Κάτι που δε μαραίνεται

«Να ξαναβρούμε τη χαμένη μας συλλογικότητα». Ακούω τη φράση από μια φίλη και σκέφτομαι πώς γίνονται τα θαύματα. Στη θέση που δουλεύουμε, σκέφτομαι, στο σχολείο, η ευχή πρέπει να γίνεται στόχος άμεσος, διαδικασία απτή. Και χέρι χέρι με τα ωραία μας λόγια να περπατάνε οι πράξεις. Να δημιουργούμε δομές που να ενθαρρύνουν την ευκταία συλλογικότητα. Και, ηχεί παράξενα, αλλά τα τελευταία χρόνια, μεγαλώνοντας, διαπιστώνω πόσο αυτές οι δομές δεν είναι μόνο τεχνικές, υλικές, αλλά κυρίως ψυχικές. Δεσμοί. Δεσμοί αγάπης, εγκαρδιότητας, ζεστασιάς. Μήπως απ’ αυτές τις δομές δεν ξεκινάει και φέτος η ενισχυτική διδασκαλία στο σχολείο; Έτσι δεν είναι που πέρυσι η Πωλίνα, η Έλενα, ο Σπύρος και φέτος ο Ανδρέας κι η Τζένη, αγαπημένα μας παιδιά που πήραν, παίρνουν τα πτυχία τους πια, έτσι δεν είναι που έρχονται στο αγαπημένο τους σχολείο να διδάξουν χωρίς καμιά υλική ανταμοιβή; ( Γι’ αυτό, όμως, και για το μεγάλο ευχαριστώ μας, θα κάνουμε μιαν άλλη ανάρτηση)

Στη λέσχη ανάγνωσης, τόσα χρόνια κιόλας, αυτή η ομαδικότητα έρχεται μόνη της. Δε θέλει και πολύ, όταν μια μικτή παρέα, μικροί – μεγάλοι, μαζευόμαστε για να συζητάμε τα βιβλία που διαβάζουμε. Τις προάλλες η Έλλη έφτιαξε και μας έφερε μία μηλόπιτα. Έτσι απλά. Η Έλλη πηγαίνει στη Γ΄ Λυκείου και είναι από τα παιδιά που πνίγονται και δεν προλαβαίνουν. Πρόλαβε και στη λέσχη να έρθει και να φτιάξει τη μηλόπιτα.



Η Μαριάννα, με τις τόσες υποχρεώσεις και χωρίς καν φέτος να διδάσκει στο σχολείο μας ( καημός κι αυτός!), όταν συζητούσαμε "Το άρωμα", έφερε σε όλους μας αρωματικά δώρα! Στις συζητήσεις πάντα κάποιο πεσκέσι φτάνει στο τραπέζι μας . Σ’ αυτούς τους καιρούς που σε κανένα δεν περισσεύει τίποτα.


Κάπως έτσι, σκέφτομαι, βρίσκουμε τη συλλογικότητά μας. Και κάπως έτσι, ίσως διακριτικά και ανεπαίσθητα, μπορούμε και στο χώρο μας να στήνουμε δομές που να την καλλιεργούνε.

Συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό ο Σιούλας ο ταμπάκος, ο περήφανος αυτός ήρωας του Δημήτρη Χατζή απ’ το ομώνυμο διήγημά του. Τον θυμάμαι, όταν η φτώχεια τον έκανε να ρίξει την ακαταδεξιά του, να συναντάει ανθρώπους που μέχρι τότε δεν πλησίαζε και να εκπλήσσεται και να γεμίζει από τη ζεστασιά που του έδιναν. Επέστρεφε στο σπίτι του γεμάτος «από τη γνωριμιά των ανθρώπων, από τη γνωριμιά του εαυτού του» και «καθώς περνούσε κατεβαίνοντας για τα ταμπάκικα, κατιτίς καινούριο, ζωντανό και ζεστό, σαν ένα φως έπαιζε μέσα του. Σχεδόν χαρούμενο μέσα στην κατάμαυρη δυστυχία. Κάτι που δε μαραίνεται»

Σχόλια

  1. Τι καλά κάνεις, Διονύση μας, που τα ανασύρεις από την καθημερινότητα αυτά αυτά τα υπέροχα πρόσωπα και τις μαγικές ατμόσφαιρες που δημιουργούν!
    Χρειάζεται όμως και ο καταλύτης που θα επιταχυνει την "αντίδραση" (ζήτω η χημεία!) και έχει και ονοματεπώνυμο με αρχικά Δ.Μ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μετά από πολύ κόπο και αν αποκωδικοποιήσω τη ... χημική ορολογία, φτάνω να καταλάβω ότι πάλι καλές κουβεντούλες, μοιράζετε, κ. συνάδελφε. Αλλά, ας μην έχω παράπονο: κι αυτό στη συλλογικότητα συμβάλλει:-)

      Διαγραφή
  2. Διονύση ξέρεις ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχια όλων σας και εσάς των λίγων εκεί;Ότι έχετε "εκπαιδεύσει" στη συλλογικότητα τόσες γενιές μαθητών και τις ρίχνετε σαν μαγιά στα διαλυμένα ελληνικά πανεπιστήμια,στη καταρρέουσα κοινωνία με μονο αντάλλαγμα ένα ζεστό χαμόγελο που σας δίνουμε και τη χαρά πως δε σας ξεχνάμε!Είναι παράξενη η χώρα του 6ου γελ.Όταν λέω ότι από τα πρώτα πράγματα που κάνω μόλις γυρίσω σπίτι είναι να επισκεφτώ το σχολείο και εσάς,παρότι έχουν περάσει δυό χρόνια,και με κοιτάνε κάπως.Το ενθαρρυντικό δεν είναι ότι το κάνω μόνο εγώ,αλλά πάρα πολλά άτομα.Πραγματικά ποτέ δε κατάφερα να το εξηγήσω αυτό.Και μας έχετε φτιάξει/κατασκευάσει έτσι που πραγματικά δε μπορούμε να κάτσουμε ήσυχοι στα πανεπιστήμια,ψαχνόμαστε,προσπαθούμε να ανοίξουμε διεξόδους να αναπνεύσουμε,να προσφέρουμε και να δημιουργήσουμε,όπως μας μάθατε,με καλή διάθεση,φιλία,αγάπη και αλληλλεγγύη.Μας έχετε εθίσει σε αυτή τη συλλογικότητα σα το πιο βαρύ ναρκωτικό που λέει και ένα τραγούδι.Θα μπορούσα να γράφω για ώρες,αλλά νομίζω πρέπει να βάλω μια τελεία προς το παρόν.

    Με λίγα λόγια Διονύση σε ευχαριστούμε και εσένα και εσάς τους λίγους που δε περιοριστήκατε στο να παίρνετε ένα μισθό και θέλατε να μας δείξετε τόσα πράγματα,ένα καινούργιο κόσμο.
    Σε ευχαριστώ και σένα και όλους εσάς.Μου αλλάξατε τη ζωή!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νίκο, θα με κάνεις να σοβαρευτώ!

      Το σημείωμά σου κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το εφ' άπαξ μου.. Είναι άκρως συγκινητικά τα όσα γράφεις, μαζί και η διάθεση που τα γέννησε. Και είναι πραγματικά δεξαμενή δύναμης, όταν σου "επιστρέφονται" τόσο γενναιόδωρα και ... τοκισμένα τα λίγα που έχεις δώσει.

      Θυμάμαι, στα πρώτα χρόνια που δούλευα, κάποια στιγμή που ήμουν στα πρόθυρα της παραίτησης, σοκαρισμένος από τα όσα είχα συνατήσει στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Το συζήτησα με μια καλή μου θεία - εκπαιδευτικός κι αυτή - και μου είπε το απλό και αποτελεσματικό πως πρέπει να φορέσω ένα αδιάβροχο και να αφήνω να κυλάει πάνω του και να πέφτει κάτω ό,τι με ενοχλεί, αλλά να επικεντρώνομαι στο μισό μαθητή που παίρνει κάτι. Και να τα δίνω όλα γι' αυτό το ελάχιστο.

      Ακούγεται αφελές, μπορεί και να είναι, αλλά με βοήθησε πολύ.

      Επιστρέφω στα καλά σου λόγια και στη συγκίνηση που μου προκάλεσαν. Στο ξαναγράφω: Δε φαντάζεσαι τι αμοιβή είναι αυτή!

      ( Απολογούμαι για την περιαυτολογία - το γαρ πολύ της συγκινήσεως...)

      Σε περιμένουμε πριν κλείσουμε για Χριστούγεννα. Η Μαντώ έχω πληροφορίες ότι επιστρέφει ίσως και το σαββατοκύριακο.

      Διαγραφή
    2. Ε αφού κατάφερα να σοβαρέψω το Διονύσιο Μάνεση δεν έχω κάτι να πω,μου αξίζει τεράστια αμοιβή!!:Ρ:Ρ

      Και δεν φορολογείται και δεν περικόπτεται,αν και δεν αποδίδει επενδυτικά!χεχε!

      Νομίζω η θεία σου είχε τόσο δίκιο,όχι μόνο για τη δουλειά του εκπαιδευτικού αλλά και για όλα γιατί αυτή είναι η καλύτερη αντιμετώπιση παντου΄!:)

      Αφορολόγητη είναι,αλλά σιγανά μη μας ακούσουν και έχουμε άλλα μετά!:Ρ:Ρ

      (Δε πειράζει,ας περιαυτολογήσετε και λίγο να μας γλιτώσετε εμάς από τους επαίνους που σας πρέπουν!:Ρ)

      Εννοείται θα έρθουμε!!Η μανδάμ Μανδώ από όσο ξέρω θα επιστρέψει αυτή τη περιοδο και εγώ θα ακολουθήσω μετά από ολιγές ημέρες λόγω ανειλλημένων υποχρεώσεων!!:)

      Θα μαζευτούμε όοοοολοι!:)

      Διαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι όμορφο κείμενο!! Υπέροχα λόγια!! Τόσο απλά και τόσο "γεμάτα" μαζί.
    Είναι ο χώρος και αυτοί οι άνθρωποι,καθηγητές και μαθητές. που κάνουν μια ατμόσφαιρα τόσο όμορφη και τόσο οικεία που η συλλογικότητα βγαίνει απ' όλους αυθόρμητα. Όταν η συνάντηση τις Κυριακές στη λέσχη ανάγνωσης έχει γίνει πλέον αγαπημένη σου συνήθεια,όταν βλέπεις την υπόλοιπη παρέα και συζητάς για την καθημερινότητά σου και τους νοιώθες πλέον δικούς σου ανθρώπους, τότε το να φτιάξεις μια μηλόπιτα ή να πας μικρά αρώματα για δωράκια είναι κάτι που γίνεται πολύ φυσικά χωρίς να νοιώθεις ότι πρέπει να το κάνω γιατί οι άλλοι φέρνουν κάτι κάθε φορά κι εγώ δεν έχω φέρει τίποτα. Είναι σαν ένα μικρό ευχαριστώ για αυτές τις ώρες που ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα και χανόμαστε στον κόσμο του εκάστοτε βιβλίου!!!
    Ένα πολύ μικρό ευχαριστώ μπροστά σε όλα αυτά που μας προσφέρει τόσο γενναιόδωρα και η λέσχη αλλά και εσείς!!
    Να 'στε καλά και να συνεχίσετε ό,τι κάνετε για πολλά χρόνια ακόμη γιατί οι μαθήτες έχουν ανάγκη από τέτοιυς καθηγητές και από τέτοιες συλλογικές πράξεις!! :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, ναι, βρε ελίτσα, θα συνεχίσουμε, γιατί αξίζει, γιατί αξίζετε:-)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Το ιστολόγιό μας στοχεύει στη συμμετοχή, τη συζήτηση, την ανταλλαγή, την έκφραση απόψεων και ιδεών, γι' αυτό και τα σχόλιά σας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα:-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις