Αποχαιρετισμός....



.......στο Λευτέρη Βογιατζή

«Γεννήθηκα στην Καλλιθέα, όπου έμεινα μέχρι την Ε’ Δημοτικού. Δεν πολυέβγαινα απ’ το σπίτι. Αν πήγαινα δυο τετράγωνα παρακάτω, νόμιζα ότι πήγαινα δεν ξέρω κι εγώ πού. Κινδύνευα πολλές φορές να μη βρω το σπίτι μου, ενώ ήμουνα στον ίδιο δρόμο. Έχω κάτι περίεργες αναμνήσεις από αυτό το μέρος. Ανέβαινα σ’ ένα βουναλάκι, πίσω από το Πάντειο, και, κοιτώντας κάτω, νόμιζα ότι ήμουν σε μια μεγάλη κορυφή βουνού. Πριν από μερικά χρόνια, που είδα αυτή την ανηφορίτσα, μου φάνηκε ένα τίποτα.»

«Επιφανειακά ήμουν ένα παιδί με αρχές, φόβους και ανατροφή. Αλλά διαφορετικό από κάτω. Όταν το κατάλαβα, ήταν λίγο αργά, αφού αυτή η ανατροφή είχε επικρατήσει. Η ανατροφή οριζόταν στα αγόρια ως ένα είδος συνετής συμπεριφοράς, καλών βαθμών στο σχολείο, να μην αργείς πάρα πολύ το βράδυ. Όλα αυτά τα έκανα χωρίς ν’ αναρωτιέμαι, αυτόματα, με αποτέλεσμα στην τελευταία τάξη του γυμνασίου από πρώτος μαθητής να γίνω τελευταίος. Απότομα. Σκέψου πόσο έντονα το ζούσα αυτό, ώστε να πάρω αυτή την απόφαση: να κάνω σκασιαρχεία, να μπλέξω με παρέες, ξενύχτια και τέτοια. Ένα απότομο ξέσπασμα. Τότε μπήκε σε σειρά ακόμα και αυτή η ώρα του ύπνου, που είναι πρωινή. Πηγή: www.lifo.gr»



Και τα χρόνια πέρασαν. Αυτό το παιδί  , σπούδασε Αγγλική φιλολογία, συνέχισε με τη δραματική  Σχολή Μιχαηλίδη και το 1973 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο και από τότε δεν σταμάτησε να παίζει , ένας εξαιρετικός νέος ηθοποιός κλασικού θεάτρου κυρίως.

Σταθμός η χρονιά 1982, ο Λευτέρης  ήταν τότε 37 χρονών.

Στο «θέατρο της οδού Κυκλάδων» , δικό του χώρο στην Κυψέλη,  με την θεατρική ομάδα ‘Σκηνή’ ανεβάζει τη «Σπασμένη  Στάμνα» του Κλάιστ . Από τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι, απόλαυσαν τη μοναδική, ευλογημένη  τέχνη του. Εκεί που έβαζε όλη την ψυχή και το πνεύμα και τις σωματικές του δυνάμεις, όλα…..


Σ΄ αυτό το χώρο σήμερα οι άνθρωποι που ακούμπησαν πάνω του κομμάτια της ψυχής τους, θα αποχαιρετίσουν έναν μοναδικό θεατράνθρωπο, σκηνοθέτη και ηθοποιό, που μας άφησε τη Μ. Πέμπτη.

Για το έργο του, που πλούτισε τον Πολιτισμό μας για 40 χρόνια, μπορεί κανείς να δει αφιερώματα και υλικό σε πολλά site:



Εμείς, με άπειρο σεβασμό στη μνήμη του,
του αφιερώνουμε ένα ποίημα....

Τα όσα είπα

Κοιτώντας, διερχόμενος τούτο τον κόσμο,
είπα πολλά. Με προσκάλεσε ο ήλιος,
η πράσινη αέναη γέννα της γης
τα πράγματα, οι ήχοι – το βάθος τους.

