Η Αντωνία μας χαρίζει το Κομμάτι-που-λείπει

Η Αντωνία μας συστήνει και μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα αλληγορικό μικρό παραμύθι του Shel Silverstein, «Το Κομμάτι-που-λείπει και το Μεγάλο Ο». Το έφερε στο σχολείο και το διαβάζαμε στα διαλείμματα, άρεσε σε όλους και είπαμε να το βάλουμε και στο blog.
Χαρείτε το και χαρίστε μας και τις σκέψεις που σας προκάλεσε η ανάγνωσή του.


Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του περιμένοντας κάποιον να έρθει και να το πάει κάπου.Κάποιοι του ταίριαζαν


αλλά δεν μπορούσαν να κυλήσουν.
Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν, αλλά δεν του ταίριαζαν.
Ένας, δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα. Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα για ο,τιδήποτε. Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.
ΩΠ! Ένα ς άλλος το ανέβασε σε βάθρο και το άφησε εκεί.Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.

Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.
Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους. Ήρθαν κι άλλοι. Μερικοί το κοίταξαν από πάρα πολύ κοντά. Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.
Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό…Άδικος κόπος…
Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό…αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.
Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.
Ξαφνικά… Το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει… Και να μεγαλώνει!


« Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις» .
« Ούτε κι εγώ το ήξερα», είπε το Κομμάτι- που- λείπει.
« Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δεν θα μεγαλώσει…»

Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.
« Τι θέλεις από μένα;» , ρώτησε το Κομμάτι- που- λείπει.
« Τίποτα».
« Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω;»
« Τίποτα» .
« Ποιος είσαι;» ρώτησε το Κομμάτι- που- λείπει.
« Είμαι το Μεγάλο Ο», είπε το Μεγάλο Ο.
« Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ», είπε το Κομμάτι- που- λείπει.
« Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;»
« Όμως δεν μου λείπει κανένα κομμάτι», είπε το Μεγάλο Ο. « Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις…»
« Κρίμα…» είπε το Κομμάτι- που- λείπει, « ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου…»
« Δεν μπορείς να κυλήσεις μαζί μου» είπε το Μεγάλο Ο « αλλά ίσως μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου».
« Μόνο μου; Ένα Κομμάτι- που- λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του» .
« Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;» ρώτησε το Μεγάλο Ο.
« Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές», είπε το Κομμάτι- που- λείπει. « Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω!»
« Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν», είπε το Μεγάλο Ο. « Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετίσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα».
Και κύλησε μακρυά.
Το Κομμάτι- που- λείπει έμεινε πάλι μόνο του. Για πολύ καιρό απλώς καθόταν…
Μετά, σιγά σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία…και έπειτα σωριάστηκε πάλι. Μετά, σήκω- τράβα- πέσε…άρχισε να προχωράει…


Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν…Σήκω-τράβα-πέσε…Και το σχήμα του άρχιζε να αλλάζει…και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται…και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται…και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει…
Δεν ήξερε προς τα πού πήγαινε, και δεν το ένοιαζε.
Κυλούσε!

Η Μαντώ μας είπε πως το παραμύθι το είχε δει διασκευασμένο σε θεατρική παράσταση σε ένα λύκειο ( στα Μέγαρα;). Ναι, γίνονται πολύ ωραία πράγματα στα σχολεία! Κι εδώ το βρήκαμε και σε βινεάκι: Χαρείτε το:

Σχόλια

  1. Ωραίο παραμύθι!!Η αλληγορία νομίζω είναι η εξής!!Το να κάθεσαι και να βλέπεις όλους να παιρνάνε και εσύ να μην πηγαίνει πουθενά επειδή ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι δεν μπορείς δεν οδηγεί πουθενά.Όμως πρέπει να κυλήσεις για να διαμορφωθείς!!Αν δεν ζήσεις με τους ανθρώπους δεν θα γίνεις άνθρωπος!!!Άρα πρέπει να κυλήσουμε και όπου πάμε!!Εξάλλου σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός!!Έτσι δεν είναι;

    ΥΓ:Το βιντεάκι δεν θα το τιμήσω γιατί το ιντερνετ μου δεν με έχει και σε μεγάλη εκτίμηση!!!ΧΑΧΑ!!

    Καληνυχτώ από την πολύ παγωμένη Κέρκυρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μοναδικο!!!!
    μαρεσε πολυ!!! το λατρεψα...!
    "μην ψαχνεις τη δυναμη στους αλλους, βρες την μεσα σου!!!!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ-ως προς την αίσθηση που μου άφησε-με την Άλς κ΄το Νίκο.Ωστόσο στάθηκα στο "Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.Ξαφνικά το Κομμάτι-που λείπει-άρχισε να μεγαλώνει...Και να μεγαλώνει!"
    Αυτός ο απύθμενος εγωτισμός-η ατταβιστική,ζωώδης ανασφάλεια του Κομματιού- ο φόβος να ενωθεί με το λειψό,με το υπαρξιακά δικό του,με το Άλλο της ανάγκης του.Κι ωστόσο...κυλάει. Μόνο του όμως....Ε,και λοιπόν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πραγματικά πολύ όμορφη ιστορία, τόσο τρυφερά δοσμένη,
    φαίνεται παιδική, απλοϊκή σχεδόν
    κι όμως, φαίνεται ακόμη και από τις αντιδράσεις μας πόσο βαθιά πάει.
    Να προσθέσω και τη δική μου εικόνα:είμαστε σαν μπαλίτσες που τους λείπει ένα κομματάκι( ή και πολλά), κολλήματα, συμπλέγματα, εμμονές, "αναπηρίες", μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε παρακάτω.Ας ψάξουμε μέσα μας, για να "κυλήσουμε".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις