"Δεύτερη ζωή δεν έχει"


Καθώς τα μαθήματα ουσιαστικά τελείωσαν, οι τάξεις ερημώσαν (αυτές της Γ΄ λυκείου νωρίτερα, κατά τη γνωστή και θλιβερή συνήθεια των τελευταίων ετών..), οι δραστηριότητες σχεδόν έπαυσαν ή, κάποιες λίγες, περιμένουν τις μετά τις εξετάσεις μέρες, καθώς απομένεις, λοιπόν, σε ένα άδειο από παιδιά σχολείο, κάποιες σκέψεις έρχονται πιο φυσικά και πάντα επίκαιρες:
            Πόση ανάγκη να μη «σταματά να τραγουδά»  το σχολείο. Να είναι εκεί, ζωντανό, για τα παιδιά του, τους γείτονες, τον πολιτισμό. Άσυλο, κύτταρο σκέψης και δημιουργίας. Να μην περιμένει νεκρό το Σεπτέμβρη, για να εφαρμόσει τις νέες ιδέες ( 28 παιδιά στο τμήμα – τι ιδέα!).  Γίνεται; Όλα γίνονται – και τίποτα δε γίνεται.  
       
            Σ’αυτό το σχολείο ( και σε αρκετά άλλα, φαντάζομαι) τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν πολλές πρωτοβουλίες, κυοφορήθηκαν ιδέες που κάποιες εφαρμόστηκαν με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία. Προστατεύτηκαν,  έτυχαν φροντίδας, διακοσμήθηκαν οι χώροι του, αποκτήθηκαν και ζωντάνεψαν πολλά ταμπλό που έγιναν πεδία επικοινωνίας και έκφρασης, ζωντάνεψε ο κήπος του που όλο και μεγαλώνει, έγινε όμορφος και παραγωγικός, πεδίο κι αυτός ζωής από χώρος ανύπαρκτος, στήθηκε ένας αυτοσχέδιος χώρος γεμάτος βιβλία, μουσική, ιδέες, βιβλιοθήκη λειτουργική και δανειστική, εμπλουτίστηκαν, λειτούργησαν και λειτουργούν τα εργαστήρια, η αίθουσα πληροφορικής,
θεμελιώθηκαν θεσμοί, όπως η λέσχη ανάγνωσης, οι κινηματογραφικές προβολές, το ιστολόγιό μας άντεξε στο χρόνο και προτείνει ακόμα με την ύπαρξή του ένα χώρο συνάντησης και διαλόγου, ποικίλες εκδηλώσεις και δραστηριότητες, επισκέψεις σε σημαντικούς χώρους της πόλης, εκδηλώσεις που βοηθάνε τα μέλη της σχολικής κοινότητας να λειτουργούν σύμμαχα, σε κλίμα οικειότητας και αγάπης.

            Δεν τα σημειώνω αυτά για να εξωραΐσω  την πραγματικότητα. Για να την ξορκίσω τα γράφω. Για να επαγρυπνούμε, να μην παραιτούμαστε, να συνεχίσουμε να ενεργούμε. Με τα απλά υλικά του πολιτισμού. Απογέματα με προβολές, συζητήσεις, εκθέσεις, εκδηλώσεις.. Τι χρειάζεται για να γίνει αυτό, πέρα από τη δική μας διάθεση και συμμετοχή; Ποιον περιμένουμε; Γιατί δεν ανοίγουμε το σχολείο, το σχολείο μας; Υπάρχει μια βάση. Τόσα χρόνια κάτι κάναμε, κάτι είδαμε, κάτι καταλάβαμε. Γιατί δεν πεισμώνουμε να μην υποχωρήσουν όλα αυτά αλλά και να πολλαπλασιαστούν; «Δεύτερη ζωή δεν έχει» - χρειάζεται να το πει ο Ελύτης;

