Ο τοίχος έχει τη δική μας ιστορία

    Ήταν η σχολική χρονιά 2002-2003, η πρώτη χρονιά που  6 ^ο λύκειο ξεκινούσε τη λειτουργία του στο καινούριο του κτίριο, αυτό που στεγάζεται σήμερα. Φθινόπωρο του 2002, 80 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή. Οι συναδέλφισσες Λίλα Τζέτζου και Άννα Ζωγάκη προγραμμάτισαν μια μεγάλη εκδήλωση μνήμης με τίτλο « Μνήμη Μικράς Ασίας. Μνήμη χαμένων πατρίδων». Δούλεψαν πολύ με τα παιδιά, ετοιμάστηκαν προβολές, ανακοινώθηκαν ομαδικές εργασίες –ήταν η πρώτη φορά που χαιρόμασταν την αίθουσα εκδηλώσεων του καινούριου σχολείου. Και η αίθουσα υποδοχής; Να την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη; Με την όρεξη του πρωτοφανέρωτου, παιδιά και μεγάλοι μαγειρέψαμε, στήσαμε έναν τεράστιο μπουφέ, μαμάδες και γιαγιάδες έφεραν μικρασιάτικα φαγητά και γλυκά που είχαν μάθει να φτιάχνουν στις χαμένες πατρίδες τους.

            Έτσι συναντηθήκαμε με τη χαρά ότι το λύκειό μας  μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από ένα άχαρο μηχανισμό προετοιμασίας υποψηφίων για πανελλαδικές. Ακολούθησαν πολλές πολλές ιδέες και πολλές, πάρα πολλές δραστηριότητες, που αρκετές κρατάνε μέχρι και σήμερα. Προσκλήσεις ανθρώπων σημαντικών, ημερίδες για θέματα, αφιερώματα σε ανθρώπους του πολιτισμού και θέματα, συνεργασίες με άλλα σχολεία, πολλές, πάρα πολλές εκδηλώσεις, πέρα από τις καθιερωμένες των γιορτών, πολλή μουσική, λέσχη ανάγνωσης και συναντήσεις με συγγραφείς, κινηματογραφική λέσχη χειμερινή και θερινή, στο μεταξύ η περιβαλλοντική ομάδα όλο και φρόντιζε τον κήπο, τον καλλιεργούσε και τον καλλιεργεί, έστηνε κάδους ανακύκλωσης και αναλάμβανε πρωτοβουλίες, σιγά σιγά βγάζαμε το κεφαλάκι μας έξω, περίπατοι και επισκέψεις, παρακολούθηση παραστάσεων, πολλές κυριακάτικες συναντήσεις μέσα και έξω από το σχολείο, συμμετοχές σε προγράμματα και θεσμούς (πόση ιστορία η ομάδα MUN), θεατρικές παραστάσεις, χοροί, παραδοσιακοί και μοντέρνοι, πού να τα θυμάται όλα κανείς..

            Κάποιες απ’ αυτές τις αναμνήσεις τις κάναμε αφίσες και τις τοποθετήσαμε στο μεγάλο τοίχο της αίθουσας υποδοχής. 42 αφίσες για την ώρα, όσες βρήκαμε και θυμηθήκαμε, και αφήσαμε και χώρο για επόμενες. Χρειάστηκε μάλιστα, για να χωρέσουν, να μετακομίσουμε σε άλλο τοίχο τα πολλά αθλητικά διπλώματα και τους επαίνους που υπήρχαν εκεί – άλλη μεγάλη ιστορία οι αθλητικές δραστηριότητες.

Ο τοίχος πριν, χωρίς τα καδράκια, παραμονές χριστουγεννιάτικων διακοπών ,
τη μέρα του bazaar της περιβαλλοντικής

            Πέρα από τη μικρή κατάθεση στοιχείων ιστορίας του σχολείου, σημαντική θεωρούμε την έμπνευση που μπορεί να αντληθεί στο μέλλον, ώστε να συνεχιστεί αυτή η πορεία. Ας το ελπίσουμε.