Παραμύθι …με χημική διάσταση

Μιχάλης Γκέκος ...επί το έργον                                     

       «Με το πέρασμα του χρόνου ο μύθος εξελίσσεται σε πραγματικότητα» ανέφερε ο Γάλλος καλλιτέχνης Ζαν Κοκτώ. Άραγε, πως θα μπορούσαμε να συνδέσουμε δυο τόσο αντιφατικές έννοιες;

Η απάντηση κρύβεται στη δική μας εθνική μυθολογία,  μια μυθολογία άκρως επιστημονική …ή για την ακρίβεια άκρως χημική.

Η Γ θετική μας ...προβληματίζεται.

Κάποτε, λέγεται οι «πρώτοι χημικοί», ο Οδυσσέας, ο Ηρακλής, η Κίρκη… μίλησαν για επεξεργασμένα μέταλλα, για πυρωμένα βέλη, για παραισθησιογόνες ουσίες . Κάποτε, οι αρχαίοι Έλληνες έγιναν αυτουργοί του πρώτου καταγεγραμμένου γεγονότος δηλητηρίασης παγκοσμίως… και  όλα αυτά δεν αποτελούν απλώς μύθους αλλά γεγονότα που ερμηνεύονται από την επιστήμη. Τα παραπάνω παραδείγματα εξηγούνται στην πραγματικότητα από χημικές αντιδράσεις όπως  η καύση, η οξείδωση, η χημική δηλητηρίαση και αποτέλεσαν προάγγελο της επιστημονικής εξέλιξης.

      Οι χημικές ουσίες των δηλητηριωδών βελών της Αρτέμιδος με «φονικό» ίταμο μετατράπηκαν σε αντικαρκινικό φάρμακο. Η γαλανθαμίνη που προσέφερε ο Ερμής στον Οδυσσέα ως αντίδοτο για τη «μετατροπή του σε χοίρο» από την Κίρκη – λόγω παραισθησιογόνων στο κρασί – αποτελεί πλέον θεραπεία για το Αλτσχάιμερ. Το χρυσόμαλλο δέρας, ο ποθητός αυτός χιτώνας της αρχαιότητας συμβολίζει τη μέθοδο συλλογής χρυσού μέσω προβιών ζώων, των οποίων οι λιπαρές ουσίες μαγνητίζουν τα μέταλλα.

Τελικά, μήπως η χημεία στην απλή μα και πολύπλοκη μορφή της κατέχει πάντα σημαντική θέση στις ζωές μας;  Μήπως , το δηλητήριο σε ορισμένες  ποσότητες  χαρακτηρίζεται σωτήριο;  Μήπως,  οι μύθοι  δεν είναι παράλογες ιστορίες αλλά ο εξωραϊσμός μιας πραγματικότητας;

Τα συμπεράσματα δικά σας.

                                                                                                        Θωμαΐς Κουλούρη-Αργύρη, Γ2