Εντροπία #3

Και σε αυτή την ανάρτηση θα ασχοληθώ με το ίδιο περίπου θέμα...
Το σχολείο!
Αν και τώρα οι ερωτήσεις νομίζω πως δεν αφορά μόνο το σχολείο αλλά την παιδεία γενικότερα(και όχι μόνο)...
Οι ερωτήσεις μου λοιπόν είναι οι ακόλουθες:
Για ποιο λόγο να υπάρχουν τα φροντιστήρια;
Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό!
Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να είναι αναγκαίο για ένα παιδί του λυκείου να είναι σε κάποιο φροντιστήριο,και κατά πόσο αυτό είναι ωφέλιμο για τον μαθητή;
Έχουν μερίδιο και οι καθηγητές σε αυτό το φαινόμενο;Και αν ναι πόσο;
Είναι σίγουρο ότι ένα παιδί που πάει σε ένα φροντιστήριο θα γίνει κάλος μαθητής ή είναι σίγουρο ότι θα γράψει καλά στις πανελλήνιες;
Είναι ερωτήματα που πιστεύω πως έχουν και άλλοι μαθητές και όχι μόνο εγώ!
Στόχος της ανάρτησης είναι να φανεί ποιοι είναι οι λόγοι για το φαινόμενο αυτό από την πλευρά των καθηγητών και από την πλευρά των μαθητών και κατά πόσο αυτοί ταυτίζονται...
Εσένα ποια είναι η γνώμη σου;
    

  

Σχόλια

  1. Γιώργο, δε βλέπω συζήτηση. Ή το θέμα δε μας ενδιαφέρει ή έχουμε φροντιστήριο και δεν προλαβαίνουμε ή η σχεδία μας μπάζει νερά και σημασία δεν της δίνει κανείς ή "τι ψάχνεις να βρεις τώρα" ή ήμουνα νιος και γέρασα ή όλα αυτά μαζί και άλλα επίσης.

    Λοιπόν, ας πούμε δυο πράγματα. Το θέμα που βάζεις μπορεί να είναι χιλιοσχολιασμένο, αλλά ούτε εύκολο ούτε λυμένο είναι.
    Έχω την εντύπωση ότι τις απαντήσεις πρέπει να τις αναζητήσουμε κυρίως σε γενικότερους, κοινωνικούς λόγους και δευτερευόντως στην ίδια τη λειτουργία της εκπαίδευσης. Τα ριζωμένα νεοελληνικά στερεότυπα τα σχετικά με την κοινωνική ανέλιξη, το κοινωνικό μέσω του επαγγέλματος κύρος, μαζί με μια απουσία βίωσης ουσιαστικών πραγμάτων της ζωής, η σύνδεση σπουδών/γνώσης, επαγγέλματος και κοινωνικού status, αποτελούν παράγοντες ιδιαίτερα ισχυρούς στη δημιουργία του προβλήματος που βάζεις για συζήτηση.

    Προτού προλάβουμε να δούμε αν το σχολείο τα καταφέρνει, προτού προλάβουμε να απαιτήσουμε από το σχολείο να τα καταφέρνει, πάμε και γράφουμε τα παιδιά μας στο φροντιστήριο των αγγλικών. Νομίζω πως πρώτα αυτό γίνεται και μετά έρχεται η υποβάθμιση του μαθήματος μέσα στα σχολεία ( Εκεί ήδη τα παιδιά έχουν ανομοιομορφία σε σχέση με το επίπεδο, τα περισσότερα "ξέρουν" οπότε δε χρειάζεται να πολυδώσουν σημασία κλπ)

    Παράλληλα, σε όλα μας τα επίπεδα αναζητάμε το "παραπάνω". Μοιρολατρικά δεχόμαστε πως το σχολείο δεν μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα και αρχίζουμε και αναζητάμε "το καλύτερο" για το παιδί μας. Πόσο όμως έχουμε παλέψει γι' αυτό το σχολείο; Πόσο παρεμβαίνουμε όταν συναντιόμαστε με τις δυσλειτουργίες του ή τους ανίκανους εκπαιδευτικούς του;

    Ύστερα, ποια άλλη πρόταση προσφέρει η εκπαίδευση εκτός από αυτή των πανελλαδικών, όπου ΑΕΙ είναι επιτυχία και ΤΕΙ αποτυχία; Πότε απαίτησε κανείς ουσιαστική αναβάθμιση όχι μόνο των τεχνικών και επαγγελματικών σχολείων αλλά και της ίδιας της αντίληψης που (δεν) έχει ο κόσμος γι' αυτά;

    Όλοι στα ΑΕΙ, λοιπόν, μεγαλώνει ο ανταγωνισμός, αυξάνονται οι επινοήσεις για το πώς θα αποκτήσουμε προβάδισμα.

    Είναι πολλά, Γιώργο, είναι πάρα πολλά.
    Κάθε Απρίλη και Μάη, όταν οι αίθουσες της Γ΄ λυκείου αδειάζουν και οι αντίστοιχες των ιδιωτικών φορτώνονται παρατύπως με μαθήματα κατευθύνσεων για να κάνουν τη διαφορά, τότε το στοίχημα το χάνουμε. Τότε έρχεται η πίκρα, τότε καταλαβαίνεις πως ό,τι και να κάνεις είναι τεραστίως δυνατό το κύμα της συνήθειας και της άκριτης αποδοχής της πραγματικότητας από τους περισσότερους.

    Να σου απαντήσω με ερώτηση και στο τελευταίο σου ερώτημα: Έχεις δει εσύ πολλά παιδιά να αλλάζουν το επίπεδό τους, όταν πάνε φροντιστήριο; Οι μέτριοι γίνονται καλοί και οι κακοί μέτριοι; Από τι βλέπεις να εξαρτιέται η βελτίωση της απόδοσης ενός μαθητή; Ή να το θέσω και αλλιώς: Σε ένα καλό σχολείο είναι όλοι καλοί μαθητές; Αν όχι, γιατί;

    ( Ε, ναι, η σχεδία μας -και- για συζητήσεις κατασκευάστηκε. Τι καλά να είχαν πολλοί την όρεξή σου:-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ανάρτηση αυτή μου θύμισε τα δικά μου Λυκειακά χρόνια.Να σας κουράσω λίγο;;; Συγκεκριμένα Β και Γ Λυκείου. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, δεν είχαν οι γονείς μου τη δυνατότητα να με στείλουν φροντιστήριο. Όσες ώρες παρακολούθησα ήταν από ...θράσος (ή ζήλο;;;).Μάζευα μόνη μου χρήματα από δώρα,κάλαντα κ.λπ.,πήγαινα στο φροντιστήριο (θεωρητικής κατεύθυνσης-δέσμης)τα έδινα στον ιδιοκτήτη και του ζητούσα να μου πει πόσες ώρες μπορούσα να κάνω με αυτά τα λίγα χρήματα, λίγα ...αρχαία. Με αυτές τις ελάχιστες ουσιαστικά ώρες είχα πάντα αγωνία πως δεν θα τα καταφέρω στις πανελλήνιες.Έτσι έπρηζα τους καθηγητές του σχολείου στα διαλείμματα ζητώντας να μου λύσουν απορίες,ένιωθα κομπλεξικά σε σχέση με τα άλλα παιδιά που είχαν τη δυνατότητα να έχουν φροντιστήριο ή και ιδιαίτερο και βέβαια έκανα προσευχές να μην πέσουν εκείνα τα κεφάλαια που δεν είχα καταλάβει. Ευτυχώς δεν πέσανε εκείνη τη χρονιά καθόλου πλάγιοι και υποθετικοί λόγοι και εγώ κατάφερα να πετύχω σε κάποια από τις πρώτες σχολές επιλογής μου.
    'Εχοντας αυτήν την εμπειρία θεωρώ ότι είναι πολύ ρίσκο κάποιος να πάει χωρίς φροντιστήριο σε εξετάσεις όχι γιατί είναι κακό το σχολείο ,αλλά γιατί τα θέματα είναι τέτοια που απαιτούν πολύ περισσότερη προετοιμασία και εξάσκηση από αυτές που γίνονται στο ωρολογιο πρόγραμμα του σχολείου. (Και με τον μεγάλο αριθμό μαθητών,που όπως ακούω θέλουν να αυξήσουν και άλλο.)Αντίθετα παιδιά στην επαρχία με λιγότερους μαθητές στην τάξη και με ενισχυτική έχουν σπουδαίες επιτυχίες. Από την άλλη πλευρά πάλι, γλίτωσα από τις επεμβάσεις των φροντιστών στα όνειρα μου, διάλεξα ανεπηρέαστη και σύμφωνα με την δική μου επιθυμία τη σειρά στο μηχανογραφικό και είχα πείσει τον εαυτό μου ότι καθε αποτέλεσμα θα είναι επιτυχία!!! Γιατί είναι και αυτό γνωστό, ότι οι φροντιστές επηρεάζουν τις αποφάσεις των παιδιών που κρέμονται από τα χείλη τους όχι μόνο στην παράδοση αλλά και στην επιλογή των σχολών.
    Αυτές είναι οι λίγες σκέψεις μου και εύχομαι οι αναμνήσεις μου να μην κούρασαν. Πάντως, παρά τα παράπονα τότε στους γονείς μου και την δικαιολογημένη μου αγωνία για το αποτέλεσμα των εξετάσεων, μου έμεινε κάτι σημαντικό που με ακολουθεί: Να ευγνωμονώ το Δημόσιο σχολείο που με πέρασε στο Πανεπιστήμιο και το Θεό για τον πλάγιο και υποθετικό λόγο που εκείνη την φορά ευδόκησε να μην πέσει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ωραία ιστορία! Πολύ ευχαριστούμε.

      Σχετικά με το θέμα που συζητάμε, μια μόνο σκέψη:Συμφωνώ πως είναι ρίσκο κάποιος να πάει χωρίς φροντιστήριο από τη στιγμή που τα θέματα είναι τέτοια που απαιτούν πολύ περισσότερη προετοιμασία και εξάσκηση απ' αυτές που το σχολείο παρέχει. Αλλά κι εδώ, αν θέλαμε, η λύση θα μπορούσε να ήταν σαν το αυγό (άντε, αβγό) του Κολόμβου: Να προσαρμοστούν τα θέματα των εξετάσεων στο παρεχόμενο επίπεδο, αν δεν μπορούμε να ανεβάσουμε το επίπεδο. Τι πιο απλό;
      ( Για να μην πάει το μυαλό μας και στην πρόθεση που μπορεί να διατηρεί την υπάρχουσα ισορροπία μεταξύ επιπέδου παρεχόμενης γνώσης και απαιτήσεων των εξετάσεων...)

      Και πάλι πολυευχαριστούμε:-)

      Διαγραφή
    2. Μήπως τα θέματα είναι για αυτόν τον λόγο,ή καλύτερα και για αυτόν, σε αυτό το επίπεδο!
      Μήπως τελικά εμείς θέλουμε (χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω απόλυτα το εμείς) να συμβαίνει όλα αυτό που συμβαίνει!

      Διαγραφή
  3. Α δεν προλαβαίνω καθόλου να ασχοληθώ!!Πολύ τρέξιμο πραγματικά!!
    Ένα έχω να πω μόνο,τα φροντιστήρια έιναι διαστροφή,υποβαθμίζουν το σχολέιο και πρέπει να καταργηθούν.Νομίζω ότι είναι γνωστό ότι το έκανα πράξη και δεν έιχα κανένα πρόβλημα.Από εκεί και πέρα όλο αυτό είναι μια ακόμα διαστροφή της ελλαδικής κοινωνίας!Τι να πεις κανεις;Τώρα που λόγω κρίσης δεν μπορούνε να πάνε φροντιστήριο ξανανακαλύπτουν το σχολείο και την αλλυλεγγύη!Να ακόμα ένα καλό της κρίσης!

    Χαιρετώ τους παντες πολύ βιαστικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι τα αίτια για το φαινόμενο αυτό είναι αρκετά και πολύπλοκα και αυτό νομίζω ότι θα πρέπει να μας ανησυχεί λίγο...

      Διαγραφή
  4. Να προσθέσω κι εγώ δυο λόγια για ένα θέμα που μας καίει όλους. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν υπεύθυνοι κι αυτοί είμαστε κυρίως εμείς ..... η κοινωνία.
    Μπλεγμένοι όλοι σε ένα κουβάρι: γονείς. δάσκαλοι και μαθητές και η αιώνια πληγή του νεοελληνισμού ....... το βόλεμα! Νοοτροπίες που έχουν διαβρώσει και τα παιδιά, ότι "αν δεν πληρώσεις κάτι δεν το σέβεσαι" (το έχω ακούσει επανειλημμένα στο σχολείο) και οι οποίες πρέπει από κάπου να ανατραπούν. Θαυμάζω τους τολμηρούς γονείς που εμπιστεύονται το σχολείο και πολεμάνε για να γίνει καλύτερο, αυτούς που πάνε κόντρα στο ρεύμα, όχι μόνο από ανάγκη, λόγω κρίσης, αλλά από πεποίθηση και εναποθέτω σ΄αυτούς την ελπίδα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξεκινάω την ανάλυσή μου κάπως αντίστροφα.
    (1) Υποθέτω ότι οι περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες παρακολουθούν φροντιστήρια, μερικοί μάλιστα από το Δημοτικό!
    (2) Υποθέτω επίσης ότι τα φροντιστήρια κάνουν αυτό που υπόσχονται : να βελτιώσουν τις δυνατότητες των μαθητών ώστε να περάσουν άνετα σε ανώτατες σχολές.
    Αυτές οι υποθέσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, μόλις τα φροντιστήρια βρουν τον ρυθμό τους και εξειδικευθούν και βελτιωθούν και πάρουν τους καλύτερους εκπαιδευτικούς και εφαρμόσουν τις πιο προχωρημένες τεχνικές διδασκαλίας και τυπώσουν τα καλύτερα βοηθήματα, τότε όλοι οι μαθητές θα πάρουν σχεδόν άριστα και το υπουργείο δεν θα ξέρει πού να τους βάλει!
    Έχει συμβεί αυτό ποτέ; Ποτέ!
    Τι συμβαίνει κάθε χρονιά; Απογοήτευση και αγωνία "αν έπεσαν οι βάσεις" κλπ κλπ για τους περισσότερους. Κάθε χρονιά; Ναι!
    Άρα έχω ξεκινήσει από αστήρικτες υποθέσεις. Και δεν είναι λάθος ότι τα περισσότερα παιδιά πηγαίνουν σε φροντιστήριο. Είναι λάθος το ότι το φροντιστήριο μπορεί να πετύχει αυτό που υπόσχεται προς όλους : να επιτύχουν υψηλή βαθμολογία και να εισαχθούν σε ανώτατη σχολή.
    Οι "καλοί" (που προσέχουν, διαβάζουν, ρωτάνε κλπ) κάθε χρόνο εισάγονται περνώντας το ζόρι και οι άλλοι, επίσης καλοί (που δεν προσέχουν, δεν διαβάζουν, δεν ρωτάνε κλπ) θα πάνε σε άσχετη σχολή ή θα πάρουν άλλο (πιθανότατα καλύτερο) δρόμο στη ζωή τους.
    Η ανώτατη εκπαίδευση δεν είναι το παν κι ας προσφέρεται από Παν-επιστήμια. Η μόρφωση του ανθρώπου είναι άλλη ιδιότητα, που την διαθέτουν και κάποιοι αγράμματοι.
    Τελικά, τι ακριβώς πρόβλημα λύνουν τα φροντιστήρια; Το δικό τους! Να εισπράττουν και να δημοσιεύουν καταστάσεις
    "Οι μαθητές μας που πέρασαν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ κλπ",
    αλλά όχι "Οι μαθητές μας που δεν πέρασαν", ούτε βέβαια "Μαθητές που δεν πήγαν σε φροντιστήριο κι όμως πέρασαν!". Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι "Αυτοί που πήγαν στο φροντιστήριο τάδε πέρασαν" και η ανάγκη "άρα εκεί πρέπει να πάμε κι εμείς".
    Οι γονείς αντιμετωπίζουν το οικονομικό έξοδο για φροντιστήριο ως ανάγκη, και πριν από τις εισαγωγικές, και πολλές φορές και μετά τις εισαγωγικές αν δεν περάσει το παιδί τους με την πρώτη (πολύ φυσικό και καθόλου ταπεινωτικό).
    Υπάρχει κάτι καλό που θα μπορούσε να προσφέρει ένας διδακτικός οργανισμός έξω από το σχολείο; Ναι. Μάθημα κι άλλες ώρες της ημέρας (η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης) και διδάσκοντες που απαντούν πιθανώς με διαφορετικό τρόπο στο ίδιο ερώτημα, οπότε ο μαθητής εμπεδώνει καλύτερα ένα θέμα.
    Είναι εντελώς απαραίτητο αυτό; Στην εποχή του διαδικτύου βρισκόμαστε! Προφανώς δεν είναι απαραίτητο, όταν έχει κανείς κάθε πληροφορία με χιλιάδες τρόπους στα χέρια του. Αν θελήσει κάποιος να διαθέσει τις ώρες του για να μάθει, το πρώτο που θα μάθει είναι ότι όσες ώρες και να διαθέσει πάντοτε θα υπάρχουν κι άλλα πράγματα για να μάθει.
    Και το σχολείο τι χρειάζεται; Πέρα από την κοινωνικότητα και τις φιλίες και τις αγάπες που αναπτύσσονται εκεί (αγάπη για το θέατρο, το διάβασμα, τον χορό, και για όσα σκεφτήκατε), το σχολείο μας μαθαίνει πώς να μαθαίνουμε. Και αυτό είναι αρκετό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένε μας συνοδοιπόρε,
      Επειδή συμφωνώ με όλα όσα γράφεις, τολμώ να αναρωτηθώ για να ρωτήσω κιόλας: Πώς θα φτάσουμε αυτή την πίστη μας να την εφαρμόζουμε στην πραγματικότητα; Πώς θα τολμήσουμε να μη στέλνουμε τα παιδιά μας στο φροντιστήριο; Ποιος πρώτος; Πώς, πότε, θα απαιτήσουμε τη βελτίωση των σχολείων, την αλλαγή βασικών συνθηκών που τώρα ευνοούν την ανασφάλεια και οδηγούν τα παιδιά στην παραπαιδεία;
      Για μένα εδώ είναι η αμηχανία, εδώ το χάσμα ανάμεσα στην άποψη και στην εφαρμογή. Τι θα πω όταν, σε λίγα χρονάκια, το παιδί μου μου ζητήσει να πάει φροντιστήριο; ( Και να'μαστε ξανά στα ίδια..)

      (Πολύ χαιρόμαστε που σας βλέπουμε και που σας ακούμε, συνάδελφε!)

      Διαγραφή
    2. Για την παγίδα των γονιών (το δίλημμα «μη φροντιστήριο = εγκατάλειψη των παιδιών») έχουν γράψει πολλοί, όπως για παράδειγμα ο καθηγητής Παντελής Κυπριανός εδώ : Η ιστορία και ο παραλογισμός του φροντιστηρίου.
      Για τους μαθητές, ίσως θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι πίνακες με εισακτέους που δεν παρακολούθησαν φροντιστηριακά μαθήματα, αν και καταλαβαίνω ότι η ανεργία και η δύσκολη ζωή των γονιών δεν δείχνουν ελπιδοφόρο το μέλλον τους. Πιστεύω ότι, με υπομονή και επιμονή, θα πρέπει να βελτιώνουν τα εφόδιά τους στην αναζήτηση του δικού τους δρόμου. Η μόρφωση βοηθάει.
      Επειδή η παιδεία έχει κάποια σχέση με τον επαγγελματικό προσανατολισμό, εφαρμόζονται πολλές μέθοδοι εμπορευματοποίησής της. Στην αρχή έφυγαν τα Αγγλικά από τα κρατικά σχολεία και γέμισαν οι γειτονιές με φροντιστήρια ξένων γλωσσών, επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΑΝ Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΧΑΡΤΙ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟ ΜΑΓΑΖΙ, έστω κι αν στο Πανεπιστήμιο διδάχτηκε την ξένη γλώσσα και πήρε άριστα στις εξετάσεις, (εγώ ήμουν αυτός, μην πείτε ότι δεν γίνονταν αυτά).
      Στη συνέχεια έφυγε η Πληροφορική, και για τον διορισμό χρειάζεται ένα δίπλωμα, που ενώ έπρεπε να το εκδίδει το Υπουργείο Παιδείας μετά από εξετάσεις (όπως της Γλωσσομάθειας) τελικά εκδίδεται από ιδιωτικό φορέα, πληρώνεις και το παίρνεις. Δεν αναφέρω το πτυχίο, για να μην Αναμένω Καταστροφική Άμεση Μήνυση (=Expect Catastrophic Direct Lawsuit).
      Η γενική παιδεία θα έπρεπε, σε δέκα χρόνια το πολύ, να φτιάχνει σωστούς ανθρώπους με αλληλεγγύη, καλούς πολίτες με κατανόηση του τι ψηφίζουν, και μια πλατιά γνώση (όχι σε μεγάλο βάθος) όλων των διδακτικών αντικειμένων. Δεν είναι απαραίτητο να ξέρει κάποιος καταπληκτική Βιολογία για να βγάλει την Νομική.
      Στην συνέχεια, κάθε ΑΕΙ θα έπρεπε να δέχεται όποιον θέλει να πάει εκεί και μετά από μικρό χρονικό διάστημα ενημέρωσης να τον υποβάλει σε εξετάσεις (ας πούμε δυο φορές τον χρόνο) για τα προαπαιτούμενα σε αυτό το ΑΕΙ. Αν περάσει ο υποψήφιος και θέλει, το παρακολουθεί, αλλιώς πάει σε άλλο ΑΕΙ. Αν η πολιτεία δεν έχει δυνατότητα να μεγαλώνει τις εγκαταστάσεις και το προσωπικό των δημοφιλών ΑΕΙ, πιθανώς θα πρέπει να γίνονται αποδεκτοί προς φοίτηση μόνο οι καλύτεροι.
      Για όσους δεν ενδιαφέρονται για ακαδημαϊκή καριέρα, μετά την Γενική Παιδεία θα έπρεπε να πηγαίνουν σε σχολή ειδικότητας (κομμωτής, μηχανικός ψυκτικών, κινηματογραφιστής, κλπ). Για τα επαγγέλματα που έχουν σχέση με την ανθρώπινη ζωή (οδηγός, καπετάνιος, πιλότος, συντηρητής ασανσέρ, ελεγκτής τροφίμων, κλπ), οι εξετάσεις θα πρέπει να είναι πιο αυστηρές.
      Τι γίνεται σήμερα; Έχουνε φορτώσει τα παιδιά με τεράστιο βάρος, σαν να επρόκειτο να δώσουν σε όλα τα ΑΕΙ ταυτόχρονα! Οι μαθητές το καταλαβαίνουν αυτό και αδιαφορούν για το σχολείο (κάνουνε και κάποια κατάληψη με διάφορα αιτήματα) και καταφεύγουν στο φροντιστήριο, μήπως και γίνει κάτι καλύτερο στο να πετύχουν στη σχολή που τους ενδιαφέρει.
      Δεν βελτιώνεται έτσι το μορφωτικό επίπεδο. Απλά δημιουργούνται καταρτισμένοι χρήστες εισαγόμενων προϊόντων (που τα φτιάχνουν άλλα παιδιά με άλλη νοοτροπία σε άλλες χώρες). Ίσως αυτό επιδιώκουν όσοι χτυπάνε την δημόσια εκπαίδευση : να φτιάξουν εύκολα διαχειρίσιμους εργάτες. Από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών βλέπουμε ότι το σχέδιο προχωράει κανονικά.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις