Ζωντανό βιβλίο ή νεκροί άνθρωποι;

Ξεμύτισα από το δωμάτιό μου και τα Λατινικά για λίγα λεπτά και άκουσα από την τηλεόραση  κάτι για ένα "ζωντανό βιβλίο" και πήγα να δω περί τίνος πρόκειται.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου ΜΙΤ, έλεγε, δημιούργησαν το "ζωντανό βιβλίο". 

Αφού λίγα κατάλαβα από τις ειδήσεις των οχτώ που έλεγαν για αυτό το τεχνολογικό επίτευγμα, μπήκα στο ίντερνετ να επιβεβαιώσω τους φόβους μου.

Πολύ περιληπτικά λοιπόν, κατάλαβα πως πρόκειται για ένα "βιβλίο" το οποίο μόνο βιβλίο δε θα 'ναι.

Ο αναγνώστης θα φοράει ένα ειδικό γιλέκο το οποίο ουσιαστικά θα ρυθμίζει τα συναισθήματά του ανάλογα με την υπόθεση του βιβλίου. 

Χαρακτηριστικά όπως γράφει η σελίδα την οποία επισκέφτηκα:  "Το βιβλίο αλλάζει με τεχνητό τρόπο μέχρι και τον ρυθμό που χτυπά η καρδιά του αναγνώστη – την κατάλληλη στιγμή της συναισθηματικής κορύφωσης!"

( http://www.fortunegreece.com/article/zontano-vivlio-tou-mit-dite-vinteo/ )

και αναρωτιέμαι: ΓΙΑΤΙ;

Τι είδους "βιβλίο" θα είναι αυτό; Τόσο πολύ έχει καταστραφεί ο συναισθηματικός μας κόσμος, ώστε να χρειαζόμαστε τεχνητά συναισθήματα για να διαβάσουμε ένα βιβλίο;

Μα τότε η λογοτεχνία χάνει εντελώς το νόημά της. 

Αν χρειαζόμαστε ηλεκτρονικούς αισθητήρες για να νιώσουμε τον έρωτα του Χίθκλιφ, μικρούς αερόσακους για να νιώσουμε την ψυχοσωματική πίεση του Ρασκόλνικωφ και 150 λαμπάκια LED για να δούμε τα αστέρια που μέτρησε  ο Μέλιος, τότε κάτι έχουμε κάνει λάθος.

Σε μια εποχή που σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας είναι αυτοματοποιημένα και μηχανοποιημένα, η λογοτεχνία είναι κάτι που παραμένει ζωντανό.
Μια απόδραση από την καθημερινότητα, ένα καταφύγιο, μια ευκαιρία να γνωρίσεις τον εαυτό σου, μια γνωριμία με έναν άνθρωπο που έζησε πολλά χρόνια πριν από εσένα ή ταυτόχρονα με εσένα, ένα ταξίδι στη φαντασία, μια συνειδητοποίηση της δύναμης των λέξεων.

Όλα αυτά λοιπόν θυσιάζονται στο βωμό της εξέλιξης;

Μήπως σε κάποιο σημείο πρέπει η τεχνολογία να σταματήσει να "νεκρώνει" τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου;