ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ......
...ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
ΣΤΟ 6ο ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
"...Ενωθήκαμε μάλλον από τύχη.
Πρώτη λυκείου. Έξι παιδιά με μοναδικό
κοινό τη μουσική. Και τα χρόνια να περνάνε, και καθώς μεγαλώνει το πάθος και το
κέφι γι αυτό που κάνουμε, να δενόμαστε όλο και περισσότερο.
Ώσπου φτάσαμε τρίτη λυκείου. Με τον
ελεύθερο χρόνο να λιγοστεύει και την πίεση να αυξάνεται. Ήταν 5 Σεπτεμβρίου και
απλώς επικοινώνησα με όλους. Δεν είχε λείψει μόνο σε εμένα όλο αυτό τελικά.
Μέσα σε λίγες μέρες κιόλας, ξεκινήσαμε τα σχέδια για την τελευταία μας
‘’χαλαρή’’ συναυλία πριν αρχίσουν για τα καλά οι υποχρεώσεις. Πρόβες. Πρόβες
μετά το σχολείο και πριν το φροντιστήριο. Πρόβες σε σπίτια. Πρόβες μόνοι ή και
όλοι μαζί.
Σάββατο 7 Οκτωβρίου. Όλα είναι έτοιμα. Μιλάω με τα παιδιά, ο ένας
προσπαθεί να ξεαγχώσει τον άλλο παρόλο που είμαστε όλοι απίστευτα
φορτωμένοι. Η ώρα πλέον, τέσσερις το μεσημέρι. Είμαστε όλοι εδώ, σε αυτή την
αίθουσα που ξεκίνησαν όλα. Γίνονται -φυσικά- οι ατυχίες της τελευταίας στιγμής,
αλλά τα αντιμετωπίζουμε όλα με ηρεμία. Πλησιάζει εφτάμιση, τα πρώτα άτομα έχουν
κιόλας καθίσει. Οι πρόβες σταματούν. Οχτώ, κάθομαι στην καρέκλα μου, φτιάχνω
τα μικρόφωνα και τα χαρτιά στο αναλόγιο. Κοιτώ κάτω, οι οικογένειές μας, οι
καθηγητές μας, οι φίλοι μας. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα να χαρώ πιο πολύ.
Ξεκινάμε. Δεν έγιναν πολλά λάθη, δεν μας ενδιαφέρει καν αυτό. Περάσαμε όμορφα,
όλοι. Χορέψαμε, συγκινηθήκαμε, νιώσαμε περήφανοι ο ένας για τον άλλο. Μαζί
εξελιχθήκαμε. Ο ένας με την βοήθεια του άλλου. Κάποτε έλεγα «μουσική
οικογένεια», τώρα το νιώθω . Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Ευχαριστώ
όλους και για όλα. "
Μπαξεβάνου Δομνίκη ,μαθήτρια του Γ3
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
ΒΡΥΩΝΗ ΕΛΕΝΗ
ΖΟΥΡΝΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΖΩΤ ΕΛΕΝΗ
ΜΟΣΧΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΜΠΑΞΕΒΑΝΟΥ ΔΟΜΝΙΚΗ
ΜΠΟΜΠΟ ΑΛΕΣΙΟ
ΠΑΝΑΓΩΤΙΔΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Έτσι απλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει μεγαλύτερος έπαινος και μεγαλύτερη χαρά απ' αυτή την απλότητα, τη φυσικότητα, την αίσθηση ζεστασιάς που νιώσαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί το βράδυ της μουσικής σας. Μια παρέα. Μια παρέα που τραγουδάει, που καλεί τους φίλους και τους αγαπημένους και τραγουδάει. Το σχολείο μεταμορφώθηκε, έγινε μια αγκαλιά, το κάνατε εσείς να είναι. Και οι καθηγητές σας που τόσο απλά, απέριττα, σας συμπαραστάθηκαν και σας στήριξαν. Και τόσο αθόρυβα ήρθαν να σας ακούσουν και να σας χαρούν. Αυτό γινόταν Σάββατο βράδυ, μέσα σε ένα δημόσιο σχολείο - δε θέλει πολύ να έρθει η άνοιξη κι ας γράφει "Οκτώβρης" το ημερολόγιο. Δανείστηκα τα λόγια του Σαββόπουλου: "κάτι, αλήθεια, συμβαίνει εδώ", σκέφτηκα(προσθέστε κι αυτό το τραγούδι στην επόμενη συναυλία, παρακαλώ! :-) )
Όσο για την παρέα σας, τα περιγράφεις τόσο εύστοχα και όμορφα, Δομνίκη! Εγώ σας είδα (μετά από ένα χρόνο..) να μεγαλώνετε, να μεγαλώνετε όμορφα και να μπορείτε να κοινωνείτε αυτή την ομορφιά στους γύρω σας. Εύλογη ευχή να κρατήσετε αυτά τα στοιχεία .. ισόβια :-)