Παράθυρο στο όνειρο

Γράφει ο Ιωάννης Νικολάου- Μπράζιος , 
(μαθητή της Γ Λυκείου)       

Ο κυρ Θάνος πέθανε, αλλά μάλλον όχι παραπονεμένος. Στα 72 του χρόνια αφήνει έναν κόσμο ολάκερο πίσω, το κόσμο της σύνθεσής του. Έναν κόσμο βαθιά ποιητικό, ίσως ποιητικότερο πολλές φορές των στίχων που μελοποίησε. Ίσως να αναρωτιέστε πώς κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Όμως για τον Θάνο και μερικούς ακόμα γίγαντες του Ελληνικού(και ξένου φυσικά) πενταγράμμου δεν είναι κάτι αφύσικο. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η δύναμη (της δημιουργίας) εκείνη που σε κάνει να ανατριχιάζεις, να κλαις-από χαρά ή στεναχώρια-, να νιώθεις ταυτόχρονα μέγας και ελάχιστος, αν όχι ποίηση; Οι στίχοι και οι λέξεις είναι η ποίηση του νου, η μουσική η ποίηση της ψυχής. Για να μην παρεξηγηθώ βέβαια, ετούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και το συναισθηματικό φορτίο στις λέξεις. Υπάρχει και είναι μεγαλειώδες. Αλλά το θεωρώ δευτερεύον σε σχέση με την κατανόηση. Ας γυρίσουμε όμως στον Θάνο.

Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι αμιγώς μουσικό θα έλεγα και γνωρίζοντας από πολύ μικρός ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής δισκογραφίας και μουσικής εν γένει, η ώρα της πρώτης συνάντησης μου με την μουσική του δεν άργησε να έρθει. ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΨΑ. Οι ανεπανάληπτες συνεργασίες του με τον Δημήτρη Μητροπάνο (ποιος άλλωστε δεν έχει τραγουδήσει ή ακόμα και αγαπήσει την Ρόζα), ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πολυτιμότερο δώρο που έχω πάρει από την μουσική. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι να έρθει ο Σταυρός του Νότου, η ποίηση του Καββαδία και να με ταξιδέψουν σε άλλους κόσμους. Μέχρι τότε δεν είχα αγγίξει ποτέ μου ποίηση. Δεν είχα διαβάσει και χλεύαζα πολλές φορές ότι είχε σχέση με αυτήν. Σήμερα πραγματικά δεν μπορώ και μάλλον δεν θέλω να επιλέξω ανάμεσα στα προηγούμενα δημιουργήματα. Τελικά για εμένα ο μουσικός Μικρούτσικος υπήρξε μέλος της αγίας Ελληνικής μουσικής τριάδας , μαζί με Χατζιδάκι και Θεοδωράκη.

https://www.tanea.gr/2019/12/28/greece/

Ωστόσο, ο άνθρωπος Μικρούτσικος ίσως και με άγγιξε ακόμη περισσότερο. Ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος, πάθος ειλικρινές και όχι το υποκριτικό που πολλές φορές συναντάμε στον κόσμο. Πάθος για την μουσική, πάθος για την πολιτική και μέχρι το τέλος παθιασμένος με την ίδια την ζωή. Πάντοτε διδακτικός, πάντοτε υποστηρικτικός. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τα λόγια του στην συναυλία ‘Όσοι περπάτησαν μαζί μου’;

‘ Ζούμε σε έναν βάρβαρο κόσμο, μεγάλη βαρβαρότητα. Όμως, πρέπει ειδικότερα οι νέοι άνθρωποι παρόλο την βαρβαρότητα, παρόλο το σκοτάδι να αφήσουν ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο’

Αυτό ακολούθησε στην ζωή του, αυτό πρέπει αν θέλετε να ακολουθήσουμε και εμείς. Γιατί αν πνίξουμε το όνειρο μέσα μας , θα είναι σαν να αυτοκτονούμε. 

Πάντοτε βέβαια με σύμμαχο τον ρεαλισμό.

Βέβαια ο Θάνος έκρυβε ένα ακόμη μάθημα. Ακούγοντας χτες την είδηση του θανάτου του, παρασύρθηκα και εγώ στο γενικευμένο  "Αφήνει πίσω του μια έρημο. Αναντικατάστατος. Ποιος μπορεί να σταθεί στο ύψος του; Ποιος θα πάρει την σκυτάλη;" Ωστόσο, με μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις μας έδειξε ότι η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πάλη. Ένας αγώνας πυγμαχίας. Ο τρίμετρος Θάνατος είναι βέβαιο πως θα έρθει και δεν είμαστε Άδμητοι να μας σώσει ο Ηρακλής. Πρέπει όσο βρισκόμαστε στο ρινγκ να δώσουμε τα πάντα. Τελικά ο Θάνος δεν μας αφήνει έρημο, αλλά κληρονομιά. 

Ας αγωνιστούμε να την συνεχίσουμε. 

Τέρμα τα κλάματα, τέρμα οι θρήνοι. 

Αυτό θα ήθελε και ο Θάνος. 

ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΓΕΛΑΣΤΟΙ.

http://www.katiousa.gr/apopseis/