ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ... ΕΝΑ ΤΣΑΜΠΙ ΠΟΥ ΤΡΩΓΕΤΑΙ

 

    Automat Έντουαρντ Χόπερ

   Ίσως ήρθε η ώρα να χαμογελάσουμε στον συνάνθρωπο. Ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να γράφουμε για την αποξένωση και να ξεκινήσουμε να ενεργούμε ώστε να την εξαλείψουμε. Ίσως η ζωή να είναι πιο όμορφη απ' ότι την περιγράφουμε. Πώς όμως θα το καταλάβουμε αν δεν την παρατηρήσουμε; Ποιος φταίει που δεν το κάνουμε;

    Και είναι η μοναξιά κίνδυνος για τον άνθρωπο.  Φαίνεται αθώα και όμως σε καταστρέφει πιο πολύ από κάθε τι άλλο. Και είναι η μοναξιά κίνδυνος. Υπάρχει ανάμεσά μας, δεν κάνει διακρίσεις. Και η μοναξιά είναι κίνδυνος. Άκουσες; Είναι κίνδυνος. Είναι κίνδυνος γιατί σε κάνει να κλείνεσαι μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου. Γιατί δεν σε αφήνει να μιλήσεις με τον γείτονα που μένει στον 4ο όροφο της πολυκατοικίας σου, ούτε στην γλυκιά κυρία που σου σερβίρει τον καφέ στο καφενείο της γειτονιάς. Σε αποξενώνει. Σε πληγώνει. Σε θλίβει. Ακόμα χειρότερα; Σε συνθλίβει. Και τι να κάνεις; Δεν σε νοιάζει πια η καλημέρα του γείτονα. Σε νοιάζει ο μισθός, σε νοιάζει το 9-5μ.μ που θα σε βοηθήσει να πληρώσεις τους φόρους σου. Φταις; Δεν νομίζω. Το "καλημέρα" δεν θα πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος. Και τι να κάνεις πια και εσύ. 

    Και είστε στην ίδια γειτονιά, και κάποιοι χωρίζεστε από μια πόρτα και δεν ξέρετε το όνομα του απέναντι. Φταίτε; Δεν νομίζω. Πρέπει να τρέξετε το πρωί στην δουλειά, γιατί η κοινωνία αδιαφορεί για το ουσιώδες. Γιατί το μόνο που την νοιάζει είναι να βγάλεις το γρήγορο χρήμα. Άρα δεν φταίτε. Αλλά η κοινωνία από τι αποτελείται; Από ανθρώπους σαν εσάς. Σωστά; Ανθρώπους που έχουν ξεχάσει τι είναι διαπροσωπική σχέση και ανθρώπινος δεσμός. Άρα, τελικά ίσως και να φταίτε όλοι. Αλλά και τι να κάνετε όταν πνίγεστε στις δαιδαλώδεις πόλεις και τα κλειδιά που έχετε στις τσέπες σας δεν ταιριάζουν σε καμία ανθρώπινη πόρτα; 

  Και είναι η κοινωνία ένα τσαμπί σταφύλι, και είναι οι άνθρωποι οι ρώγες. Και είναι και η μοναξιά που το καταβροχθίζει...