Σχόλια

  1. Τα απλά υλικά του πολιτισμού...Πόσο ωραία τα είπες Διονύση. Καταγράφεις πολλές σκέψεις που ενστερνιζόμαστε πολλοί συνάδελφοι. Τι περιμένουμε άραγε; Θυμάμαι τα παιδια της Λέσχης Ανάγνωσης να με ρωτάνε στο τέλος κάθε χρονιάς: Κυρία, γιατί δε συνεχίζουμε και το καλοκαίρι; Και έχω βρεθεί σε δύσκολη θέση γιατί δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Κι όμως θα μπορούσαμε να τα κρατάμε κοντά μας και να δουλεύουμε και το καλοκαίρι τα προγράμματα μας. Οφείλουμε στον εαυτό μας να πάμε ένα βήμα πιο πέρα το σχολείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, Γιώτα, αρκετές φορές νιώθω κι εγώ ότι είναι πολλοί οι συνάδελφοι που ονειρεύονται περισσότερα πράγματα για το σχολείο. Μονίμως όμως με απασχολεί να γίνεται πράξη αυτή η διάθεση. Και ίσως οι πολλοί να είναι και σκορπισμένοι. Γιατί αν όχι, πώς γίνεται και δεν κινητοποιούνται κάποιοι "παραγωγικοί μηχανισμοί" στα σχολεία; Μπορεί κάποιοι να κάνουν υπερβάσεις, αλλά, σε γενικές γραμμές, δε βλέπεις σχολεία ολόκληρα να κάνουν υπερβάσεις. Τελικά φαίνεται τόσο δύσκολη η επίτευξη των απλών πραγμάτων..

    ( Τα παιδιά σου της λέσχης ανάγνωσης, απ' όσο έχω καταλάβει, συνεχίζουν όχι μόνο τα καλοκαίρια αλλά και τα αρκετά επόμενα χρόνια τους..Τίποτα δεν πάει χαμένο:-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διάβασα, με "καλή" ζήλεια την ανάρτηση της Σχεδίας σας και επιβεβαιώνω τα γραφόμενα με την διαπίστωση ότι μια αύρα πολιτισμού αγκαλιάζει, κυριολεκτικά, όποιον μπαίνει στο φιλόξενο σχολείο σας!
    Διάβασα όμως με προβληματισμό και το σχόλιό σου, Διονύση. Πράγματι, σε γενικές γραμμές δε βλέπεις σχολεία ολόκληρα να κάνουν υπερβάσεις. Ευτυχώς, όμως, σε όλες τις βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης ξεφυτρώνουν εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς- οι χαρακτηριζόμενοι συχνά ως γραφικοί ονειροπόλοι- που προσπαθούν. Κόντρα σε μια Διεύθυνση που θεωρεί όλα αυτά χάσιμο χρόνου, δημιουργία αταξίας ακόμα και σπατάλη ...δημοσίου χρήματος. Δίπλα σε ένα Σύλλογο εκπαιδευτικών που επιμένει σε πιο παραδοσιακούς τρόπους μάθησης και δεν τολμά . Αλλά και μαζί με μαθητές που έχουν αγαπήσει περισσότερο τον ...αθλητισμό παρά τον τον...πολιτισμό. (εννοώ ότι "βαριούνται και υποτιμούν τα πολιτιστικά" ).
    Εντάξει, και είναι πολύ λογικό όλο αυτό σε έναν κόσμο που όλα φαίνονται τεχνοκρατικά (αχ, η λέξη αυτή γιατί να έχει αυτό το νόημα!!!). Δεν είναι όμως το ποθούμενο .
    Μου άρεσε παρά πολύ στην ανάρτηση της Σχεδίας σας η πρόταση "να ενεργούμε με τα απλά πράγματα του πολιτισμού". Μου φάνηκε από τις πιο αισιόδοξες φράσεις που άκουσα τελευταία. Και ελπιδοφόρα. Πραγματική πρόταση και προτροπή. Για εκείνους τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς που μέσα στο σχολείο δεν καταφέρνουν να κάνουν υπερβάσεις αλλά μερικά ...βήματα. Που όμως μπορούν και αυτά τα βηματάκια (και πρέπει) να αλλάξουν τον κόσμο. Συνεπιβάτις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, συνεπιβάτιδα. Παρηγοριά ο λόγος σου - έτσι κι αλλιώς, ό,τι σπάει τη σιωπή..

      Οι εκπαιδευτικοί που "ξεφυτρώνουν", όπως εύστοχα λες, και προσπαθούν πέρα από το θεσμικό τους έργο, μπορεί να είναι αρκετοί, λίγοι, πολλοί. Η προτροπή γίνεται είτε για να "βρεθούν" μεταξύ τους, κατά κάποιον τρόπο, είτε για την ελπίδα να κινητοποιηθούν και άλλα γρανάζια του κοιμισμένου συστήματος.
      Όχι πως το βλέπω πολύ ρεαλιστικό, ειδικά στην εποχή μας που τα έχουμε καταφέρει όπως τα έχουμε καταφέρει, αλλά και τα τζιτζίκια γιατί επιμένουν να τραγουδούν και να λένε "καλοκαίρι", "καλοκαίρι";

      Στα απλά πράγματα του πολιτισμού μπορεί να είναι και μια αγκαλιά, μια κουβέντα, ένας προβληματισμός που μοιράζεται, η ίδια η μοιρασιά, το φύτεμα ενός σπόρου - κυριολεκτικού ή μεταφορικού.

      Εκείνο που με τρελαίνει είναι ότι όταν αυτά τα βλέπει ο κόσμος λέει "τι ωραία πράγματα είναι αυτά, μπράβο, μπράβο!", αλλά ταυτόχρονα δεν βλέπεις να τα παράγει κιόλας.

      Κι ένα τελευταίο: Στη φύση ενός ιστολόγιου είναι τα λόγια ( και στην περίπτωσή μου τα πολλά λόγια!). Ας ακολουθούνται κι από πράξεις, όμως. Σε κάθε σχολείο ανοίγεται πεδίο δράσης (παιδίων δράσεις..) λαμπρό. Αμ' έπος αμ' έργον, λοιπόν.

      Σ' ευχαριστούμε πολύ για τις υποστηρικτικές σου σκέψεις και τη διάθεση.

      Διαγραφή
  4. Κύριε Μάνεση σας βλέπω κρυμμένο -όπως πάντα- στη δεύτερη φωτογραφία, πίσω από το αρμόνιο. :ρ

    (Υπενθύμιση πως υπάρχω ακόμη :ρ)
    - Πρώην Θετική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε!!!

      Άσε τα κρυφά κρυμμένα! Κι η ειρωνεία είναι πως μιλάς κι εσύ που έχεις κάτι μήνες να εμφανιστείς! Ας είναι, χαλάλι - και μόνο για τη χαρά της επίσκεψης.

      Χρειάστηκε να δω τη φωτογραφία προσεκτικότερα, για να με δω μισοκρυμμένο. Αν παρατηρήσεις, πάντως, μάλλον έχω σκύψει για να μαζέψω κάποια φωτοτυπία ( εδώ κι αν κολλάει το "όπως πάντα"..) που έχει πέσει.

      Θριαμβεύεις, πρώην θετική; Πολλά φιλιά.

      Διαγραφή
    2. ΧΑΧΑ!! Εγώ νόμιζα, όταν την είδα, ότι κάποιος φτιάχνει τα καλώδια του μικροφώνου ή συνδέει μπαλαντέζες !!!
      Τελικά είναι καλή για "κουίζ παρατηρητικότητας" αυτή η φωτογραφία!!!
      Συνεπιβάτις

      Διαγραφή
    3. Τα σοβαρότερα πράγματα που γίνονται στο σχολείο δεν έχουν σχέση με τη "φροντιστηριακή " πλευρά του, αυτό είναι σίγουρο και γίνεται αναγκαστικά πια για εμάς να προωθήσουμε τις άλλες πλευρές της ουσιαστικής παιδείας, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών εδώ και στην υπόλοιπη Ευρώπη...

      Διαγραφή
  5. Στέλλα, ζηλεύω τη λακωνική, μεστή σου έκφραση!

    Συμφωνώ απολύτως. Δεν ξέρω αλήθεια, αν ακούγεται πολύ κοινότοπο, αλλά εκεί επικεντρώνω κι εγώ. Στην ουσιαστική παιδεία, σ' αυτή που επενδύει στην αξιακή, κριτική, αισθητική ακόμα θωράκιση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις