, λειτουργώντας σαν χάλκεον χέρι του φόβου (Κάλβος), να διαιωνίζει και το μηχανισμό εξουσίας-υποταγής: αρχικά μέσα στην οικογένεια, μετά στην κοινωνία.
Είναι άραγε τυχαίο που ο πέλεκυς και το μαστίγιο -όργανα σωματικής τιμωρίας- ήταν τα σύμβολα εξουσίας της Ρωμαικής αυτοκρατορίας και του φασισμού;
Να θυμίσω, όπως γράφω και στην ανάρτηση, πως η Φωτεινή έχει κάνει μια ολοκληρωμένη εργασία για το θέμα, μια, επίσης, σειρά διαφανειών με εικόνες και κείμενο - κι αυτό από μόνη της, καθώς από μια αφορμή ευαισθητοποιήθηκε στο θέμα της κακοποίησης ανηλίκων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια τέτοια στάση ενός παιδιού δεν απέχει πολύ απ' αυτό που θα ήθελα να βλέπω στους μαθητές μας. Μαθητές με ευαισθησίες, με κρίση και αναζητήσεις, που προβληματίζονται, ερευνούν, δημιουργούν, που παράλληλα είναι κοντά μας, μας αισθάνονται κοντά τους, χτίζοντας μαζί στέρεα σχέση εμπιστοσύνης.
Οπότε, Φωτεινή, σ'ευχαριστώ ΚΑΙ για τη χαρά που μου ἐδωσες.
Τώρα, το θέμα, συμφωνώ κι εγώ, λεπτό και με οδυνηρές πτυχές. Στέκομαι όμως πολύ στις διαπιστώσεις της Στέλλας: Η συναισθηματική μορφή κακοποίησης, λανθάνουσα πολλές φορές, ύπουλη, υφέρπουσα αλλά και πανταχού παρούσα, στις παρατηρήσεις, στις απαιτήσεις, ακόμα και στα παρακάλια των γονιών, στις κουβέντες τους-απόρροια της απογοήτευσης που το παιδί δεν εκπληρώνει τις δικές τους προσδοκίες.
Δύσκολα, πολύ δύσκολα πράγματα, αφού χρειάζεται να απεκδυθεί τόννους εγωισμού ο άνθρωπος για να αποφύγει τις κακοτοπιές, όταν στέκεται και ενεργεί απέναντι στο παιδί.
Το εξομολογούμαι, Στέλλα: Ούτε καν αθώος δεν μπορώ να δηλώσω..
Ευχή μου να ακολουθήσουν κι άλλες πρωτοβουλίες των μαθητών σαν κι αυτή, προκαλώντας σκέψεις και συζητήσεις.
Καλό βράδυ σε όλους.
όντως ένα μεγάλο θέμα που πιστεύω δεν θα πάψει ποτέ να απασχολεί τον ευαίσθητο άνθρωπο του σύγχρονου κόσμου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα πρόσφατα οτι η τιμωρία είναι πλήρως αντιπαιδαγωγική.. πόσο μάλλον η κακοποίηση μιας ψυχούλας που θα αναρωτιέται πάντα ''Ποιό ήταν τελικά το λαθος μου;;''
Πιστευω οτι δεν πρεπει να φοβομαστε να καταγγειλουμε τhν κακοποιηση οποιασδηποτε μορφης.. γιατί πολλές φορές όταν η ψυχή τραυματιστεί ο ανθρωπος κατακερματιζεται..
Βρε Αγγελική!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού ήσουνα τόσον καιρό;!
Ναι, έχεις δίκιο, θάρρος, αρχικά. Ωστόσο ακόμα κι αυτό η κάθε είδους κακοποίηση δεν το ευνουχίζει; Πώς βρίσκει δύναμη ο αδύναμος;