Ποιητικές δημιουργίες του Β1 | 2° Μέρος

Ζωγραφιά της Μαίρης Γκιόνι

...συνεχίζουμε με άλλη μια συλλογή ποιημάτων...

“Τι είμαστε…?”

Τι είμαστε για να

κρίνουμε άλλους? Τι

ξέρουμε εάν είναι

σωστό ή λάθος ή

ταυτοχρόνως μαζί?

Τι είμαστε για να

προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά

όταν έχουμε τις

χειρότερες μέρες μας?

Γιατί πρέπει εγώ, ο

ξενιστής αυτού του

νέου κόσμου να

υπάρξω?

Γιατί είμαι εγώ και

όχι να υπάρξω το κάτι

καλύτερο?

Γιατί?

Δανιήλ Δανιλίδης

~              ~              ~             ~             ~              ~              ~              ~

Είμαστε

Είμαστε ένα ξεχασμένο ποίημα,

της θάλασσας το βραδιάτικο το κύμα

που μοναχό του τρέχει στο σκοτάδι

και ψάχνει, αναζητά, ποθεί… ένα σημάδι.

Είμαστε μια όμορφη που ξεχάστηκε στους χρόνους νυκτωδία

η τρυφερή της μελωδία

κι η γλυκύτατη, η πικρή μελαγχολία.

Θλιμμένα πέφτουμε χάμω σαν λουλούδια

που αφήνουν τελευταία τους πνοή

τα όμορφα που έλεγαν τραγούδια

σαν τα ‘λουζε η λεπτή, κομψή βροχή.

Συνεχής κι αφόρητη αηδία.

Καλλιτέχνης δίχως έμπνευση έγραψε τη ζωή μας.

Και συλλογιέμαι:

Να χαθώ πίσω ή να μείνω ζωντανός;

Νοσταλγώ τα χρόνια που δεν έζησα,

κλαίω για τα χρόνια που θα ζήσω.

Στέφανος Γιαννόπουλος

~              ~              ~             ~             ~              ~              ~              ~

“Είμαστε κάτι…”

Είμαστε κάτι ευαίσθητες ψυχές

που πονούν χωρίς να βγάλουν κανέναν ήχο

κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο

για να διαφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα

Είμαστε κάτι κουρασμένα πουλιά

που ψάχνουν τον δρόμο του γυρισμού

περιφερούμενα χωρίς κάποιο σκοπό

σε τόπους μαγικούς αλλά συνάμα αδιάφορους

Είμαστε κάτι τσαλακωμένα χαρτάκια

που άπαξ και μας τσαλακώσεις

αφήνεις αναστρέψιμα σημάδια πάνω μας

Ζώνιου Ελένη