Δεσμοί

Το αρκουδάκι που μου χάρισε στα γενέθλιά μου. Η φωτογραφία στο φόντο-εδώ στην παραλία, στη Θάσο. Η κόκκινη κούπα. Ακόμα απ’ αυτή πίνω. Α, το τραγούδι που έπαιζε στο «Must», όταν είχαμε πάει. Το άσπρο μπουφάν. Έχει φθαρεί πια, αλλά δεν το πετάω.

Κι ό,τι φτιάχνει το μικρόκοσμό μας, το μικρό μας κόσμο, το μεγάλο, τη ζωή μας όλη. Οι δεσμοί μας. Με τα πρόσωπα, τα πράγματα, τις στιγμές ακόμα που μας φιλοξένησαν ζεστά στην αγκαλιά τους. Αυτά που έτυχε να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο, να τα κάνουμε δικά μας, να τα κάνουμε κόσμο μας.
Ένα σχολείο που καλλιεργεί δεσμούς είναι ένα καλό σχολείο.
Γιατί οι δεσμοί ξεκινάνε από την καρδιά ( «Και τα άστρα είναι τόσα όση κι η καρδιά μας κι η καρδιά μας είναι πιο πολύ κι απ’ τ’ άστρα», έγραφε ο Ρίτσος).

Οι χώροι, η ζωή μέσα σ’ αυτούς, το γέλιο, η συντροφικότητα, οι κοινές δραστηριότητες, οι ομάδες, οι έξω από τα σχήματα στιγμές, οι ρωγμές στο μάθημα απ’ όπου τρυπώνουν κουβέντες ειλικρίνειας και κατανόησης, οι εκπλήξεις, η ζωή, η χωρίς προσποίηση ζωή, η συλλογικότητα,

είναι τα αμόνια μας όπου σφυρηλατούνται οι δεσμοί.

Δεν πέρασε μέρα απ’ αυτές τις πρώτες του σχολείου, που να μην είδα περσινά αγαπημένα παιδιά. Στη βιβλιοθήκη, στα παγκάκια της εισόδου έξω, στο Σύλλογο, στην αυλή, στα γραφεία. Στη βιβλιοθήκη κάπου αφημένο το χαρτί που φωτογράφισα.

Πόσο χαίρομαι.

Κάποιες στιγμές θέλεις να βλέπεις τους τοίχους του σχολείου να καμπυλώνουν και να γίνονται μια αγκαλιά.