Όταν υπάρχει η φαντασία στο σχολείο

Σχολείο.

Στείρα γνώση.

Βαρετές εργασίες.

Γρίφοι, για να μην αφήνεται η φαντασία λεύτερη.

Ανταγωνισμός για το τίποτα.

Δεν είναι αυτό σχολείο.

Ευτυχώς όμως δημιουργούμε ρωγμές και κάποιες στιγμές δραπετεύουμε από αυτή τη φυλακή.

Βλέπουμε πιο ποιητικά,ανθρώπινα τον κόσμο.Συναισθανόμαστε τους γύρω μας.
Ερχόμαστε πιο κοντά.

Μοιραζόμαστε τις πιο απόκρυφες σκέψεις και τα προβλήματά μας.

Αρκεί να γυρίσει ο τροχός,να βγει ένας σπινθήρας και ΤΑΡΑΝ!
Φωτίστηκε όλος ο κόσμος!

Έτσι που λέτε γυρνούσε ο τροχός με το διάλογο της Αντιγόνης-Ισμήνης
στο μάθημα αρχαίων γενικής του Β1. 

Όμως...κάποια στιγμή η Ισμήνη είπε στην Αντιγόνη: 

Καθόλου δεν πρέπει να κυνηγάει κανείς τα ακατόρθωτα.

Έτσι, αφού συζητήσαμε πάνω σε αυτόν τον αφορισμό (πρώτο θετικό στοιχείο),

η καθηγήτριά μας,Άρτεμις Καλοφύρη, μάς έβαλε μια εργασία διαφορετική από τις συνηθισμένες(2ο θετικό στοιχείο).
Μία εργασία ανθρωποκεντρική,υπαρξιακή,μία εργασία για εμάς τους ίδιους.Και βγήκε ο σπινθήρας...

Τα αποτελέσματα;

Να συναισθανθούμε τους συμμαθητές-τις συμμαθήτριές μας.
Να ανακαλύψουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.Να νιώσουμε δεμένη ομάδα.
Να συλλογιστούμε.Να μοιραστούμε τους φόβους μας,τις ανησυχίες μας,
τα όνειρά μας,τον δικό μας κόσμο...

Φωτίσκηκε ο κόσμος!

Όριστε μια ιδιαίτερη λογοτεχνική απάντηση ενός συμμαθητή μας!

Ερώτηση

Ποια πράγματα στη ζωή μου νιώθω ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις μου;

Πώς θα τα αντιμετωπίσω;

Απάντηση

Γκρι και μαυρίλα στις ψυχές μας.

Ληστείες για επιβίωση.Βιασμοί και θάνατος.

Το περίστροφο περιμένει με τρεις σφαίρες στο συρτάτι.

Τα παιδιά στο διπλανό κτήριο κλαίνε.Τα κακόμοιρα πεινάνε.

Προσπαθώ να μελετήσω.

Το σώμα μου εδώ,το μυαλό μου στα μάτια μιας κοπέλας,πώς να τη λέγανε;

Οι γονείς μου δυνατοί αντιστέκονται ακόμα,αλλά πολλοί άλλοι γονείς δεν άντεξαν.

Δίπλα από το όπλο είναι στιβαγμένοι Πλάτωνας,Αριστοτέλης,Σωκράτης.

Πλανιούνται στα αστέρια μα εμείς εδώ στο μάυρο.

Κάναμε λάθη μα δεν μάθαμε από αυτά.

Όλοι τρέχουν για κάποιο λόγο,χωρίς να ξέρουν ποιος είναι αυτός.

Χάνουμε το άρωμα.

Μία βροχή πέφτει,κανείς δε χαίρεται.Βγάζει λιακάδα κανείς δεν τη βλέπει.

Τα πουλιά που έχουν απομείνει ακόμα τραγουδάνε το τραγούδι της Ζωής που τους απόμεινε,αλλά κανείς δεν τα ακούει.

Μήπως είμαι εγώ;Ξεχάσαμε και χάσαμε.

Το περίστροφο περιμένει στο συρτάρι με τρεις σφαίρες που δεν είναι για εμένα.

Ποιος φταίει και χάσαμε το χρώμα;

Είμαστε άνθρωποι.

Αυτό είμαστε.

Είμαστε Άνθρωποι και πρέπει να ξυπνήσουμε!