Μεγαλώσαμε?
Τι συμβαίνει άραγε όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν? Αλλάζουν απόψεις, μεταβάλλουν τον τρόπο σκέψης τους,γίνονται αγνώριστοι. Πολλές φορές νοσταλγούμε το παρελθόν. Αναπολούμε τις παλιές, καλές αναμνήσεις και χαιρόμαστε, ξεχνάμε όμως τις κακές. Γιατί άραγε? Μήπως είναι μηχανισμός άμυνας του ανθρώπου απέναντι στις δυσκολίες? Όμως συχνά δε λέμε ότι τα λάθη είναι καλά και ότι από αυτά δε μαθαίνουμε και έτσι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι? Αυτό νομίζω είναι εντελώς ασύμβατο. Πρέπει να αποφασίσουμε αν τα λάθη είναι καλά ή όχι και αναλόγως να δράσουμε. Προσωπικά θεωρώ ότι τα λάθη πρέπει να είναι για πάντα χαραγμένα στη μνήμη και ποτέ να μην λησμονούνται για να μην επαναληφθούν.
Για να επιστρέψω στην αρχική σκέψη μου, τελικά είναι καλό να μεγαλώνουμε? Όταν μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο απρόσωποι, πιο τυπικοί, χάνουμε την ανθρωπιά μας και μετατρεπόμαστε σε απλές μηχανές εφαρμογής κανόνων και συμπεριφορών που είτε δεν μας αρέσουν είτε τις έχουμε αποδεχτεί απλώς επειδή αυτό κάνουν όλοι. Μεγαλώνοντας χάνουμε την ικανότητα να είμαστε ξέγνοιαστοι, χαρούμενοι και τα λοιπά. Όταν μεγαλώνεις δεν μπορείς πια να παίξεις παιχνίδια που τα θεωρούν παιδικά από την κοινωνική επιταγή που λέει ότι αλλιώς "διασκεδάζουν" οι μεγάλοι και αλλιώς τα παιδιά. Μα όλοι όμως δεν κρύβουμε ένα παιδί, γιατί να μην μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά άραγε. Όλοι δεν θέλουν να τα αφήσουν όλα και να τρέχουν ελεύθεροι στα βουνά και στα λαγκάδια χωρίς κανόνες σαν παιδιά?
Όταν μεγαλώνουμε χάνουμε την αφέλεια μας,την ησυχία μας. Όπως θα λέγαμε στη λογοτεχνία κατεύθυνσης έχουμε μια αντιπαράθεση μεταξύ μιας ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας και μιας δυστυχισμένης και ανώφελης ενήλικης ζωής. Πάντως αυτό δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε, είναι κάτι που συμβαίνει, μπορούμε όμως να μη χάσουμε τη παιδική μας αφέλεια και τα τόσα ωραία πράγματα κατά τη διάρκεια αυτής της εξέλιξης. Εξάλλου πιστεύω ότι αν γίνει αυτό ο κόσμος μας θα γίνει πολύ καλύτερος.
Και ένα τραγούδι για αυτό από τη Χάρι Αλεξίου
Ανάρτηση:Νίκος Κατσιαούνης
ωραιο τραγουδι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγαλωσαμε; Ξερεις ποια θεωρω καλυτερη ευχη; Μη μεγαλωσεις ποτε!
Γιατι να πρεπει να προσαρμοζεσαι στα πρεπει των.. μεγαλων;;
Μεγαλώνουμε, Νίκο, μεγαλώνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Εντάξει: άλλοι γρηγορότερα κι άλλοι πιο αργά...)
Και τα πάντα εν σοφία..φαίνονται προγραμματισμένα. Απ' αυτά που εσύ δε θέλεις να χάσεις ποτέ μέχρι αυτά που εγώ αναρωτιέμαι πού πήγαν, πού πήγαν αυτά που "δεν τα ηύρα πια"..
Ωστόσο, κατά τη συμβουλή του Σαββόπουλου, "Μην πετάξεις τίποτα" - το ξέρεις το τραγούδι που σε κάποιους στίχους του λέει:
"Πόθησα τον κόσμο σαν αχόρταγο παιδί
κάθε του αναγνώριση για μένα ήταν γιορτή
Μα όπως μεγαλώνουμε
κι όμορφα παλιώνουμε
θα 'θελα η καρδιά μου να κριθει
από τους δασκάλους μας
μικρούς μας και μεγάλους μας
κι όσους προπαντός έχουν για πάντα κοιμηθεί" ;
Ας παλιώνουμε όμορφα, λοιπόν, αφού δε γίνεται να μη μεγαλώνουμε.
(Μπα, θέμα που έπιασες!)
Όσο για το τραγούδι, μου φάνηκε ωραίο και με εξέπληξε κι η Αλεξίου που είχα πολύ καιρό να την ακούσω. Αυτό το ρεφρέν της,( "πάντα γι'άλλους μιλάμε, για να ξεχνάμε, να μην πονάμε..")μήπως σε βάζει σε σκέψεις για την τεχνική της πλαστοπροσωπίας του Παπαδιαμάντη στο Όνειρο στο κύμα;
Κ. Μάνεση ο Παπαδιαμάντης χρησιμοποιεί ταυτοπροσωπία για να ξεχάσει δικές του εμπειρίες καλύπτοντας τες με αυτήν.Και νομίζω ότι θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τη συμβουλή του Σαββόπουλου.Ευχαριστώ Ειρήνη.Ποτέ δεν θα μεγαλώσω,θέλω να παραμείνω για πάντα ένα παιδί!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήποσο μεσα στην πραγματικοτητα ειναι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματι το εχουν αυτο οι μεγαλοι..κατα καποιο τροπο μας ζηλευουν!
δεν ειναι λοιπον σπαστικο οταν περιοριζουν η πιεζουν αν θελετε κατα καποιο τροπο τα παιδια τους μη θελοντας να παραδεχτουν πως κατα βαθος αισθανονται και αυτοι παιδια???
(σποντα σε σχεδον ολους τους γονεις !) αυτη ηταν η παρατηρηση μου..:) :P
Συμφωνώ Ιωάννα με την παρατήρηση σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη ανάρτηση..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θυμίζει την Αγέλαστη Πολιτεία των Κατσιμιχαίων.. για αυτά ακριβώς μιλά...
Και ναι, όσο μεγαλώνουμε χάνουμε την γνησιότητά μας. Αυτό που ζηλεύω κυρίως στα παιδιά είναι η ειλικρίνια τους. Το παιδί πάντα θα σου μιλήσει για τα πράγματα ως έχουν. Αναλύωτη παιδική ειλικρίνια.
Τυχαίνει να είμαι βαθμοφόρος, τέλοσπάντων, "υπαρχηγός" κατά κάποιο τρόπο στη "2η αγέλη προσκόπων Ν. Σμύρνης"
Ουσιαστικά έρχομαι σε συχνή επαφή με παιδάκια ηλικίας 6-11 χρονών. Και πραγματικά αισθάνομαι πολύ τυχερή που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία. Τα μικρά με κάνουν να θυμάμαι πράγματα που από καιρό είχα ξεχάσει, καθώς "μεγαλώνω"... Για λίγες ώρες γίνομαι μαζί τους πάλι παιδί, γεμάτη ενέργεια, αφήνοντας τα πάντα πίσω, ζώντας την κάθε στιγμή, παίζοντας.
Είναι μοναδικό το συναίσθημα αυτό...
-Στέφη