Στιγμές σχολείου που (δεν πρέπει να) μας λείπουν

Μαζευτήκαμε, με μερικές απουσίες, στο σχολείο την Κυριακή οι συντελεστές της περσινής παράστασης-γλεντιού για τα ελληνόφωνα της Κ. Ιταλίας. Παίξαμε λίγη μουσική, θυμηθήκαμε, είδαμε το DVD της παράστασης που η καλή μας Λίλα φρόντισε όχι μόνο να φτιάξει αλλά να το αντιγράψει και να χαρίσει από ένα σε όλους, όπως άλλωστε έκανε και με τα CD με τις φωτογραφίες, τσιμπήσαμε ( παραδοσιακά..) και τα καλούδια μας, και, τέλος πάντων, κάναμε και τις σαχλαμάρες μας, χωρίς το άγχος καμιάς πρόβας και καμιάς βροχής και καμιάς παράστασης! Ουφ!

Κι είπαμε να ξυπνήσουμε λίγο, γιατί η χρονιά φέτος ξεκίνησε πολύ μουδιασμένα με όλα αυτά που συμβαίνουν..
Και πεισμώσαμε για τις Κυριακές των συναντήσεων, του κινηματογράφου, των βιβλίων, του κήπου μας, τις Κυριακές που το σχολείο γεμίζει από τους ήχους της κάθε πρόβας, από τη ζωή που είναι το σχολείο όταν είμαστε μέσα, μαζί.

Λίγες φωτογραφίες από τη συνάντηση και 2-3 βιντεάκια από την παράσταση
O ανεπανάληπτος Οφσέπ σε ρόλο Κιθ Τζάρετ
νέα χρονιά, νέες κομμώσεις - ή καθόλου κομμώσεις...

σοβαρότης, συγκέντρωση, πειθαρχία...

η προβολή αρχίζει μετά γελώτων, χειροκροτημάτων, πειραγμάτων, γενικότερης θυμηδίας

εδώ, η Αλεξάνδρα στην αίθουσα βλέπει τον εαυτό της στην οθόνη, ο οποίος βλέπει στην οθόνη της οθόνης το σκίτσο από το κόμικ που έκανε η Αλεξάνδρα! Καταλάβατε;! ( η παράσταση ήταν μια συλλογική δουλειά)

η παραμυθού κ. Νικολαΐδου-εδώ χωρίς το καπέλο της και εν μέσω των καταπληκτικών συνεργατών

δεν άντεξα και να με συγχωρεί η σκηνοθέτιδα και η μια-παράσταση-μόνη-της Λίλα, που επιθυμούσε να παραμείνει στη σκιά. Εδώ παρέα με τα φοβερά αδελφάκια.

αποχαιρετιστήριες πόζες...

Για φέτος , τι λέτε; Πώς τα βλέπετε τα πράγματα;