Ο δικός μας μικρός χειροποίητος χώρος, η βιβλιοθήκη μας

    Γράφει η Άννα Ζωγάκη:       

   Ένα κοριτσάκι  της Πρώτης Λυκείου, περνώντας σήμερα σαν αέρας απ΄τη βιβλιοθήκη, είπε
                                                           "τι όμορφα που είναι εδώ".

             Και  σκέφτηκα είναι όμορφα εδώ κοριτσάκι, γιατί είναι ένας μικρός χειροποίητος χώρος που τον ζωντανεύει η πνοή των ανθρώπων.

φωτογραφίες της Ευγενίας Γιατρά

              Θα μπορούσε να είναι μια αποθήκη με σπασμένα θρανία, σκονισμένα βιβλία, με όσα άλλα κομμάτια κι αποσπάσματα αραχνιασμένης σχολικής ζωής. (Ως είθισται....)


              Δεν είναι όμως. Χάρη στην έμπνευση και το μεράκι του δάσκαλου έγινε "όμορφα εδώ". Έμπνευση και μεράκι που το μοιράστηκε με τους ανθρώπους που ήταν γύρω του, τους μαθητές  και τους συναδέλφους του. 

             Κι έτσι έγιναν "παιδιά πολλών ανθρώπων" οι ιδέες και τα έργα. Κι έτσι έγινε αυτός ο μικρός χειροποίητος χώρος, που ανασαίνει μαζί με τους ανθρώπους και ευωδιάζει  φρέσκια ζωή.



φωτογραφίες της Ευγενίας Γιατρά

                 Τον δάσκαλό αυτόν -που δεν είναι πια στο σχολείο μας- τον λένε Διονύση Μάνεση. Ο ίδιος  θα δυσανασχετούσε που γράφουμε το όνομά του. θα αισθανόταν άβολα. (Αισθάνεται ήδη άβολα). Δεν πειράζει.Έτσι συμβαίνει με τους καλούς ανθρώπους(Τι όμορφη λέξη είναι το ντρέπομαι -για σκεφτείτε το).

Η  Άννα στον...υπολογιστή!

               Ήρθαν, λοιπόν, πολλά παιδιά στη βιβλιοθήκη μας σήμερα. Που μπορεί να μην ήξεραν, αλλά το  " 'νιωσαν"  πως 
                                                 "κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ".
             Δανείστηκαν βιβλία, στήσανε σκακιέρες, ψάξαν στα ράφια, ρώτησαν, πρότειναν ή απλώς χάζευαν ....
               Είναι -όντως- όμορφα εδώ , κοριτσάκι.... 
                                          στη βιβλιοθήκη μας.



"Καλώς ορίσατε, λοιπόν, με την αγάπη σας 
                          και τα αναμμένα φώτα της καρδιάς σας"
                     
            
                                                                                   Α.Ζ.
Σαν υστερόγραφο: 
Α, επίσης, εκτός από σκάκι, αντιληφθήκαμε πως θα θέλαμε και κανένα τζένκα, κανένα σκράμπλ. Γιατί τα παλιά χαλάσανε- δεν παίζονται πια. Αν έχετε σπίτι κάποια παιχνίδια μπορείτε να τα φέρετε.



Σχόλια

  1. Στο 6ο λύκειο Καλλιθέας πέρασα ίσως την πιο ενδιαφέρουσα περίοδο της ζωής μου σαν καθηγητής. Ηταν κι ο Διονύσης εκεί. Και όσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνω πόσο σπάνιοι ειναι τέτοιοι Δάσκαλοι, πόσο σπάνιοι ειναι τέτοιοι άνθρωποι.
    Λίγους παραπάνω νάχαμε και θάχαμε σώσει την παρτίδα....
    Λάης Σπύρος, Χημικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένας μικρός χώρος-αγκαλιά, με μυρωδιές ελεύθερης έκφρασης, γνώσης, παιχνιδιού, επικοινωνίας, δημιουργίας, συνάντησης, επαφής, χαμόγελων - αν το καταφέρει έτσι -, δεν είναι μικρό πράγμα. Μόνο που αυτά φωλιάζουν κυρίως στις ψυχές των ανθρώπων και φαίνεται πως εκεί, στο 6ο, υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν γι' αυτό. Νομίζω πως αυτά τα αρώματα οσμίστηκε η μαθήτρια και έδωσε την αφορμή στην καθηγήτρια που ήταν μέσα να θυμηθεί την αρχή του χώρου αυτού. Γνωστά πράγματα: θέλει γόνιμο έδαφος το κάθε τι. Και χαίρομαι πολύ που κρατιέται έτσι. (Το "έτσι" ο Αναγνωστάκης το μεταφράζει: χώρος να ανάβει "χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη" :-)) (Άννα, Σπύρο, Στέλλα, ναι, δυσκολεύτηκα πολύ να μεταφράσω την αμηχανία σε λέξεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. good job this blog.....
    my granddaughter learns in this likeo

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις