" Όποιος δουλεύει για το παιδί, δουλεύει για την Ανθρωπότητα"

ΜΙΛΤΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣ

" Θυμἀμαι σαν πρωτόρθε στο Διδασκαλείο, είμασταν όλες νούμερα, δουλεύαμε χωρίς όρεξη, χωρίς πίστη, έχοντας το σχολειό για αγγαρεία, κι αυτός από την πρώτη μέρα σκόρπισε στο σχολειό μια διαφορετική πνοή. Με το χαμόγελο στα χείλη, το ήρεμο πρόσωπο, τη βαθιά και υποβλητική φωνή του, μας έκανε όλες μας να φωνάξουμε μόλις τον είδαμε:" Να ένας καλός Δάσκαλος".

Κι ήτανε πραγματικά καλός, κι η καλοσύνη του δε σταμάτησε στα λόγια, γιατί το σχολειό μας άρχισε, αμέσως μετά τον ερχομό του, να παίρνει κιόλας μια καινούργια ζωή, μια ζωή δημιουργική και ορμητική. Δεν κάναμε μονάχα το μάθημα των 50 λεπτών της ώρας, το μάθημα αγγαρεία, που λογαριάζαμε με λαχτάρα πότε θα τελειώσει για να βγούμε διάλειμμα να ξανασάνουμε, αλλά μάθημα που δε σταματούσε ποτέ, που συνεχιζόταν στα διαλείμματα, έξω, στο σπίτι μας, παντού. Το σύστημα της δουλειάς άλλαξε ριζικά και για όλες μας. Η ρουτίνα της διδασκαλίας του " σήμερα θα πούμε αυτό κι αύριο έχουμε ως εδώ" εξαφανίστηκε. Κάθε τάξη χωρίστηκε σε ομάδες και κάθε ομάδα δούλευε το θέμα της, λογοτεχνικό, παιδαγωγικό, μαθηματικό, φυσικό κλπ, με όσα βιβλία είχε η βιβλιοθήκη μας ή με άλλα που βρίσκαμε μόνες μας. Στην τάξη ακούγαμε την εισήγηση της μαθήτριας για το θέμα που είχαμε να συζητήσουμε, επακολουθούσαν συζήτηση, κρίσεις, σκέψεις, συμπεράσματα. Ο καθηγητής καθισμένος σε μιαν άκρη, άκουγε και παρακολουθούσε σαν ένας πιο μεγάλος και έμπειρος μαθητής, έλεγε τη γνώμη του σαν διαφωνούσαμε ή σταματούσαμε σε ορισμένες δυσκλολίες, και διοχέτευε με τρόπο τις αντιλήψεις του, χωρίς να φανεί ότι μας πιέζει ή θέλει να μας επιβληθεί.

Η δημιουργική και εμπνευσμένη αυτή εργασία γινότανε σ' όλα τα μαθήματα, και ιδιαίτερα στα παιδαγωγικά, που ήταν το ταλέντο του Κουντουρά. Διαβάσαμε έτσι όλους τους παιδαγωγούς, μελετήσαμε συστήματα, κάναμε πειράματα και εφαρμογές και εφαρμόσαμε όσα ήταν δυνατό να εφαρμοστούν., στο Πρότυπο Δημοτικό του Διδασκαλείου.
Η δουλειά δε σταματούσε μετά τα μαθήματα. Το βράδυ, οι ομάδες όλου του σχολείου δίναμε την πιο όμορφη καιμ ζωντανή εικόνα. Η ομάδα της καθαριότητας σκούπιζε, ξεσκόνιζε, νοικοκύρευε, η ομάδα της χειροτεχνίας μάθαινε κέντημα, ραπτομηχανή, αργαλειό κλπ, η ομάδα της μουσικής ετοιμαζόταν για κάποια συναυλία ή γιορτή, η αθλητική έπαιζε, έτρεχε ή χόρευε, και όλο γενικά το σχολειό βρισκόταν σε μια διαρκή κίνηση, σ' ένα δημιουργικόν οργασμό, που τον χαιρόσουνα και τον καμάρωνες… Δε φεύγαμε, αν δε νύχτωνε καλά, και πολλές φορές μας διώχνανε για να φύγουμε.

Κι όλη αυτή η τεράστια μεταβολή, που μονάχα μια αμυδρή κι ελάχιστη εικόνα της δίνω με τα παραπάνω, οφειλόταν στον Κουντουρά, στον αλησμόνητο διευθυντή του Διδασκαλείου Θεσσαλονίκης, που το πέρασμά του ήταν ένα φωτεινό μετέωρο, μια όαση μέσα στη Σαχάρα του σχολαστικισμού και της ρουτίνας. Το αγάπησε, το λάτρεψε το Διδασκαλείο ο Κουντουράς, έδωσε όλη τη σκέψη του, όλη την ψυχή του, δεν έφευγε παρά πολύ αργά τη νύχτα, και όλη τη μέρα περνούσε αεικίνητος, περνώντας από τη μιαν αίθουσα στην άλλη, από τη μιαν ομάδα στην άλλη, διαφωτίζοντας, συμβουλεύοντας, πάντα με ολότελα φιλικό τόνο, πάντα πρόσχαρα, πάντα γελαστά… "

( από κείμενο μιας μαθήτριας του Μίλτου Κουντουρά, στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης. Το Διδασκαλείο λειτούργησε το 1927-1930 και το κείμενο γράφτηκε το 1940. Σήμερα, το 2009, ακόμα τέτοιοι παιδαγωγοί αποτελούν ζητούμενο στην εκπαίδευση.)