ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ... ΣΥΓΓΡΑΦΟΥΝ

 . . . με αφορμή τη  συμμετοχή  τους στον  Λογοτεχνικό  διαγωνισμό "Μένοντας στο σπίτι" που   διοργάνωσε το 4ο ΠΕΚΕΣ Αττικής

           Σε δύσκολες συνθήκες οι μαθητές αντιστέκονται και  δημιουργούν...

 

ΟΙ 7 ΝΟΤΕΣ

         του  Ιωάννη Νικολάου  Μπράζιου 

   7 νότες! 7 τόσο δα μικρά σημαδάκια, που χωράν σε πέντε μόλις γραμμές και όμως γεμίζουν ολόκληρη την ψυχή του ανθρώπου. Και πιο πολύ ακόμη. Γεμίζουν ολόκληρο το σύμπαν. 7 νότες λοιπόν, στάθηκαν οι σύμμαχοί μου στην πρώτη εκείνη έξοδο έπειτα από την επιβολή των μέτρων. Και είναι αλήθεια, πως άργησε πολύ ετούτη η στιγμή. Μα δεν μπορούσα και αλλιώς. Ο ήλιος σαν να μην χαμογελούσε πια ,σαν να έκρυψε το πρόσωπό του . Σαν να καταχωνιάστηκε στα σύννεφα όπως και εμείς στα σπίτια μας.

    Με 2 ακουστικά, λίγη μουσική και ανανεωμένο κέφι ξεκίνησα να τρέχω. Με όλη μου την δύναμη, με όλη την ψυχή μου. Άφηνα πίσω τους ανθρώπους, ούτε που σκεφτόμουν τίποτα. Έβλεπα μονάχα εμπρός μου . Πιστεύω ήταν τέτοια η ανάγκη για να κάνω κάτι το διαφορετικό, που αν δεν κουραζόμουν, μέχρι και σήμερα θα έτρεχα. Όμως ήταν για καλό το πρώτο εκείνο σταμάτημα. Καθάρισε ο νους και η καρδία, μάζεψα πάλι τις δυνάμεις μου, ξεχύθηκα για την θάλασσα . Αχ αυτή η θάλασσα, που σαν από την μοίρα είναι δεμένος ο τόπος μας. Πάντοτε την αγαπούσα. Μα πιο γαλήνια , πιο όμορφη , πιο μαγευτική, πιο τέλεια δεν μου φάνηκε ποτέ. Φαίνεται πως το κλείσιμο εκείνο στους τέσσερις τοίχους για τόσο καιρό, έκανε το θαύμα του. Άρχισα να αγαπώ πιο πολύ την φύση, να νιώθω πιο κοντά της να γίνομαι ένα και το αυτό μαζί της. Θαρρώ όμως πως έτσι θα γίνει και με τους ανθρώπους μας, σαν ξαναϊδωθούμε . Γιατί είναι γνωστό, σαν νομοτέλεια θα έλεγε κανείς τη φύσης, πως όσο πιο πολύ στερείσαι κάτι τόσο πιο πολύ το επιθυμείς, τόσο πιο πολύ το αποζητάς. Και το αντίστροφο βέβαια. Και το πιο σπουδαίο ξεφτίζει σαν έρθει ο κορεσμός! Για αυτό λοιπόν το λόγο , σας εκλιπαρώ, μαζί και τον εαυτό μου, να μην αφήσουμε την ξεδιάντροπη ρουτίνα να μας διαβρώσει, να μην ξεχνάμε την αξία του κόσμου μας, της φύσης μας και πάνω από όλα των κοινωνικών μας σχέσεων! Είναι ο πλούτος μας. Και όπως έλεγε και ο Σωκράτης, όλα τα διαμάντια και τα χρυσάφια του κόσμου, δεν αξίζουν όσο αξίζει ένας αληθινός φίλος. ΈΝΑΣ! Είναι χρέος μας , επομένως, να βγούμε πιο δυνατοί, πιο ανθρώπινοι από αυτή την κατάσταση. Τόσο καιρό παραπονιόμουν, για τον λίγο ελεύθερό μου χρόνο, αλλά τώρα καταλαβαίνω βαθιά , πως η πιο μεγάλη, η πιο οδυνηρή, η πιο απάνθρωπη συνέπεια του αλλόκοτου τρόπου αυτού ζωής και παραγωγής των αγαθών είναι η βαθιά αλλοτρίωση του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο. Η κοινωνική αυτή ΄΄προσταγή΄΄ που υπαγορεύει να είσαι κατά κύριο λόγο ένα μονάχα πράγμα , είναι ίσως η πιο βαριά αλυσίδα που κρατά τον άνθρωπό μακριά από την εξέλιξή του. Ας την σπάσουμε….. 

    Τέτοια λοιπόν σκεφτόμουν και άλλα πολλά και αρμένιζε ο νους στα πελάγη της θαλάσσης. Θαρρείς πως έσπασε το μικρό ετούτο δέλτα, ξανοίχτηκε στις 7 τις θάλασσες, στων ωκεανών τα βάθη και γύρευε τόπους μακρινούς, που θα ικανοποιούσαν τα κρυφά του πάθη. Από εκείνα, πιο ψηλά από όλα έστεκε ο ένας ,ο μοναδικός , ο υιός της Αφροδίτης καθώς λένε, ο έρωτας. Μα εμένα τούτος εδώ ο μύθος καθόλου δεν μου αρέσει, παρά ο άλλος, εκείνος που τον κάνει υιό του ΄Πόρου και της Πενίας , για αυτό και απανταχού της γης, μήτε πλούσιος, μήτε φτωχός κανείς να τον νικήσει δεν μπορεί. Τι παιχνίδια παίζει λοιπόν η αιώνια χορεύτρα τύχη; Σε αυτές ακριβώς τις σκέψεις πέρασε από εμπρός μου ένα ζευγαράκι. Τόσο ευτυχισμένο , τόσο χαρούμενο.Κάτι της έλεγε αυτός, χαμογελούσε εκείνη . Σε λίγο αγκαλιάστηκαν , φιλήθηκαν και χάθηκαν από το ορατό μου πεδίο. Μα στης λήθης το αλώνι δεν πρόκειται ποτέ να πάνε. Τόσο, μα τόσο δύσκολο να φυλακίσεις την προαιώνια ετούτη δύναμη . Πόσο μάλλον στους νέους. Τώρα που βασιλεύει η άνοιξη, που αρχίζει και πάλι το πανηγύρι της ζωής. Που χαίρεται η φύση όλη για το αντάμωμα της Δήμητρας με την αγαπημένη κόρη της….

    Άρχισε να σουρουπώνει και έπρεπε επιτέλους να γυρίσω πίσω στο σπίτι. Ποιος την ξέρει την ανησυχία της μάνας, εκτός από την ίδια ; Κανείς. Για αυτό και εγώ επέλεξα τον σύντομο τον δρόμο. Τον δρόμο του τρεχάματος. Μα δεν ήταν μονάχα σύντομος, ήταν και αγαπημένος. Γιατί ήταν ανήφορος. Το πιο ακριβό ,ίσως, δώρο του μέγα Κρητικού. Το σύμβολο του αέναου αγώνα, της εξέλιξης. Της μετατόπισης του στόχου. Του χρέους. Σήκωσα ψηλά, περήφανα το κεφάλι και κοίταξα τον ουρανό ως εκεί που έφτανε το βλέμμα. Και σε όλη του την ΄΄επικράτεια΄΄ μονάχα ένα σύννεφο παρατήρησα και ήταν σαν να μου χαμογελούσε. Έχω υπάρξει πιο ευτυχής , πιο δυνατός, μα πιο ελεύθερος ποτέ μου δεν αισθάνθηκα. Ένιωθα να βγάζουν φτερά τα πόδια να πετάξουν και αν δεν ήμουν υπέρμαχος του ρεαλισμού, πιστός στρατιώτης στης λογικής το στράτευμα , θα ορκιζόμουν πως λίγο απείχα από το να πετάξω. Για πότε τελείωσε ο ανήφορος και η διαδρομή ούτε που το κατάλαβα… 

  Το τέλος έφτασε, μα πριν ανέβω στο σπιτικό κοίταξα όλο χαρά το αγαπημένο μου σχολείο. Έκλεισα τα μάτια, ονειρεύτηκα. Οι δρόμοι άνοιγαν, τα σχολεία άνοιγαν, τα σπίτια , τα μαγαζιά. Οι άνθρωποι ξεχύνονταν στους δρόμους , χόρευαν, γελούσαν. Το χαιρόταν η ψυχή τους. Αγκαλιάζονταν. Φίλοι και συγγενείς ξαναβλέπονταν. Η ζωή ξεκινούσε πάλι! Μα τίποτα δεν άλλαξε, γιατί με τα σχολεία και τους δρόμους , δεν άνοιξαν, δεν πλάτυναν οι καρδιές των ανθρώπων. Δεν πέθαιναν ο ένας για τον άλλον!!! Ήταν κιόλας νεκροί, όπως θα έλεγε ο ποιητής. Άνοιξα γρήγορα τα μάτια και ένιωσα ολόκληρο το σώμα μου να τρέμει. Μα δεν ήξερα, ήταν άραγε ο φόβος που ’φερνε ένα τέτοιο ρίγος ή μήπως ο θυμός. Δεν έχει σημασία. Εκείνο που πραγματικά έχει είναι να μην επιτρέψουμε ξανά έναν τέτοιο κόσμο. Ένα κόσμο εκμετάλλευσης, αδικίας και βαθιάς αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο. Ας μην δώσουμε τόπο σε έναν κόσμο ίδιο με το χθες, γιατί είναι θλιβερό παρά το παγκόσμιο αυτό φαινόμενο να μην καταλαβαίνουμε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Ας αδελφωθούμε , ας ονειρευτούμε. Ας αλλάξουμε τον κόσμο. Μα για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς και για να γίνει αυτό πρέπει να βρούμε, αλλά και να δημιουργήσουμε τον εαυτό μας. Κάποιος θα το κάνει με την πολιτική, την επιστήμη αλλά ίσως κάποιος άλλος με τις 7 τις νότες!!!

Οι «Άγγελοι» του Γιάννη Γαΐτη

  Η  υπέροχη πρωτοβουλία του 4ου ΠΕΚΕΣ  αποτυπώνεται σε μια εξίσου υπέροχη έκδοση!Η έκδοση έγινε με ευθύνη των Συντονιστών Εκπ. Έργου φιλολόγων (Γιούλης Χρονοπούλου, Νίκου Λινάρδου), επιμέλεια και επιλογή εικαστικών έργων από τη Γιούλη Χρονοπούλου και με τη σημαντική τεχνική υποστήριξη του Κώστα Θεριανού, Για την έκδοση στον παρακάτω σύνδεσμο: https://blogs.sch.gr/.../%CE%AD%CE%BA%CE%B4%CE%BF%CF%83...