« Η λέξη κανονικό μπαίνει σε εισαγωγικά;»

έργο της Κωνσταντίνας Καρυωτάκη του Γ1

Γράφει η Αλκμήνη Βασιλακάκη, απόφοιτη του σχολείου μας και με μεγάλη χαρά, το "ανεβάζουμε":

Και σήμερα ξημέρωσε μια καινούργια μέρα.

Στον απόηχο της χθεσινής, αφού επιδοθήκαμε σε δεοντολογικούς μονολόγους και σε ατελείωτες συζητήσεις περί ηθικής, αφού καταθέσαμε στα social media τους προβληματισμούς μας και την συναισθηματική μας φόρτιση καταλήξαμε να κάνουμε 

μια τρύπα στο νερό.  

Σε μια κοινωνία που έχει καλά ριζωμένο στις συνειδήσεις των ανθρώπων το τρίπτυχο " Άκου, Βλέπε, Σιώπα", καθημερινά παιδιά που είναι διαφορετικά, άσπρα, μαύρα, παχουλά, πιο θηλυπρεπή, πιο άνδρες, γυναίκες πιο ανδροπρεπείς και γενικά ό,τι ξεφεύγει από το κανονικό πρέπει να απομακρύνεται ως καρκίνωμα, μην τυχόν και το σκάρτο καταστρέψει τα καλά, τα κανονικά. Υποταγμένοι στους αυστηρούς κανόνες της κανονικότητας και βολεμένοι στο αναπαυτικό της κοστουμάκι, απορρίπτουμε οτιδήποτε διαφορετικό. Άλλωστε το διαφορετικό μπορεί να ανατρέψει το κυρίαρχο κοινώς αποδεκτό και καθόλα "επιτυχημένο" σύστημα και που καιρός για αλλαγές; 

Τραγικότερο από όλα, ίσως και τραγικά ειρωνικό, αποτελεί το γεγονός ότι για να μπορέσουμε να φορέσουμε το κοστουμάκι της κανονικότητας αναγκαζόμαστε να υποκριθούμε, μάλιστα έχουμε χρέος να είμαστε καλοί ηθοποιοί και να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους πείθοντας  ότι το κανονικό είναι καλό και οτιδήποτε έξω από αυτό πρέπει να τιμωρείται. Έτσι, για να ξορκίσουμε το κακό και για να αποβάλουμε την αμηχανία που αισθανόμαστε μπροστά στο αλλιώτικο, το διαφορετικό, επιδιδόμαστε σε πειράγματα, άλλοτε πιο "αθώα", άλλοτε πιο βίαια. Ας μην ξεχνάμε ότι το καρκίνωμα πρέπει να απομακρυνθεί και ποιό μέσο καλύτερο από το φόβο 

για την πραγμάτωση του στόχου.

Η επόμενη  μέρα τελειώνει και η ελληνική κοινωνία ακολουθώντας το αιώνια αποδεκτό τρίπτυχο σιωπά 

- για ακόμα μια φορά-.

Ας σιωπήσει αναλογισμένη την κραυγή του Βαγγέλη, των Βαγγέληδων. Ας μην πέσει αυτή η σιωπηλή κραυγή στο  κενό. Ας μην αφεθούμε σε αυτόν τον ατέρμονο κύκλο.."