Αυτό το πρωτάθλημα ποιος θα το πάρει;

Ούτε ένα ούτε δύο. Σαράντα δύο επίδοξους πρωταθλητές επιτραπέζιας αντισφαίρισης κατάφερε να συγκεντρώσει η δαιμονία και υπεροχοτάτη γυμνάστριά μας Αθηνά Πάνια, να τους κατατάξει σε πέντε ομίλους και με ένα πολύπλοκο αλλά σοφό και δίκαιο σύστημα να τους κάνει να παίξουν όλοι μεταξύ τους, μέχρι να στεφτεί ο πρωταθλητής.

Τα αποτελέσματα συμπληρώνονται συνεχώς

και για του λόγου το αληθές..

Και αίφνης ζωντανέψαμε. Τώρα πια, στο σχολικό σακκίδιο οι περισσότεροι κουβαλάνε και τις ρακετούλες τους. Στα διαλείμματα, στα κενά, σε ώρες γυμναστικής, γύρω από το τραπέζι του πινγκ πονγκ ( και καμιά φορά και πάνω) πέφτουν κορμιά, υψώνονται ιαχές και οιμωγές, συσπειρώνεται η αφρόκρεμα της επιτραπέζιας αντισφαιρίσεως του 6^ου λυκείου, ετοιμάζονται εν ολίγοις και για να το πούμε σεμνά οι νέοι ολυμπιονίκες!

Παναγιώτη, το μπαλάκι ή το χέρι;;

πλήρες αγωνιστικό πάθος

αναζητώντας τον αντίπαλο

Εμείς, οι απλοί θεατές, χαιρόμαστε. Δε θα σας πούμε γιατί χαιρόμαστε που σε ένα σχολείο συνάδελφοι καλοί παίρνουν πρωτοβουλίες και καλύπτουν κενά που θα έπρεπε να τα είχε φροντίσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Θα σας αφήσουμε να το υποθέσετε.

Εμείς μόνο θα συμπληρώσουμε την ανάρτηση με ένα ποίημα του  Μανόλη Αναγνωστάκη από τη συλλογή Εποχές, που, κι όμως, ο συνειρμός το έφερε μπροστά στα πόδια μας:

Τώρα

Κι όμως, Δημήτρη, ξανά πίσω δεν πρέπει να γυρίσουμε
Χρέος μας είναι πια να μη γυρίσουμε.

Ας ξανατραγουδήσουμε πάλι εκείνο το τραγούδι που λέγαμε στην αρχή
Ας ξανασκεφτούμε τα ίδια πράγματα όπως όταν ξεκινήσαμε
Γιατί όλα, ξέρεις, πως τελειώνουνε και μόνο ένα δεν τελειώνει
Γιατί κι η ίδια η ζωή, Δημήτρη, είναι κι αυτή όμορφη
Όσο κι αν έζησε κανείς μέρες πολύ κακές
Όσο κι αν είν’ μοιραίο να τις ζήσει ή κι αν τις ζει ακόμα.

Τώρα που φτάσαμεν εδώ δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε,
Πιο καλά να σταθούμε εδώ, μα όχι πάλι πίσω.

Παιδιά, καλές ρακετιές, Αθηνά respect!