Ένας για όλους και όλοι για κανέναν;








Έτος 2013. Ώρα μηδέν. Περάσαμε στον τρίτο χρόνο από την ''βίαιη'' είσοδο της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και κατ' επέκταση στην ζωή μας. Έκτοτε μια σειρά από γεγονότα πέρασαν από μπροστά μας σαν καλοστημένη παράσταση σκιών. Σκάνδαλα, ατιμωρησία, λίστες, διορισμοί μαϊμού στο δημόσιο, περικοπές μισθών, συντάξεων, απολύσεις. Μια σειρά από γεγονότα που οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο, που δυστυχώς δεν σταματάει ποτέ. Κι ενώ οι ''ερινύες'' μαζεύονται σαν μαύρο σύννεφο πάνω απ' το κεφάλι μας, το μόνο που πραγματικά δεν μεταβάλλεται είναι ένα: αυτό το μούδιασμα που αισθάνεσαι παρατηρώντας τις εξελίξεις. Η πλήρης αδυναμία κινήσεων. Το μούδιασμα της ψυχής μας.
Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να αναλύσω την κατάσταση από πολιτική ή οικονομική άποψη, όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει αλλά γιατί δεν θέλω να προσεγγίσω το θέμα με οικονομικούς και πολιτικούς όρους, με αριθμούς και ψυχρή λογική. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να ''ξυπνήσω'' στον καθένα ξεχωριστά και σε μένα κυρίως την ανθρωπιά μας. Και κάπου εδώ είμαι έτοιμη για την ερώτηση: μα πως είναι δυνατόν τη στιγμή που μας απασχολούν πρακτικά θέματα, ζητήματα επιβίωσης, να κάνουμε ασκήσεις ενδοσκόπησης.
Κάθε μέρα παρατηρώ ότι όλο και περισσότερος κόσμος ενστερνίζεται το γνωστό σε όλους μας ρητό: '' ο θάνατος σου, η ζωή μου ''. Δεν μας ενδιαφέρει αν ο διπλανός μας δεν έχει να φάει, αν κοιμάται στο δρόμο αλλά τι συμβαίνει στο σπίτι μας. Φυσικά, μπορεί κάποιος να πει ''πως είναι δυνατόν να καταστρέφεται το σπίτι μου και εγώ να φροντίσω αυτούς που βρίσκονται έξω απ' αυτό''; Η απάντηση λοιπόν είναι τόσο απλή, όσο και οι αριθμητικές πράξεις που λύναμε στο δημοτικό: Αγνοώντας όσα συμβαίνουν έξω από τα όρια του σπιτιού μας, δεν αποφεύγουμε την καταστροφή του.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι ο καθένας από μας θεωρεί σπίτι του, τα 100 τετραγωνικά με την σκεπή πάνω από το κεφαλάκι του. Κανείς δεν χαρακτηρίζει σπίτι του την χώρα του, οικογένεια του τους συμπολίτες του, τα προβλήματα των πολλών προβλήματα δικά του. Όχι, δεν είμαι ιδεαλίστρια, ούτε προσπαθώ να πλασάρω την εικόνα του ανιδιοτελή και καλού ανθρώπου. Και εγώ συναντώ καθημερινά ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους και αφού τους προσπεράσω, γυρίζω πάλι στον μικρόκοσμο μου. Είμαι και εγώ μια απ' αυτούς που βλέπουν στα μέσα ενημέρωσης την άλλη πλευρά του νομίσματος, την πιο άγρια και κλείνω την τηλεόραση γιατί δεν αντέχω την αδικία, θεωρώντας ότι έτσι ξεπλήρωσα το χρέος μου προς την κοινωνία. Γιατί, φίλοι μου, μην ξεγελιόμαστε το πραγματικό χρέος αυτής της χώρας δεν είναι χρηματικό αλλά συναισθηματικό και με αυτήν την έννοια χρωστάμε όλοι στο διπλανό μας.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ανασύρω από μέσα μου τα απομεινάρια της πολύ παιδικής μου ηλικίας. Τότε που άκουγα το ένας για όλους και όλοι για έναν και με γέμιζε με όμορφα συναισθήματα. Τώρα περισσότερο από ποτέ νιώθω την ανάγκη αυτό να ξεφύγει απ' τα πλαίσια του φανταστικού και να ισχύσει στον πραγματικό κόσμο. Να βγάλουμε όλοι τις παρωπίδες που φοράμε, να ενωθούμε και ίσως όλοι μαζί να καταφέρουμε πολλά. Γιατί αυτή τη στιγμή όλοι έχουμε τους ίδιους στόχους, τις ίδιες ανάγκες. Γιατί ποτέ κανείς δεν κατάφερε κάτι ως μονάδα. Μέχρι τότε εγώ θα ελπίζω για την στιγμή που κάποιος θα σηκώσει το χέρι ψηλά και θα φωνάξει: ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ. Και τότε σίγουρα θα τον ακολουθήσω.

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφες σκέψεις
    Μια απορία όμως..
    Γιατί δε σηκώνεις εσύ το χέρι σου να πεις "Ένας για όλους και όλοι για έναν ;
    Και τότε θα σ ακολουθήσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εεεεεεεεεεπ! Τι γίνεται εδώ;;;

    Να καλωσορίσω τη νέα συνεργάτιδα του μπλογκ μας κι ας είναι και πτώμα! (Καλά, βρε παιδί μου, αν περιμέναμε κι εμείς το όρθιο πτώμα να τραβήξει λίγο κουπάκι στη σχεδία μας...)

    Το ωραίο είναι ότι η πρώτη σου ανάρτηση κάνει πράξη αυτό που γράφεις. Είναι μια κίνηση προς τους άλλους, είναι το ένας για όλους, είναι το μαζί που τόσο μας λείπει.

    Αλλά κι η Δανάη το ίδιο κάνει. Είναι εδώ και είμαστε μαζί. Τι γίνεται; Ανοιξιάτικο συνεργατικό αεράκι; Πολύ χαίρομαι:-)

    Ποια είναι η εκτίμησή σου, πτώμα; Θα τις βγάλουμε τις παρωπίδες που λες; Για πες μας..


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δανάη αλήθεια προσπαθώ.. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος.. Τουλάχιστον θέλω να τα έχω πραγματικά καλά με τον εαυτό μου ξέροντας πως κάνω ότι περνάει από το χέρι μου με οποιοδήποτε τρόπο! (έστω και με ένα άρθρο που πιστεύω πως είναι το λιγότερο δυνατό) :-)

    Κ. Μάνεση, τα σχόλια για το αγαπημένο μου ''πτωματάκι'' θα τα αφήσω ασχολίαστα..

    Όσο για τις παρωπίδες ένα θα πω: ο καθένας μας μπορεί να τις βγάλει, αρκεί να πιστεύει στις δυνατότητες του και να το θέλει πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Bασικά νομίζω ότι είναι από τους πιο "γεμάτους" και ισχυρούς τρόπους αντίδρασης ένα άρθρο. Εγώ ακολουθώ πάντως :) Ή όταν σηκώσω εγώ το χέρι... ίσως πράξεις κι εσύ αναλόγως :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ ωραία τα λες και νομίζω ότι η αλληλεγγύη είναι από τις πιο μεγάλες αρετές της κοινωνίας, ή θάπρεπε να είναι και κάθε στιγμή με όλους τους τρόπους! Συμφωνώ και χαίρομαι με τις επισημάνσεις σου, αλλά έχω και μια αποριούλα: γιατί "όρθιο πτώμα";;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο προβληματισμό γεννούν οι τελευταίες αναρτήσεις σας!!!Γραμμή-γραμμή σχίζουν το κάλυμμα του καναπέ και την συγκάλυψη της βολής που είχαμε μάθει.
      Μα τώρα βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να διατυπώσω την απορία που με κατατρώει, με σιγουριά ότι την έχουν πολλοί. Γράφει η ...γράφουσα:
      " Μέχρι τότε εγώ θα ελπίζω για την στιγμή που κάποιος θα σηκώσει το χέρι ψηλά και θα φωνάξει: ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ. Και τότε σίγουρα θα τον ακολουθήσω "

      ΚΑι εγώ αυτό ελπίζω. Προσπαθώ, οραματίζομαι, σφίγγω την γροθιά μου, θέλω να σταματήσω την απάθειά μου ξεκινώντας από μικρά και ...κοινά. Συνειδητοποιώ, επιστρατεύω τις δυνάμεις μου, ψάχνω ανθρώπους συνοδοιπόρους - συνεπιβάτες στο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ. ΚΑνείς δεν μπορεί μόνος του.
      Όμως ο αρχηγός;;; Πού είναι ο άξιος ηγέτης με τα στοιχεία που λέγαμε στο ΑΟΔΕ, ο ηγέτης όχι της επιχείρησης αλλά του Έθνους;;; Μπορούμε τελικά χωρίς ηγέτη, ποια στοιχεία πρέπει να έχει;; Πώς θα τον αναγνωρίσουμε στο πλήθος των φιλόδοξων ή των λαοπλάνων για να ακολουθήσουμε ή ακόμα πρέπει να ακολουθούμε κάποιον;;; Πώς μπορεί να δείξει τις δυνατότητες της μια κοινωνία χωρίς αξιο ηγέτη;;;. Και μια δημοκρατία πόσους ηγέτες χωράει;;
      Ξέρω πως άδικα ρωτάω γιατί δεν χωρούν οι απαντήσεις σε λίγες γραμμές. Όμως είναι σκέψεις που με βασανίζουν και μου τις θύμισε ο επίλογος της φίλης μας. Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    2. Ο καθένας είναι ηγέτης του εαυτού του ,πιστεύω εγώ.Η ερώτηση είναι: Γιατί δε σηκώνουμε όλοι τα χέρια μας και περιμένουμε ο καθένας κάποιον "ηγέτη" να το κάνει;
      Και έτσι δε θα χρειαστεί κανένας να ακολουθήσει κανένα...απλά θα υπάρξει μια ένωση αμοιβαίου συναισθηματισμού και προβληματισμού :)