Κοιτώντας στα μάτια το γείτονα, ή
κρατώντας το χέρι του, είπα πολλά.
Κι όσα είπα μπορεί να μην ήταν
και τίποτα. Ωστόσο μου φτάνει
να ξέρω τουλάχιστο πως,
περνώντας και φεύγοντας,
φλυάρησα όμορφα σαν τα πουλιά.

                                                     (Νικηφόρος Βρεττάκος)

και ένα λουλούδι



Σχόλια

  1. Καλό ταξίδι στο μεγάλο θεατράνθρωπο!
    Και πάλι μεγαλώνει η ορφάνια μας...
    Υ.Γ.Εξαιρετικό το αφιέρωμά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στέλλα, ευχαριστούμε για την ανάρτηση.

    Θα ήθελα μόνο να προσθέσω μια παραπομπή:

    http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=511422

    Είναι ένα άρθρο της Μαργαρίτας Μανσόλα, στο οποίο περιγράφεται απλά και εύστοχα το πόσο μπορεί το (καλό) θέατρο να αποτελεί ουσιαστική παιδεία, αλλά και το πόσο γόνιμα αποτελέσματα μπορεί να έχει η σύνδεση του σχολείου με τα θεατρικά δρώμενα.

    Λογικά, εμείς που προλάβαμε να νιώσουμε τη θεατρική μαγεία που έστηναν άνθρωποι όπως ο Βογιατζής θα πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να μυούνται σ' αυτή οι μαθητές μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα για το τελευταίο, ιδιαίτερα, που γράφεις! Ας ανασκουμπωθούμε, λοιπόν! Από σήμερα είμαστε λίγο πιο μόνοι στον κόσμο αυτόν!

      Διαγραφή
    2. "φτώχυνε" ο κόσμος μας κατά τι περισσότερο...

      Συγκινητική ανάρτηση...

      Διαγραφή
  3. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το σχόλιο για το βουναλάκι των παιδικών του χρόνων στην Καλλιθέα.
    Επειδή έμενα εκεί κοντά, νομίζω ότι είναι στην αρχή της Σωκράτους και Δοιράνης, που λέγεται Αλεξάνδρου Πάντου,πίσω από την Πάντειο. Αν σκεφτούμε ότι πριν τόσα χρόνια δεν υπήρχαν ψηλά κτίρια, σίγουρα θα φαινόταν όλη η Καλλιθέα και η θάλασσα.
    Σκέφτηκα, ότι, όταν ο άνθρωπος νιώθει από παιδί την χαρά της κορυφής, όταν βλέπει τον κόσμο όχι από το πάτο και χαμένο, αλλά με ορίζοντα και θάλασσα, πώς να μην κάνει πράξη τα ονειρα του, όποια και να είναι. Μήπως μας τρώει τελικά ότι βλέπουμε τα πάντα ρηχά, τελματωμένα και όχι σαν μια ανηφόρα για την κορφή του "κόσμου";;;
    Αχ αυτές οι μικρές ευτυχίες μας!!!!
    Και κάτι πληροφοριακά: ΚΑι τώρα, ανάμεσα από τις πολυκατοικίες, από εκείνο το βουναλάκι,"το τίποτα", σε κάποια σημεία αχνοφαίνεται η θάλασσα.
    Ευχαριστούμε το Βογιατζή για τη ζωή που μας χάρισε και την σχεδία για την ανάρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μυστήριο πράμα, ανώνυμε/η: Εκείνο το ύψωμα, απ' όπου φαίνεται ακόμα και τώρα όλη η περιοχή μέχρι τη θάλασσα, χαρίζει την έκπληξη της εποπτείας..
      Ακόμα ομορφότερο, σκέφτομαι, όταν το ύψωμα κι ο ορίζοντας υπάρχουν μέσα μας.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις