"Ειν' επικίνδυνον πράγμα η βία..."
Για να γράψω στο blog του σχολείου στάθηκε αφορμή το χθεσινό θέμα που συζητούσαμε στην τάξη στο μάθημα της έκφρασης-έκθεσης το οποίο ήταν ο σχολικός εκφοβισμός. Εγώ δεν μίλησα. Επειδή το μετάνιωσα όμως και εκνευρίστηκα με αυτά που άκουγα από κάποιους κομπλεξικούς και δήθεν οι οποίοι δεν ξέρουν πώς είναι να βρίσκεσαι στη δύσκολη αυτή θέση, αποφάσισα να γράψω.Ένα θέμα το οποίο είναι επίκαιρο και πρέπει να απασχολεί την κοινωνία,το σχολείο και την οικογένεια.
Η σχολική βία και ο σχολικός εκφοβισμός είναι από τα πιο ανησυχητικά προβλήματα στη χώρα.Για όσους δεν γνωρίζουν τον όρο είναι χρήση σωματικής ή ψυχολογικής βίας που σκοπό έχει να προκαλέσει πόνο,ανασφάλεια και συχνά θύματα είναι παιδιά τα οποία είναι χαμηλών τόνων,φοβούνται,έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση ,είναι απομονωμένα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παθαίνουν κατάθλιψη.
Η κοινωνία, το σχολείο και οι γονείς πρέπει να προστατέψουν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά θύματα.Να οργανώσουν εκδηλώσεις που να απευθύνονται στους γονείς και πώς να το διαχειρίζονται και μέσα στη τάξη να γίνονται συζητήσεις.Τέλος όλοι πρέπει να βοηθάνε το παιδί θύμα και όχι μόνο κάποιοι καθηγητές.
Πιστεύετε ότι αποτελεί φαινόμενο ήσσονος σημασίας ;
Όταν υπάρχει θέληση , υπάρχει και λύση και αυτή δεν είναι η βία .
Βαγγέλης Πρασσάς
Γ'4
poli oreo keimeno vageli. simfono se ola...orea epilogi tragoudion
ΑπάντησηΔιαγραφή"oso tha sfigkoun ta desma giro ap ta xeria mas emeis tha vriskoume tropo ksana na drapeteboume" :)
Να σε ακούμε πάντα Βαγγέλη, όπως τώρα. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή(εντάξει την επόμενη φορά η "γκαγκά" μπορεί να λείπει!)
Γιατί χρειάζεται επιτέλους να μιλάνε και οι δέκτες του φαινομένου, εκτός των ατόμων που εκφέρουμε άποψη "εκ του ασφαλούς" (αν και όλοι λίγο πολύ έχουμε υπάρξει κάποια στιγμή δέκτες ρατσιστικής βίας)
Χρειάζεται να μιλάμε για τέτοιου είδους θέματα και κυρίως να μη μένουμε στα λόγια, αλλά να κάνουμε τα λεγόμενά μας πράξεις.
Πόσοι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν υπήρξαμε κι εμείς θύτες, ίσως όχι τόσο φανερά όσο άλλοι, αλλά με κάποιον άλλο τρόπο;
Πόσοι μπορούμε να πούμε ότι πήραμε -τη σωστή- θέση σε περιπτώσεις που γίναμε μάρτυρες του φαινομένου;
Απογοήτευση και αγανάκτηση εισέπραξα κι εγώ Βαγγέλη από τη συζήτηση που είχαμε στην τάξη εξαιτίας της υποκρισίας κάποιων παιδιών. Παιδιά που καθημερινά είναι θύτες, κάνουν παρέα με θύτες, είχαν το θράσος να μιλήσουν για το θέμα αραδιάζοντας ό,τι μαθαίνουν στο φροντιστήριο για την έκθεση.
Ας αναλογιστούμε όμως, μήπως κι εμείς έχουμε κάνει λάθη -έστω μικρότερα, αλλά λάθη- και δεν είμαστε τόσο καλοί όσο λέμε;
Μήπως όταν δε βάζουμε αυτά τα παιδιά στη θέση τους, γινόμαστε συνένοχοι;
Είχα πολλά ακόμη να πω. Θα μας δοθεί η ευκαιρία όμως Βαγγ, θα μας τη δώσουν -δυστυχώς πάλι- πολλοί άνθρωποι στη ζωή μας.
(και οι στίχοι του Ελύτη που σου υποσχέθηκα. Γιατί με λύπη ανακαλύπτω ότι όσο περισσότερο γνωρίζω τον κόσμο γύρω μου και μέσα μου, τόσο πιο συχνά σκέφτομαι τους στίχους αυτούς...)
"Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς "
Η μόνη απάντηση στα καθάρματα των καιρών είναι η εξυπνάδα!!Ακόμα και ο πιο ηλίθιος την παραδέχεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρόλο που το θέμα είναι βαρύ, επιτρέψτε μου να πω ότι χαίρομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί μιλήσαμε - έστω, λίγο, στην τάξη.
Γιατί μιλάμε τώρα, στην ανάρτηση αυτή.
Για σένα, Βαγγέλη που ένιωσες την ανάγκη και έκανες την πλούσια αυτή ανάρτηση, που έβαλες και εδώ το θέμα.
Που χαράξαμε, τέλος πάντων, το πέπλο της σιωπής και της υποκρισίας που καλύπτει συνήθως το θέμα.
Η δική μου θέση πάει μονότονα πίσω: εκεί που χτίζουμε τους εαυτούς μας, την ψυχή μας, τις αντιστάσεις μας, το αξιακό μας σύστημα. Στο δρόμο που μας πάει μακριά απ' το να νιώθουμε οικείες αυτές τις συμπεριφορές, αυτούς τους τρόπους.
Το είπαμε στην τάξη, ακούστηκε ίσως λίγο αφελές, το γράφω κι εδώ: ο δρόμος για την αγάπη δεν είναι εύκολος, δεν είναι απλό πράγμα και θέλει επίμονη μαθητεία. ( Εδώ, ο Ελύτης που τόσο εύστοχα ανέφερε η Μαρία, μας επιβεβαιώνει:είναι νωρίς ακόμα, έχουμε να κάνουμε δρόμο μακρύ. )
Βαγγέλη, ευχαριστούμε.
Αυτό το κείμενο είναι τόσο ειλικρινές, τόσο γνήσιο και τόσο πλήρες, που λίγα θα είχε να σχολιάσει κανείς. Είναι ευθύνη δική μας των "ενηλίκων" να κρατάμε την πόρτα ανοιχτή σε όποιον άνθρωπο υφίσταται εκφοβισμό, γιατί το να μιλάει κάποιος γι΄αυτό είναι το μεγάλο , το αποφασιστικό βήμα! Ας επαγρυπνούμε , λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια που μιλάτε για αυτά τα θέματα καθώς οι περισσότεροι έφηβοι δεν "ανοίγονται". Δεν ξέρω για ποιον λόγο κάποιοι επιτίθενται στους συμμαθητές τους. Για να το παίξουν νταήδες; αρχηγοί; ή οτιδήποτε; Σίγουρα η ευθύνη είναι των γονιών και των εκπαιδευτικών αλλά νομίζω πως τουλάχιστον στο λύκειο το παιδί μπορεί να αντιληφθεί το σωστό και το λάθος ή έστω να το υποπτευτούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα παιδιά που φέρονται βίαια είναι εν τέλει θύματα και θέλουν βοήθεια. Υπάρχουν τρόποι όσο υπάρχει θέληση για αλλαγή.