      Διαγραφή
  6. Καταρχάς να σε χαιρετήσω και εγώ Όρθιο Πτώμα!!Πνευματώδες ψευδώνυμο μπορώ να πω!Καλωσήρθες στο ιστολόγιο και ελπίζω να παραμείνεις αρκετά για να καλύψεις τις δικές μας τις απουσίες!

    Επί του άρθρου τώρα!Λοιπόν η κρίση δεν είναι πολιτική ή οικονομική,ούτε καν.Η κρίση αυτή είναι υπαρξιακή οπότε το να κάτσουμε και να κάνουμε μια ενδοσκόπηση του ευατού μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από το μόνο σωστό δρόμο.Το ζήτημα όμως δεν είναι απλά να το κάνουμε αυτό αλλά και να κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε κάτι.Εδώ διαφωνώ λοιπόν εκεί που λες για αυτό το μούδιασμα που υπάρχει.Όχι πια!ΤΟ μούδιασμα και η οργη έχουν παραδώσει τη θέση τους σε μια γενναία θλίψη όσο οξύμωρο και να ακούγεται.
    Για να συνεχίσω επίσης θέλω να διαφωνήσω πως ο καθένας κοιτάει τη πάρτη του πια.Υπάρχουν σαφώς ακόμα αρκετοί τέτοιοι αλλά το κλίμα αυτή τη φορά είναι κλίμα αλλυλεγγύης.Όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.Οι ομάδες αλληλοβοηθειας ξεπηδουν σαν τα μανιτάρια ενώ πολλοί μοιράζονται και το φαι τους με διάφορους τρόπους.Πια είναι ντροπή να έχεις κάτι και να μη βοηθάς αυτόν που δεν έχει τίποτα.Στη Πάτρα ένα ολόκληρο σχολείο έδωσε τα λεφτά για την εκδρομή τους για να βοηθήσουν ένα συμμαθητή τους νομίζω να κάνει μια εγχείρηση στο εξωτερικό και δεν είχε.Είναι αυτό το κοιτάζω τον ευατό μου μόνο;Όχι,το κλίμα αλλάζει.Έχοντας ζήσει δυό χρόνια τώρα μακρια έχω δει αρκετά πράγματα που θα στο πιστοποιούσαν αυτό.Όταν χάνονται τα λεφτά πολλαπλασιάζονται τα συναισθήματα και η ανθρωπιά.Οπότε μείνε ρεαλίστρια,και όχι απαισιόδοξη, και μην παρασύερεσαι από στερεότυπα γιατί κακά τα ψέματα το στερεότυπο του εγωιστή ελληναρά που ενδιαφέρετεαι για τη πάρτη του είναι τόσο αληθινό όσο αυτό των τεμπέληδων Ελλήνων.Αληθοφανές αλλά όχι αληθινό.

    Τέλος για αυτό το όλοι για έναν και ένας για όλους θα εκφράσω και πάλι κάποια δυσπιστία.Θα προτιμούσα το όλοι μαζί απλά,αλλά αυτό ειναι ίσως μια δική μου λόξα.

    Αυτά τα λίγα,αν είναι λίγα!

    Σε καληνυχτώ και ξανά καλωσήρθες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρχικά ένα "Καλώς ήρθες!!!" και από εμένα!!!
      Θα συμφωνήσω πιο πολύ με τον Ρας...
      Το όλοι μαζί είναι πιστεύω πιο εύκολα εφαρμόσιμο στην πράξη!!!
      Το όλοι για έναν και ένας για όλους ίσως να ακούγεται πιο όμορφο αλλά δεν ξέρω αν και κατά πόσο μπορεί να εφαρμοστεί!
      Όμως παρά όλα αυτά το να κάθεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα από τα δύο (ή χωρίς να κάνεις έστω και κάτι για αυτά που συμβαίνουν) είναι η χειρότερη επιλογή!
      Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση!!!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις