"Δίκτυο απεξάρτησης από τις βαρετές μας ζωές"


Η Δανάη Π. της Γ΄ λυκείου, διάβασε και μας έφερε για να το μοιραστούμε ένα κείμενο που βλέπει από πολύ πλάγια ματιά την ανεργία και κατάματα τη ζωή. Το βρήκε στο τεύχος 23 του ηλεκτρονικού περιοδικού babushka.gr και το υπογράφει ο mpananas


" Δεν το φανταζόμουν πως μπορεί η δικιά σου ανεργία να προκαλεί τέτοια αμηχανία στους άλλους. Ντρέπονται που ρώτησαν πως πάει η δουλειά λες και έγινε κάτι που το ξαναθύμισες. Λες και το ξέχασα. Μετά πάντα ακολουθεί η ίδια ερώτηση 'και; ψάχνεις καθόλου για δουλειά;' Η αποθέωση είναι η έκφραση που παίρνει αυτός που ρωτά, όταν του απαντήσεις όχι δεν ψάχνω. Μια έκφραση μεταξύ λύπης, συμπόνιας και ερωτηματικού. Κάτι ανάμεσα από το 'που να ψάξεις και συ' με το 'δε μπορείς να μείνεις έτσι'. Σκέφτομαι πως στην ανεργία και το θάνατο οι άνθρωποι δε ξέρουν τι να πουν και πετάνε κάτι στερεοτυπικά χωρίς να λαμβάνουν υπόψη εσένα που τα λες.

Ακολουθούν συμβουλές που επίσης δεν έχουν σχέση με σένα, ακόμα και αν σε ξέρουν λίγο περισσότερο. Ο καθένας με το δικό του άγχος, τη δικιά του γνώμη, το δικό του φόβο. Μη μείνεις άνεργος, τους πρώτους μήνες εμφανίζονται ευκαιρίες μετά σε ξεχνάνε και τέτοια πολλά. Ένα άγχος μη πάθεις λέει κατάθλιψη. Πώς να εξηγήσεις πως κατάθλιψη θα πάθαινες αν έμενες λίγο ακόμα εκβιαστικά σε ένα περιβάλλον που είχες αρχίσει να σιχαίνεσαι. Κατάθλιψη θα πάθαινα αν έπρεπε ακόμα να μπαίνω στο μετρό κάθε πρωί και να πηγαίνω εκεί. Όταν κάτι έχει σαπίσει είναι σχεδόν λυτρωτικό να το πετάς. Είναι σχεδόν λυτρωτικό ακόμα και να στο παίρνουν με το ζόρι να στο πετάξουν άλλοι. Όπως και να χει το ξεφορτώθηκες.

Υπό προϋποθέσεις, η ανεργία, δεν είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Αν δεν έχεις δάνεια, νοίκια, χρέη ή παιδιά, η ανεργία μπορεί και να είναι ευκαιρία για αλλαγή. Η Φου μου, βάζει παξιμάδια σε σακούλες για τέσσερις ώρες κάθε μέρα, σε ένα νησί. Πρόσφατα είπε πως αυτή είναι η πιο έντιμη δουλειά που έχει κάνει ποτέ.

Αντέχουμε να εξευτελίζουμε τα θέλω μας, τα όνειρα μας, ολόκληρες τις ζωές μας αλλά δεν αντέχουμε να κάνουμε μια αλλαγή. Αντέχουμε να κάνουμε δουλειές που δε θέλουμε, να συνεργαζόμαστε με ανθρώπους που ούτε γεια δε θα λέγαμε, αντέχουμε να καταπίνουμε τον εκνευρισμό μας για εκείνο και το άλλο, αντέχουμε τον εκβιασμό και φοβόμαστε όταν μας βγάζουν από το πλαίσιο που μας έβαλαν.

Ψάχνω να βρω μέσα από τις συμβουλές που συνήθως μου δίνουν, αν υπάρχει ένας άνθρωπος που εξευτελίστηκε, αν κάποτε υπήρχε ένα θέλω που πνίγηκε πριν καν εκφραστεί και βλέπω μόνο φόβο. Φοβόμαστε την ελευθερία της μέρας μας, του χρόνου μας. Φοβόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς γαμώτη. Αν για λίγο έχεις υπάρξει σε ένα γραφείο που κάνεις refresh τις ανοιχτές σελίδες στα social media, αν τις Κυριακές το βράδυ σε πιάνει η ψυχή σου που ξεκινάει ακόμα μια εβδομάδα εκεί, αν οι Δευτέρες θυμίζουν κηδεία και οι Τρίτες μνημόσυνο, αν έχεις βγει από το γραφείο του αφεντικού λέγοντας αντεγαμησουμωρή, αν έχεις ζωγραφίσει γραμμές και λουλουδάκια σε meetings που συζητάτε τα αυτονόητα, σαν οι ώρες να μην είναι πολύτιμες, τότε ξέρεις τι λέω.

Όπως και να το κάνουν, όπως και να το κάνουμε τέλος πάντων, δε μπορεί όλα αυτά να είναι χειρότερα από το να ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι και να μπορείς να συζητάς στις 11 μιας οποιαδήποτε μέρας να πας για καφέ στον ήλιο. Καταλαβαίνω τώρα πως στις διακοπές δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε πόσο εξαρτημένοι είμαστε από το επαγγελματικό μας πλαίσιο. Πόσο εξαρτητικά υπομένουμε.

Λέω να φτιάξουμε ένα δίκτυο απεξάρτησης από τις βαρετές μας ζωές. Να βρισκόμαστε μια φορά την εβδομάδα και να μοιραζόμαστε όλες αυτές τις ιστορίες από τα κλιματιζόμενα γραφεία που νιώσαμε σκουπίδι. Να μιλάμε για τα όνειρα μας, να λέμε μεταξύ μας πόσο καλοί είμαστε στη μαγειρική, τη ζωγραφική, πόσο μας αρέσει να τριγυρνάμε στο κέντρο και να εφεύρουμε τρόπους να ζούμε από αυτά. Να θυμηθούμε πως είναι να είμαστε ελεύθεροι και ωραίοι άνθρωποι, γεμάτοι ταλέντα και ιδιομορφίες. Να κάνουμε αγκαλιές, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να λέμε αλήθειες και να γελάμε με τα ψέματα. Να φτιάξουμε τις ζωές μας υπηρετώντας μόνο τους εαυτούς μας. Θα είμαστε καλύτερα."

Πώς σας φαίνεται;


Σχόλια

  1. Να αστειολογήσω λέγοντας πως ο άνθρωπος περιγράφει τη φοιτητική ζωή!Ειδικά αυτό για το καφέ και τις ώρες που ξυπνάμε!:Ρ

    Κατά τα άλλα να κάνουμε ένα δίχτυο απεξάρτησης από τις βαρετές ζωές μας,αλλά θέλω να προτείνω κάτι άλλο,να καταργήσουμε τη λέξη δουλεία και να την αντικαταστήσουμε με την εργασία,οπου ο άνθρωπος θα χαίρεται που προσφέρει και που κάνει ένα έργο.Δεν είναι καλύτερα έτσι;

    Χαιρετώ σας όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν είναι έτσι, φαίνεται πως η φοιτητική ζωή είναι πιο κοντά στη ζωή, Νίκο.
      Τώρα, για την αντικατάσταση της δουλειάς σε εργασία, σημειολογικά κάτι λέει. Η ουσία είναι να καταφέρει (τι λέμε τέτοιες εποχές..) ο άνθρωπος να το νιώσει αυτό που λες, τη χαρά της κοινωνικής προσφοράς μέσα (και) από τη δουλειά του ...ε...συγγνώμη, την εργασία του:-) Οι λέξεις αυτό που νιώθουμε εκφράζουνε..

      Καλή φοιτητική συνέχεια, λοιπόν - αν και ο Γενάρης δεν είναι μόνο καφές και αργό ξύπνημα, μην αδικείς τον εαυτό σου!

      Διαγραφή
    2. Πράγματι,αλλά τελειώνει η άτιμη!

      Αυτό δεν αφορά το σημαίνων και το σημαινομενον;;

      Δεν αδικώ τον ευατό μου!Έχουμε λιώσει αυτές τις μέρες στο διάβασμα!Τώρα απεργία για λίγες μέρες!:Ρ

      Διαγραφή
  2. Γιατί να μην κάνουμε ένα Κοινωνικό Ονειροπωλείο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την Εαρινή!!

      Μπα.. Ονειροπωλείο δε θα έλεγα, γιατί το βλέπω σε χρόνο ρεκόρ να γίνεται είδος προς εκμετάλλευσιν στα χέρια επιτηδείων. Τελευταίως, μέσα στους πολλούς φόβους που αναπτύσσουμε πρέπει να προσθέσουμε κι αυτόν της υφαρπαγής των ονείρων - ή μήπως έχει ήδη προστεθεί;

      Πολλά φιλιά, καλή μας.

      Διαγραφή
  3. Διονύση μας, κι όμως, μπορούμε να το κάνουμε και να χαρίζουμε όνειρα (ποιητών, συγγραφέων, εικαστικών κ.λπ.) Αρκεί να το οργανωσουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επ! Κάτσε, κάτσε, κάτσε: Με εξέθεσες! Βιάστηκα! Νόμιζα πως ήταν ένα περαστικό σχόλιο, αλλά με το δεύτερό σου χτύπημα άρχισα να υποψιάζομαι τι λες. Σηκώνει πολλή κουβέντα, Εαρινή. Αν υποθέτω καλά, η πρόταση κουβαλάει πίσω της αρκετό...όνειρο. (Και, ναι, οργανώνεται το όνειρο: Μπορεί να ακούγεται άκομψο, όμως κάτι τέτοιο δεν είχε κάνει και ο Τζιάνι Ροντάρι με τη Γραμματική της Φαντασίας;)

      Ε, τελικά, αυτό το τηλεφώνημα που έχω υποσχεθεί από το Σεπτέμβρη, δε θα το γλιτώσεις, θα το κάνω και θα τα πούμε:-)

      Πολλά φιλιά.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις