Ένα παραδοσιακό παραμύθι

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας γεωργός. Είχε ένα μικρό και άγονο χωραφάκι που μετά βίας του αρκούσε για να ζει αυτός και η γυναίκα του.Άνθρωπος φτωχός ήτανε και δεν είχε μεγάλες απαιτήσεις. Κάποια στιγμή όμως λέει στη γυναίκα του <<Γυναίκα δεν πάει άλλο.Θα φύγω στα ξένα, θα δουλέψω λίγα χρόνια, θα κάνω ένα κομπόδεμα και θα επιστρέψω>>. Χαιρέτησε τη γυναίκα του και το μικρό του γιό και πήρε τα μάτια του και έφυγε.

Όταν έφτασε σε κάποια μακρινή πόλη έπιασε δουλειά ράφτη σε ένα πλούσιο άρχοντα της περιοχής. Το αφεντικό του αποδείχτηκε πολύ καλό. Ο ράφτης δεν παραπονέθηκε ποτέ. Κάθε χρόνο έλεγε πως θα ήταν η τελευταία χρονιά, αλλά όλο και έμενε. Χρήματα φυσικά έστελνε στην οικογένεια του. Σαν πέρασαν 20 χρόνια το πήρε απόφαση να φύγει και να πάει στο σπίτι του.<<Πολλά χρόνια δούλεψα, είπε, ώρα να επιστρέψω για να τα ευχαριστηθώ με την οικογένεια μου. Ανάγκη εξάλλου δεν έχω, αρκετά μάζεψα>>.

Όταν το 'πε στο αφεντικό του είπε αυτός <<Μου δούλεψες καλά τόσα χρόνια και παράπονο δεν έχω. Για αυτό θα σου δώσω 3 συμβουλές που είναι πιο πολύτιμες και από χρυσάφι. Η πρώτη συμβουλή που σου δίνω είναι να είσαι γενναιόδωρος, η δεύτερη να μην είσαι περίεργος και η τρίτη να κρατάς το θυμό σου για 24 ώρες πριν κάνεις οτιδήποτε>>. Τα άκουσε αυτά ο ράφτης και αφού τον ευχαρίστησε έφυγε.

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, φτάνει έξω από ένα νεκροταφείο και βλέπει έναν να σκάβει ένα τάφο και να ψάχνει το νεκρό. Τον βλέπει αυτός και ανατριχιάζει. Τι κάνεις εκεί άνθρωπε μου, τον ρωτάει, άσε το νεκρό εκεί που είναι. Γυρίζει τότε αυτός και λέει: <<Αυτός μου χρωστούσε δυο φλουριά αλλά πέθανε και για αυτό ανοίγω τον τάφο του για να πάρω αυτά που μου ανήκουν>>. Θυμάται ο ράφτης τότε την πρώτη συμβουλή του αφεντικού του και βγάζει από το πουγκί του δύο φλουριά και του τα δίνει. Φεύγει αυτός, φεύγει και ο ράφτης.

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει φτάνει σε ένα πανδοχείο και βλέπει μια πυραμίδα με κομμένα κεφάλια. Μπαίνει μέσα και παραγγέλνει κάτι να πιεί. Βλέπει τότε ένα χρυσό δέντρο με πολύχρωμα, σμαραγδένια και διαμαντένια μήλα .Θυμάται την δεύτερη συμβουλή και δε ρωτάει, αν και τον έτρωγε η περιέργεια. Κατάπληκτος τον ρωτάει ο πανδοχέας γιατί δε ρώτησε τίποτα. ,ενώ στη συνέχεια του είπε <<Πάρε το δέντρο και φύγε.Το κέρδισες με την αξία σου. Τα κομμένα κεφάλια που είδες ήταν περαστικών που ρώτησαν για αυτό το δέντρο>>. Το παίρνει ο ράφτης και φεύγει.

Φτάνει το βράδυ στο χωριό του. Στη θέση του φτωχικού του βλέπει ένα μέγαρο και στην πόρτα ένα νεαρό είκοσι χρονών να φιλάει τη γυναίκα του. Θυμώνει αυτός και αποφασίζει να τους σφάξει και τους δύο. Θυμάται όμως αυτός την τρίτη συμβουλή του αφεντικού του και πάει να ζητήσει φιλοξενία στο σπίτι του. Όντας εντελώς αγνώριστος μετά από είκοσι χρόνια η γυναίκα του τον φιλοξένησε. Αργότερα, και ενώ αυτός ήταν έτοιμος να κοιμηθεί, ακούει τη γυναίκα του και ένα νεαρό να μιλάνε. Πάει αυτός κοντά και ακούει να φωνάζει ο νεαρός τη γυναίκα "μάνα". Τα ακούει αυτός και τρέχει να αγκαλιάσει τη γυναίκα του και το παιδί του που παραλίγο να σκότωνε.

Ζήσαν έτσι από εκεί πέρα αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ερώτημα:Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού?

Ανάρτηση:Νίκος Κατσιαούνης