Για τη δυνατότητα των συλλογικών παρεμβάσεων

Εδώ και πολύν καιρό τώρα, περνώντας από την περιοχή των Εξαρχείων

αντίκρυζες την αντιφατική ταυτόχρονη παρουσία δεκάδων πάνοπλων αστυνομικών

απ’ τη μια και, στην πλατεία, δεκάδων χρηστών ναρκωτικών.

Φαντάζομαι οι κάτοικοι μάλλον θα είχαν μια δυσκολία να καταλάβουν

πώς λειτουργεί ο δημόσιος χώρος της γειτονιάς τους...

Εδώ και λίγες μέρες, διαβάζουμε, οι ίδιοι οι κάτοικοι προσπάθησαν και προσπαθούν

να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, να ξαναδώσουν ζωντάνια στη γειτονιά τους,

να την «ανοίξουν», ώστε να χωράει και αυτούς τους ίδιους.

Μίλησαν με τους χρήστες φιλικά, εξήγησαν,

πολλοί πείστηκαν κι απομακρύνθηκαν,

επιχειρούν να κρατήσουν τους διακινητές έξω απ’ την πλατεία,

περιφρουρούν χωρίς βία το χώρο

και ταυτόχρονα τον περιποιούνται: βάψιμο τα παγκάκια, τα πεζούλια,

τοποθέτηση μπασκέτας, πάγκου με σκακιέρα, καθαριότητα,

τραπέζια και καρέκλες, μικροφωνική εγκατάσταση για μουσική

και ενημέρωση των κατοίκων για την κατάσταση, παιχνίδι, πότισμα.

Η δική μας ανάρτηση δε στέκεται αυτή τη στιγμή στο ζήτημα των ναρκωτικών

και στην αντιμετώπισή του από την πολιτεία και την κοινωνία,

αλλά στην πρωτοβουλία των κατοίκων,

στη συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισης ενός κοινού προβλήματος,

στην ενεργητική, τη θετική στάση, στη στάση αυτή που στέκεται στον αντίποδα της παθητικότητας και της αδιαφορίας.

Και στην κατεύθυνση αυτή,

της συλλογικής πρωτοβουλίας και των παρεμβάσεων και στο σχολικό χώρο,

θα θέλαμε να τοποθετούμε και τη δική μας παρουσία.

Τι λέτε;

Πρωτοδιαβάσαμε για την πρωτοβουλία που γέμισε παιδικές φωνές την πλατεία Εξαρχείων

στο Βήμα της Παρασκευής, 28 Μαΐου, απ’ όπου και η φωτογραφία,

(http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=334173&dt=28/05/2010)
και στην επιστολή του αρχιτέκτονα – μηχανικού Δ. Πολυχρονιάδη

στη Καθημερινή της Κυριακής, 31 Μαΐου.