Μετά το "Μετά τη Λουτσία"*

Πολλά χρόνια σ’ αυτό το σχολείο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που χαιρόμαστε για το σχολείο μας. Που επαιρόμαστε γι’ αυτά που καταφέρνει.
Μιλάμε - και τι καμάρι όταν μιλάνε και οι άλλοι – για τις τόσες εκδηλώσεις που γίνονται, για τις ποικίλες ομάδες που χρόνια τώρα τραβάνε το δρόμο τους, η λέσχη ανάγνωσης, ο θεσμός του κινηματογράφου στο σχολείο, η λειτουργική βιβλιοθήκη, η θεατρική ομάδα, η περιβαλλοντική, ο κήπος, η μέρα της ποίησης, οι συμμετοχές σε θεσμούς, τα βραβεία και οι έπαινοι που έρχονται, οι διακρίσεις και τα αποτελέσματα στις πανελλαδικές εξετάσεις, οι Κυριακές του ανοιχτού και γεμάτου παιδιά σχολείου και ένα σωρό άλλα.

Και είναι έτσι. Υπάρχουν πράγματα για να χαρείς. Υπάρχει φως.
Μη θαμπωνόμαστε από το φως, όμως, η σκιά πρέπει να είναι η έγνοια μας.
Και υπάρχει πολύς πολύς δρόμος ακόμα.
Πόσα παιδιά αδιαφορούν για τα «πολιτιστικά αγαθά» που τους προσφέρει η άλλοτε καλώς και άλλοτε κακώς εννοούμενη παιδεία που τους προσφέρεται στο σχολείο;
Πόσα προβλήματα δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να αντιμετωπίζουμε;
Πόσα παιδιά του σχολείου περνάνε σα σκιές ανάμεσά μας;
Πόση σιωπή καλύπτει τις δυσάρεστες πλευρές της σχολικής μας καθημερινότητας;
Τα τελευταία χρόνια ποιος δε βλέπει ότι μορφές ποικίλης βίας υιοθετούνται όλο και ευκολότερα από παιδιά αποπροσανατόλιστα, πολλές φορές ψυχικά και πνευματικά ευνουχισμένα, από παιδιά – θύματα μιας αρρωστημένης κοινωνίας που αδυνατεί να θρέψει οράματα, συλλογικότητες, που αδυνατεί να προσφέρει φωτεινές διεξόδους;
Πόσο αυτή η βία γίνεται επικίνδυνη για τα θύματά της αλλά και για τους ίδιους τους εκφραστές της;
Πόση σιωπή ακόμα;

Δύσκολος ο δρόμος, εφιαλτικός πολλές φορές για το θύμα, ο δρόμος της αποκάλυψης, της καταγγελίας. Πού; Ψυχολόγος δεν υπάρχει. Οι καθηγητές χρειάζεται να ξεπεράσουμε τους τυπικά προκαθορισμένους μας ρόλους, για να μας αισθανθούν τα παιδιά κοντά τους και να ζητήσουν βοήθεια. Πόσο συζητάμε; Πόσους κοινούς χώρους με τα παιδιά έχουμε; Πού βρισκόμαστε μαζί; Πότε μας νιώθουν σαν αυτό που θα έπρεπε να ήμασταν: σύμβουλους και παιδαγωγούς; Αλλά κι αν αυτό γίνει, με ποια εφόδια θα βοηθήσουμε; Αυτοσχεδιάζοντας ο καθένας; Θέλουμε; Μπορούμε; Ενεργούμε; Αντιμετωπίζουμε;
Να έρχονται ειδικοί, να μιλάνε, να ενημερώνονται όλοι, να βλέπουν ταινίες, να προβληματίζονται, να συζητάνε. Να ξεφύγουμε από το μπαμπούλα «διαδακτέα ύλη», να τολμάμε να μιλάμε γι’ αυτά που δε μιλάμε.
Τόσο δύσκολο είναι οργανωθούν δράσεις; Διευθυντής, Σύλλογος διδασκόντων, Σύλλογος γονέων, δεκαπενταμελές, γονείς τριακοσίων παιδιών, τόσοι μαθητές με διάθεση για προσφορά και συμμετοχή και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Τόσο δύσκολο να υπάρξει σχεδιασμός;

Η εφηβεία είναι εύθραυστο είδος και έτσι να την αντιμετωπίζουμε.
Και μεις οι μεγάλοι με τα χρόνια χάνουμε από την ομορφιά μας, χρειαζόμαστε ένα καθρέφτη για την αυτοκριτική μας, ας χαμηλώσουμε λίγο, ας βάλουμε σε λειτουργία ξανά τις αισθήσεις μας όλες.
Γιατί πρέπει να είναι ουτοπία ένα σχολείο κλειστό μόνο στη βία και ανοιχτό παντού; Ποιες αγκυλώσεις, ποιος συντηρητισμός, ποια αδράνεια μάς κρατάει στη στάση της στρουθοκάμηλου;
Ας προσπαθήσουμε να σπάσουμε τη σιωπή και επιτέλους να κινηθούμε συλλογικά. Αν το έλλειμμα παιδείας, η ανώμαλη κοινωνική κατάσταση, η απουσία προοπτικής είναι παράγοντες που ευνοούν το άδειασμα της ψυχής των παιδιών και την ανάπτυξη βίαιων στάσεων και συμπεριφορών, ας ανοίξουμε δρόμους σε άλλες κατευθύνσεις. Ή τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε.

Οι σκέψεις αυτές κοινοποιούνται για να προκαλέσουν, ει δυνατόν, συσπείρωση και δράση, αντίδραση. Προσκαλούν σε μία αρχική συζήτηση –κατάθεση προτάσεων. Ας δοκιμαστούμε.

Το "Μετά τη Λουτσία" είναι μια μεξικάνικη ταινία με θέμα το σχολικό εκφοβισμό που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Εκτός από  μια καλή ταινία που είναι μπορεί και να αποτελέσει αφορμή να συζητηθεί και στη σχολική μας κοινότητα το θέμα. Γι' αυτό και προτείνουμε την επόμενη Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου, να την παρακολουθήσουμε σε κεντρικό κινηματογράφο ( βλ. στη δεξιά στήλη του blog). 


Σχόλια

  1. Έχεις απόλυτο δίκιο, Διονύση. Ας είναι και μια ταινία η αφορμή να αναμετρηθούμε με αυτή τη μεγάλη πρόκληση των καιρών:πώς δεν θα παραδώσουμε αμαχητί τα σχολεία στο τέρας που στέλνει εναντίον τους η νοσούσα κοινωνία μας. Λογικά θα περίμενε κανείς σχολεία τόσο δημιουργικά και ανοικτά όπως το δικό σας ή μικρά και ανθρώπινα όπως το δικό μας, να μην κινδυνεύουν, αλλά ξέρουμε καλά ότι δεν είναι έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου,gyristroula,

      Αυτό ακριβώς φομάμαι, Aναστασία, να μη μας ναρκώνει ο μύθος ή η όση πραγματικότητα, τέλος πάντων, του ανοιχτού και δημιουργικού σχολείου. Να κοιτάξουμε θαρραλέα τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να πέσουμε με τα μούρα στη δουλειά. Δεν μπορεί, π.χ, σε ένα σχολείο 300 μαθητών το κράτος να μη στέλνει ψυχολόγο. Αλλά αφού τελικά έτσι γίνεται, ας δούμε, π.χ, ο διευθυντής, οι 30 διδάσκοντες, ο Σύλλογος γονέων, οι 300 οικογένειες και τόσοι άλλοι, πώς μπορούμε να ενεργήσουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτή την έλλειψη. Υπάρχουν απόφοιτοι του σχολείου μας που έρχονται εθελοντικά και κάνουν ενισχυτική διδασκαλία αμισθί. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν, υπάρχουν και τρόποι και κίνητρα ώστε να βρεθούν και να προσκληθούν ειδικοί να συνεργαστούμε στον τομέα αυτό. Ας ενεργήσουμε, επιτέλους.

      Και καταλαβαίνεις πως η ανάρτηση θα ήθελε να είναι παρεμβατική, έγινε όχι για να μένουμε στα λόγια. Η δε επιλογή να γίνει δημόσια αυτή η συζήτηση γίνεται με την ελπίδα να "μπει η ιδέα" και σε άλλους, να ξυπνήσουμε.

      Γυριστρούλα, σ' ευχαριστούμε πολύ.

      Διαγραφή
  2. Θεωρώ πως από τις μεγαλύτερες πληγές της χώρας είναι ο φόβος της πρωτοβουλίας. Παράλληλα αναπτύσσεται και ο "ωχαδελφισμός" που μας καθηλώνει στο βόλεμά μας.
    Ίσως αν ψάξουμε μέσα μας την πιο ευαίσθητη πλευρά μας, αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση εκείνου που έχει ανάγκη, μόνο τότε ίσως καταφέρουμε να παρακινηθούμε. Απορώ γιατί όταν κάποιος κάνει την αρχή για κάτι καλό διστάζουμε να ακολουθήσουμε ενώ καθημερινά ωθούμαστε μαζικά σε ανούσια πράγματα.

    Πιστεύω πως και μόνο που έχετε τα παιδιά στο πλάι σας τα οποία μοιάζουν δραστήρια και γεμάτα θέληση, μπορείτε να κάνετε μια καλή αρχή και να ελπίζετε σε μια όμορφη εξέλιξη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Αλς,

      Δε χωνεύεται με τίποτα τέτοιες εποχές ο ωχαδελφισμός, όμως, ε; Κι όταν μιλάμε για θεσμούς, τότε δεν ξέρω ούτε καν αν έχει θέση: Έχουμε υποχρέωση, θεωρώ, να κινητοποιηθούμε, αλλιώς ας παραδεχτούμε την ήττα και ας παραδώσουμε τα σχολεία στο τέρας, που λέει πιο πάνω κι η Γυριστρούλα.

      Να είσαι καλά, ευχαριστούμε.

      Διαγραφή
  3. Πολύ γενικά τα λέτε!:Ρ

    Το "τέρας" είναι τέρας με όνομα. Είναι τόσο θέμα ταμπού δηλαδή ο φασισμός που αποφεύγουμε να το πούμε και καθαρά; Είναι -δυστυχώς- στην καθημερινότητά μας. Η ίδια η κοινωνία τον θέτει στην καθημερινότητά μας. Πολύ μεγάλη συζήτηση με πολλούς παράγοντες, πολλά θέματα, έτσι χάνεται κάπου...
    Για να μη ξεφύγω λοιπόν πολύ απ' το θέμα ας πω μόνο για την αδιαφορία σε πρώτη φάση!

    Για να αντιμετωπιστεί το όποιο πρόβλημα, πρέπει πρώτα να κατανοηθεί απ' όλους. Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν λίγο εμείς, τα παιδιά ότι όλους μας αφορά τι γίνεται στον κόσμο γύρω μας και ας μη μας ενδιαφέρει μόνο σε ποιο κλαμπ θα είναι η επόμενη Σαββατιάτικη έξοδος! Υπάρχει μια κυρίαρχη αίσθηση ότι δε μας αγγίζει το όλο θέμα, δε μας νοιάζει για το διπλανό αν τον σκοτώνουν ή τον χτυπάνε μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικός.
    Ας ζούμε στο κουτάκι που μας έφτιαξαν χαζεύοντας αποβλακωμένοι τα τέσσερα βαρετά τοιχώματα. Ας ζούμε κοιτάζοντας μόνο το συμφέρον μας αδιαφορώντας για τον άλλο. Ας ζούμε βλέποντας καθημερινά, όλο και συχνότερα, σβάστικες και φασιστικά συνθήματα ζωγραφισμένα σε τοίχους. Ας ζούμε ακούγοντας καθημερινά, όλο και συχνότερα, για δολοφονίες και επιθέσεις σε μετανάστες και ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό. Ας ζούμε έτσι κι ας μην κάνουμε απολύτως τίποτα να το αλλάξουμε. Μπράβο, σοφή σκέψη!

    Κι ενώ αδιαφορούμε εμείς οι νέοι, βλέπουμε και τους μεγάλους να αδιαφορούν. Βλέπουμε τους εκπαιδευτικούς μας, είτε γιατί πνίγονται σε μια κουταλιά νερό με την ύλη, είτε γιατί "πέφτει σύρμα" από ψηλά, είτε γιατί φοβούνται μη χάσουν τις ισορροπίες τους να μη μας μιλάνε γι' αυτά. Να σας πούμε λοιπόν κάτι καινούριο αν δεν το ξέρατε: οι συζητήσεις μας χρειάζονται πολύ περισσότερο απ' τη φυσική και τα αρχαία! Συζητήσεις ώστε να μας δίνετε ερεθίσματα, να ευαισθητοποιούμαστε, να ψαχνόμαστε μόνοι μας, να σχηματίζουμε δική μας γνώμη. Αντί για συζητήσεις όμως, σιωπή.

    Και η σιωπή ξεκινάει από κάπου, από παντού, λίγα άτομα και όλο και μεγαλώνει...και η σιωπή τελικά γίνεται συνενοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Μαρία,

      Δεν απέφευγα να ονομάσω το φασισμό επειδή είναι θέμα ταμπού. Απέφευγα να τον ονομάσω, για να μην περιοριστεί η σημασία των όσων έγραφα στην ανάρτηση, με την έννοια ότι πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι ο φασισμός δεν είναι μόνο όταν βλέπεις το χρυσαυγίτη να επιδίδεται στις ασχήμιες του "για την τιμή της πατρίδας, του έθνους, της φυλής". Ο φασισμός ελλοχεύει σε άπειρες καθημερινές συμπεριφορές, είναι διάχυτος σε συμπεριφορές, αηδιαστικά και βάρβαρα κατευθύνει χέρια και συσκοτίζει μυαλά.
      Ο σχολικός εκφοβισμός έκφραση αυθαιρεσίας είναι, αίσθηση υπεροχής και επίδειξη δύναμης και ισχύος επί αδυνάτων είναι, άσκηση βαρβαρότητας είναι.
      Κι όλα αυτά, αλλά και πολλά άλλα, είναι φασισμός.

      Τα έλεγα γενικά, λοιπόν, επειδή φοβάμαι πως είναι γενικά. Επειδή φοβάμαι πως η σχολική βία έχει γενικευτεί και επειδή δε χρειάζεται να ξεπεράσουμε ποιος ξέρει τι όρια, για να αποφασίσουμε να σηκώσουμε τα χεράκια μας και να αντιδράσουμε.

      Η αδιαφορία και η σιωπή μάς πληγώνουν το ίδιο. Γι' αυτό και αυτή η πρό(σ)κληση. Για να πάρουμε θέση. Για να μη μείνουμε στα λόγια. Για να κάνουμε κάτι. Όχι εσύ κι εγώ. Δεν αναφέρονται τυχαία στην ανάρτηση όλοι οι συντελεστές της σχολικής κοινότητας. Ας πάρουν ( στην πράξη) θέση.

      Πρότεινες ήδη συζητήσεις. Κι αν συγκρούεται αυτό με το ωρολόγιο πρόγραμμα, εντάξει, ας γίνουν άλλη στιγμή. Κάποιος δεν πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία να τις διοργανώσει; 15μελές υπάρχει; Τάξεις ( που κάνουν συμβούλια μια φορά το μήνα συνήθως μόνο για να χάνουν μάθημα) υπάρχουν; Σύλλογος καθηγητών για να συνεδριάσει για αυτά τα θέματα εκτός από την επίδοση των μαθητών υπάρχει; Σύλλογος γονέων;
      Όπως το λες. Η σιωπή καταλήγει να είναι συνενοχή. Ακόμα και οι δικές μας "φωνές" εδώ, στα σχόλια ενός σχολικού μπλογκ που θα ήθελε να ενώνει όλους τους ανθρώπους του 6ου, παιδιά, καθηγητές, γονείς, φίλους - όλους -, μάλλον φωνές βοώντων εν τη ερήμω μοιάζουν.

      Κρατώ, Μαρία, την πρότασή σου για συζητήσεις, να δούμε πώς θα βρούμε τρόπους να γίνουν. Κρατάω και την ιδέα σου για δημιουργικές ζωγραφιές με μηνύματα, που είχες προτείνει. Μπορεί και η ταινία που προτείνεται να αποτελέσει μια καλή αφορμή για περισσότερα. Αν και στο πίσω του μυαλού μου υπάρχει η έγνοια για ουσιαστικότερα και μονιμότερα "μέτρα" ( π.χ η εξασφάλιση ψυχολόγου στο σχολείο)

      Ας έχουμε πείσμα και υπομονή.

      Διαγραφή
  4. Διονύση,
    αυτό το σχολείο ονειρευόμαστε όλοι και γι΄αυτό παλεύουμε.
    Μα δυστυχώς...πολλοί οι πολέμιοί του.
    Φοβάμαι πως δεν αρκεί το "για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή".

    Συνεχίστε,μας ανοίγετε δρόμους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύα μου,καλημέρα,

      Κι εγώ έτσι πιστεύω. Δεν αρκεί η πολλή δουλειά. Τόλμη και ρήξεις, ανυποχώρητο όραμα κλπ. Δύσκολα πράγματα - που αξίζουν πάντως.

      Ε, συνεχίζουμε. Τώρα, για να ανοίξει ο δρόμος δύσκολο φαίνεται, πολύ βραχώδες το έδαφος και εκτ΄πος από τους δικούς μας κασμάδες κάποιος πρέπει να επισκευάσει και τον κεντρικό εκσκαφέα..

      Ευχαριστούμε. Αίσθηση συμπόρευσης.

      Διαγραφή
  5. "Να σας πούμε λοιπόν κάτι καινούριο αν δεν το ξέρατε: οι συζητήσεις μας χρειάζονται πολύ περισσότερο απ' τη φυσική και τα αρχαία! " Μια κραυγή από τη Μαρία, που πιστεύω ότι εκφράζει πολλά παιδιά! Όσες φορές έγινε - με σεβασμό από όλους προς όλους, εννοείται- ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική. Έτσι, ξέρουμε, Μαρία, ότι σας χρειάζονται οι συζητήσεις, πιστεύουμε όμως πως δεν πρέπει να μπαίνουν σε ανταγωνισμό με τη "φυσική" και τα "αρχαία", γιατί σας ανοίγουν τα μάτια της ψυχής και του μυαλού και σας δίνουν εφόδια.
    Διονύση, συμφωνώ απόλυτα με τις προτάσεις να "ανοίξουμε " σε ό,τι δημιουργικό και θα προσπαθήσω να συμβάλω με κάθε τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στέλλα, τόσα κάνεις. Συμβάλλεις ήδη και το ξέρεις καλά. Τι άλλο κάνουν οι δραστηριότητες που αναλαμβάνεις, προτείνεις, διεκπεραιώνεις; Έλεγα μήπως πέρα από τις προσωπικές πρωτοβουλίες, μήπως καταφέρναμε να φτάσουμε σε κάτι γενικότερο, όπως έγραφα παραπάνω, στη Μαρία.

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα θυμίσω πως κάποτε είχε βγει ένα βιβλίο με τίτλο "Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο γονείς θέλουν"!Τουτέστιν ο ψυχολόγος είναι παντελως άχρηστως!Τα πάντα ξεκινούν από το σπίτι και αν υπάρχουν κακες βάσεις ο ψυχολόγος τσάμπα θα ναι μέσα!!Εϊναι εντελώς περιττος νομίζω!Επιπλέον κανένα παιδί δε θα πήγαινε στο ψυχολόγο από φόβο μήπως το στιγματίσουν περισσότερο,μιας και μιλάμε για σχολικό εκφοβισμό.Υπάρχουν άγραφοι κανόνες στη μαθητική κοινότητα αρκετά σκληροί που δεν επιτρέπουν την επέβμαση "μεγάλων" για κάθε λόγο!Αν σπάσεις το κανόνα ονομάζεσαι καρφί και απομονώνεσαι!Επομένως φτάνουν οι κουβέντες;;Οι συζητήσεις είναι ωραίες,εκείνη τη στιγμή όλα τα παιδιά συμφωνούν και λένε τι ωραία είναι αυτά,αλλά μόλις φύγουν από τη συζητηση τα ξεχνάνε αμέσως γιατί δε τα χουν έσωτερικεύσει!Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεραστεί το φαινόμενο είναι να δεθούν τα παιδιά μεταξύ τους περισσότερο ώστε να αισθάνονται την τάξη τους δεύτερη οικογένεια κια τους συμμαθητές τους αδέρφια τους!Τότε και μόνο τότε θα λυθεί το πρόβλημα,αλλιώς απλά καλύπτουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί!Βέβαια υπάρχει και η άποψη να μη γίνει τίποτα γιατί έτσι σκληραγωγείται ο άνθρωπος και γίνεται δυνατός!Είναι και αυτό μια άποψη!!

    Τους χαιρετισμούς μου από τη φλεγόμενη,εκ εξεταστικής, γη των Φαιάκων!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τρελαίνομαι μ΄αυτά που λες και τρελαίνομαι να διαφωνώ μαζί σου! Φυσικά τα πάντα ξεκινούν από το σπίτι, αλλά , ευτυχώς δεν μένουν εκεί! Με τίποτα δεν δέχομαι ότι η γνώση του ειδικού που θα συμβουλεύει καθηγητές, γονείς και παιδιά δεν ωφελεί. θα ήταν πολύ ωραίο να δένονται τα παιδιά, αλλά αυτό δεν είναι ούτε εύκολο ούτε πανάκεια και επίσης δεν εμποδίζεται από την παρουσία ειδικού στο σχολείο.

      Διαγραφή
    2. Θα έλεγα κι εγώ πως τρελαίνομαι, Νίκο, αλλά μη νομίσεις κιόλας πως είναι διακαιολογία για την πρόσκληση ψυχολόγου και αρχίσεις πάλι τις σειρήνες..Τι να λέμε. Οι ειδικοί είναι ειδικοί και είναι για να βοηθάνε. Το δε "να δεθούν τα παιδιά", που γράφεις, δε θέλει κάποιους τρόπους για να γίνει; Αυτούς τους τρόπους δεν οφείλει να επινοεί, να ενθαρρύνει το σχολείο;
      Φιλιά στη γη των Φαιάκων, καλή επιτυχία στα φλεγόμενα πεδία των μαχών (σου).

      Διαγραφή
    3. Πλάκα κάνεις νικο, σωστά;; Οι παιδοψυχολόγοι είναι σημαντικοί και απαραίτητοι για τα σχολεία μας. Το ότι εσύ εγώ και ο άλλος είχαμε καλές βάσεις από το σπίτι δε σημαίνει ότι έχουν όλοι. Ξέρεις πόσοι γονείς αδιαφορούν; Ο καθηγητής τι να πρωτοκάνει; Εγώ είμαι υπερ ο καθηγητής να "δεθεί" με τα παιδιά, να του ανοιξουν την καρδιά του, αλλά και πάλι δε διαθέτει τις γνώσεις. Το θέμα δεν είναι μόνο να τους ακούσει αλλά να τους συμβουλέψει συγκεκριμένα...

      Διαγραφή
  8. Διονύση μου,
    έπρεπε να αφήσεις κάποιο σχόλιο για να καταλάβω πως συνεχίζεις να αφήνεις το στίγμα σου στο διαδίκτυο με το μοναδικό, δημιουργικό σου τρόπο.
    Έξοχος ο λόγος σου και διακρίνω μια αγωνία πως δεν φτάνει σε όσους δέκτες θα έπρεπε, για να γίνουν πράξεις τόσο όμορφες σκέψεις.
    Δυστυχώς ο κατακερματισμός της κοινωνίας μας ξεκίνησε απο την παιδεία που πήρε η προηγούμενη γενιά και ανεκπαίδευτη γαλούχισε την επόμενη με γερή δόση αδιαφορίας για τα κοινά και περίσια αυταρέσκεια "τέλειας" διασκέδασης και μόνο.
    Τα παιδιά μας, έχουν την δύναμη να ανατρέψουν την κατάσταση, αν τους δοθεί η δυνατότητα να εκφράσουν τις αγωνίες τους, να διατυπώσουν το πρόβλημα και να προτείνουν την λύση.
    Δυστυχώς είμαστε απομονομένοι.
    Τα παιδιά μας τρέχουν με ιλιγγιώδη ιντερνετική ταχύτητα και εμείς με τις αγγυλώσεις των προβληματων που δημιουργήσαμε στις ζωές μας αδυνατούμε να κατανοήσουμε την νέα κατάσταση.
    Φοβάμαι, πως τώρα πιά, τίποτε δεν μπορεί να διορθωθεί από πάνω.
    Μόνο μικρές κοινότητες, - σαν την δική σας, την σχολική - μπορεί να βρει λύσεις και να μπολιάσει την κοινωνία με νέους βλαστούς, υγιείς προκειμένου να δρέψουμε νέους καρπούς στην ζωή μας.
    Συνέχισε Δάσκαλέ μου αυτό που τόσο αγαπάς, και είμαι σίγουρος, πως θα βρεις συμπαραστάτες ανάμεσα στα παιδιά που ξέρουν να ξεχωρίζουν το αληθινό από το συμβατικό.
    Την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Επίκουρε - ακόμα μαζί μας, ε;
      Είναι αλήθεια πως το διαδίκτυο δεν είναι η βασική και πρώτη προτεραιότητα, αλλά κι εδώ επιμένουμε. Κι ας μην.
      Την αγωνία καλώς τη διέκρινες. Για να διακρίνεται είναι γραμμένο το κείμενο..
      Πιστεύω κι εγώ στις μικρές ενότητες, αν μη τι άλλο είναι μεγέθη όπου μπορούμε να παρεμβαίνουμε και να συνδιαμορφώνουμε, είναι πεδία της καθημερινής μας παρουσίας και δράσης. Έρχονται, όμως, στιγμές που βιαστικά ίσως ποθούμε και το κάτι παραπάνω.

      Να είσαι καλά, Επίκουρε, καλή συνέχεια και σε σένα στα ποικίλα δημιουργικά σου που εκ του μακρόθεν παρακολουθώ.

      Διαγραφή
  9. Διονύση μου, μια ποιτική συλογή - Άπαντα του Αργύρη Μπαρή- για την βιβλιοθήκη σας, που μπορώ να την στείλω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέχασα να σου συμπληρώσω στο προηγούμενο σχόλιο-απάντηση: Ήδη τα βιβλία του Αργύρη Μπαρή που ευγενικά και αφιλοκερδώς μας είχες στείλει έχουν βρει τη θέση τους στη σχολική μας βιβλιοθήκη. Αν υπάρχουν και τα "Άπαντα", ευχαρίστως να ταξιδέψουν. Η διεύθυνση του σχολείου είναι:6ο λύκειο Καλλιθέας, Σωκράτους 222 & Λυσικράτους, Καλλιθέα, Τ.Κ 17674
      Ευκαιρία και για μια ανάρτηση σχετική, άλλωστε.

      Πολλά φιλιά

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις