Η ζωή σαν παραμύθι;

Να επιμένεις. Όταν έχεις σοβαρούς λόγους να λες πως η ζωή δεν είναι ωραία, να επιμένεις: 

Η ζωή είναι ωραία.

Εντάξει. Αλλά, σ’ ένα παιδί μικρό πώς την παρουσιάζεις; 

Του φανερώνεις την ωμή, σκληρή αλήθεια, 

ή του την κρύβεις γεμίζοντας συννεφάκια το παιδικό του δωμάτιο;

Στην ταινία «Η ζωή είναι ωραία» , του Roberto Benigni, 

που θα δούμε την Κυριακή στο σχολείο, ο ιταλοεβραίος ήρωας της ιστορίας κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να επιβιβαστεί στο τρένο με προορισμό ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, δηλαδή θανάτου. Οι ναζί εκεί εξοντώνουν μαζικά τους εβραίους, αφού τους απογυμνώσουν από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Ο ήρωας πείθει το γιο του πως  ό,τι συμβαίνει στο στρατόπεδο είναι ένα παιχνίδι. Προσπαθεί να του κρύψει την αλήθεια, να του δείξει τις όμορφες πλευρές της ζωής και, ίσως, να το μάθει να αγωνίζεται μέχρι το τέλος.

Ας μην πούμε τι γίνεται στο τέλος. Ας το δούμε και ας το συζητήσουμε μαζί.
 Ας το δούμε, όμως, και παράλληλα με ένα ποίημα του δικού μας Μανόλη Αναγνωστάκη, γραμμένο στα χρόνια της χούντας, τότε που ένιωθε την ανάγκη να απαντἠσει γενναία στη δικτατορία των συνταγματαρχών που, εκτός των άλλων, διαστρέβλωνε τις έννοιες και την αλήθεια.

"Στο παιδί μου"

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
( Ο στόχος, 1970)

Παρόλο που ήδη έχουμε αρκετή τροφή για συζήτηση,
ας ακούσουμε και το Διονύση Σαββόπουλο που τραβάει το δικό του δρόμο. 

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά», τραγουδάει στο «Τι έπαιξα στο Λαύριο»:

Εμείς τι λέμε;