Στη Βικτώρια....

...που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

από την Ειρήνη Τσακίρογλου, μαθήτρια της Γ Λυκείου

20.9.18 πτώση Βικτώριας

9.3.16 πτώση Αφροδίτης

Αν είμαι για ένα πράγμα περήφανη, αυτό είναι η μνήμη μου. Ξέρω ότι από τη στιγμή που δω, ακούσω ή ζήσω κάτι, θα αποτυπωθεί στη μνήμη μου. Για εσάς που δεν τις γνωρίζατε, αυτά είναι ημερομηνίες, απλές μέρες που ξυπνήσατε και απλά είδατε στις ειδήσεις ή στο ίντερνετ ένα "θλιβερό" γεγονός. Δεν σας είπαν τα ονόματά τους στα σχολεία σας, δεν ξέρατε το αγαπημένο τους φαγητό , δεν γνωρίζατε αν τους άρεσαν περισσότερο τα αστέρια ή η θάλασσα. Αποφάσισαν για εσάς τα σχολεία και αυτό το σάπιο κράτος να μην μάθετε για τις αυτοχειρίες τους, να μην μάθετε τις ιστορίες και τις ανησυχίες τους. Και ένας και δύο και τρεις δεν έμαθαν και υπήρξαν και άλλες πτώσεις η μία μετά την άλλη και κάθονται οι πολιτικοί και λένε αερολογίες για το πόσο "άσχημα" νιώθουν για το γεγονός ότι νέα παιδιά χάνονται. ΌΧΙ.

Οι γονείς , οι φίλοι , οι συγγενείς, τα αδέρφια, οι συμμαθητές , οι καθηγητές , αυτοί είναι που νιώθουν "άσχημα". Αυτό πρέπει να είναι οι ιστορίες τους; Ένα θέμα που θα συζητήσουμε στο διάλειμμα και μετά τι; Ποιος κάνει τι; Συνεχίζονται οι ζωές μας και νέα παιδιά δεν βρίσκουν τις φωνές τους, είναι δυστυχισμένα και πρακτικά δεν έχουν κανέναν. Δεν πρόκειται να αποστειρώσω αυτή εδώ τη δημοσίευση, ούτε να πω τα πράγματα πιο όμορφα για να μην διαταράξω την ηρεμία σας.Αυτές οι δύο ημερομηνίες είναι κάτι πολύ παραπάνω από απλά νούμερα, ήταν δύο όμορφοι άνθρωποι που αν κάποιος δεν σας πει για αυτούς δεν θα αγαπήσετε ποτέ το μυαλό τους.

Στο σχολείο μας παίρνουν τους καφέδες και τα κινητά αλλά δεν υπάρχει ένας κοινωνικός λειτουργός ή ψυχολόγος να είναι πραγματικά εκεί για εμάς όταν όλα καταρρέουν; Δεν το ξέρατε; Ναι και εμείς οι έφηβοι έχουμε προβλήματα, παρόλο που δεν τα υπολογίζετε και τα μειώνετε επειδή δεν είμαστε αρκετά ώριμοι στην ηλικία και δεν μεγαλοδείχνουμε. Χθες χάθηκε η Βικτώρια (3η λυκείου) και είχε μία ιστορία όπως όλοι μας, πριν 2.5 χρόνια χάθηκε η Αφροδίτη (3η γυμνασίου) και είχε μία ιστορία όπως όλοι μας. Πριν λίγο διάστημα χάθηκε ένα αγόρι στην Αργυρούπολη, τον έλεγαν Νικόλα και είχε μία ιστορία όπως όλοι μας. 
Όλοι προσπαθούν να αποφύγουν να πουν τα πράγματα όπως είναι: οι καθηγητές, οι γονείς μας. 

 Μόνο όμως αν ξέρετε τι δυστυχία υπάρχει στον κόσμο θα σταματήσετε να γκρινιάζετε για ανούσια πράγματα και να εκτιμήσετε τη ζωή σας. Αυτά τα παιδιά πάλευαν καθημερινά και δεν ακούστηκαν, υπάρχουν χιλιάδες , εκατομμύρια άλλα παιδιά που νιώθουν όπως η Βικτώρια, η Αφροδίτη και ο Νικόλας στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Σταματήστε να μένετε σε λεπτομέρειες και δείτε την ουσία, ακούστε αυτά τα παιδιά, ακούστε τους ανθρώπους που ένιωσαν την απώλεια , ακούστε και ο κόσμος θα γίνει λίγο καλύτερος μέρα με τη μέρα. Γιατί δεν είναι ημερομηνίες, είναι ανθρώπινες ζωές και αν τις υποτιμήσετε , η ζωή θα υποτιμήσει και εσάς κάποια στιγμή.