Το ξέρω ότι υπάρχει ασχήμια. Υπάρχει όμως κι ομορφιά.

ένα κείμενο

του Σπύρου Μπάμζα ( Γ΄λυκ.)

Με αφορμή ένα πρόγραμμα που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία των μαθητών του 6ου λυκείου Καλλιθέας που στοχεύει στη διευκόλυνση των αστέγων της Καλλιθέας, θα επιθυμούσα με το παρακάτω κείμενό μου να μειώσω ένα φαινόμενο που πραγματικά με σόκαρε. Το φαινόμενο της απόλυτης αδιαφορίας.
Όταν, λοιπόν, αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε ένα χρηματικό ποσό για τους άστεγους και ζητήσαμε από όλους τους μαθητές να διαθέσουν από 1 ευρώ (προαιρετικά), ήρθαμε αντιμέτωποι με την ψυχρή αδιαφορία. Ελάχιστοι μαθητές έδωσαν σημασία και ενδιαφέρθηκαν για τον ευγενή σκοπό μας. Γιατί, όμως;

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε περάσει στη ζωή μας στιγμές καλές, κακές, αστείες, μοναχικές, διασκεδαστικές, θλιβερές και ο καθένας μας ξεχωριστά θυμάται τις πιο έντονες του κάθε συναισθήματος. Οι καλές στιγμές είναι αυτές που συζητάμε συνήθως, αλλά οι κακές είναι αυτές που μένουν βαθιά χαραγμένες μέσα μας. Παρά τη μικρή τους διάρκεια ευχηθήκαμε να μην τις ξαναζήσουμε ποτέ.
Έχουμε, όμως, σκεφτεί πώς θα μια ζωή μόνο με τέτοιες στιγμές; Την αίσθηση του να μην ελπίζεις σε ένα καλύτερο αύριο; Να ζεις μόνο βιολογικά και όχι ψυχικά; Την απόλυτη απόγνωση; Προφανώς όχι. Δε μας νοιάζει, αφού δε συμβαίνει σε μας. Ίσως αυτή να είναι η αιτία για το ότι υπάρχουν άνθρωποι με τέτοια ζωή. Άνθρωποι σαν κι εμένα κι εσένα που παρόλ’ αυτά δε ζουν σαν εμένα κι εσένα. Δεν έχουν οικογένεια να νοιάζεται γι’ αυτούς. Δεν έχουν ένα ζεστό πιάτο φαγητό να τους περιμένει. Δεν έχουν την αγάπη που χρειάζονται. Δεν έχουν καν ένα σπίτι για να νιώσουν την ελάχιστη ασφάλεια και θαλπωρή.

Μήπως εμείς αυτά τα θεωρούμε δεδομένα;Δεν έχουμε φανταστεί ποτέ πώς θα μπορούσε να ήταν να πεινάμε μέχρι θανάτου, να κοιμόμαστε στο δρόμο χωρίς να ξέρουμε αν θα ξυπνήσουμε, να στηρίζουμε την επιβίωσή μας στην ελεημοσύνη των περαστικών. Σας φάνηκε ανατριχιαστική και σκληρή η φριχτή αλήθεια; Φοβηθήκατε μόνο και με τη σκέψη μιας τέτοιας ζωής; Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν έτσι. Άνθρωποι… Σαν εμένα κι εσένα.
Αρκετοί από μας, σ’ αυτούς τους προβληματισμούς, θα έριχναν την εύκολη ατάκα:» Η ζωή είναι άδικη. Εγώ τι να κάνω;» Ισχύει ότι η ζωή είναι άδικη, αλλά θύματα αυτής της αδικίας θα μπορούσαμε να ήμασταν εγώ κι εσύ. Σκέψου καλύτερα. Μπορείς να κάνεις πολλά γιατί είσαι ένα παιδί. Εσύ είσαι το μέλλον. Εσύ είσαι αυτός που θα διαμορφώσει τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Ή τουλάχιστον θα προσπαθήσεις. Εσύ και τα υπόλοιπα παιδιά.

«Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίζω κάθε μέρα. Θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ό,τι κι αν συμβεί.» Λέο Μπουσκάλια

Οι φωτογραφίες προέρχονται από τον παγκόσμιο ιστό